-door Mirjam Adriaans, foto's Ronald Rietman-
Vader Skippy vormt de band deze avond, hij begeleidt hier en daar op cajón en kijkt trots naar zijn dochter, die met haar krachtige stem en mooi fingerstyle gitaarspel deze avond het stralende middelpunt vormt in De Rozenknop in Eindhoven. Ken Pomeroy luidt de naam, ze komt uit Oklahoma en is pas 16, maar dit meisje herbergt een mooie oude ziel in haar liedjes.
Hoewel ze pas 16 is heeft Ken Pomeroy al een flinke muzikale geschiedenis achter de rug. Ze begon toen ze een jaar of acht of negen was, haar vader zat in een band en ze deden huisconcerten in zijn winkel. Ken ging ukulele spelen en op haar tiende volgde gitaar. Vanaf 2015 gaat ze naar het Rock'n'Roll Camp for Girls, georganiseerd door Carter Sampson (zeker geen onbekende bij americanaliefhebbers hier), over wie ze het lied All Hail The Queen schreef en die meedoet op haar debuut Minutes To Hours uit 2017. Volgend jaar gaat ze daar ook zelf lesgeven, zo vertelt ze. Verder schreef ze, toen ze een jaar of dertien was, een negen minuten durend lied over een grote held van haar, folkicoon Woody Guthrie, net als zij afkomstig uit Oklahoma, voor de National History Day Contest. Deportee (Plane Wreck At Los Gatos) is haar favoriete nummer van hem, ook nu vertolkt ze dit met veel overtuiging, zijn tekst is helaas nog altijd relevant. Ze is al een paar jaar op rij te vinden op een podium bij het Woody Fest, (een festival dat elk jaar de muziek van Guthrie eert), won de Jimmy Lafave Writing Contest en maakte vorig jaar deel uit van de delegatie uit Oklahoma op de Folk Alliance, een enorme showcase beurs voor folkmuzikanten. Eind 2018 verscheen bovendien Hallways, haar erg sterke tweede album, dat ze opnam met een 4 track cassette tape en waarvan ze zo'n beetje elk nummer speelt nu, maar afgaand op wat ik verder hoor heeft ze nog veel meer in haar mars.
Haar vader wordt 50 deze maand en is nog nooit buiten de VS geweest, zij ook niet, dus grijpen ze die gelegenheid aan om Europa te bezoeken met de hele familie. En via het sympathieke label Horton Records dat heel wat muzikanten uit Oklahoma in de stal heeft, komen ze bij 't Rozenknopje in Eindhoven terecht, dat eigenlijk een zomerstop heeft op concertgebied, maar graag een uitzondering maakt voor dit talent.
Het is zaterdagavond laat, er zitten nog wat gasten voetbal te kijken, maar als Pomeroy om tien uur begint te spelen wordt het verrassend stil in het café. Pas rond half twaalf wordt het wat rumoeriger, maar tot die tijd is er veel aandacht voor de prachtige liedjes die dit meisje ten gehore brengt.
Haar covers verraden al hoe oud haar ziel is, zo horen we Freight Train (van Elizabeth Cotten, begin vorige eeuw, later door Peggy Seeger meegenomen naar Engeland en opgenomen door o.a. Peter, Paul & Mary) en een andere favoriet is Leaving On A Jetplane van John Denver. Maar we horen deze avond vooral een jongedame met een krachtige stem en mooi fingerstyle gitaarspel. Net als Woody Guthrie heeft ze verhalen te vertellen, soms persoonlijk zoals Nobody Knows over een jongen waar ze verliefd op is (al weet hij van niets) en Old Soul (over die oude ziel), of een nummer dat ze over haar biologische moeder, waar ze lange tijd vrijwel geen contact mee had, schreef. Maar ze is ook maatschappelijk betrokken, blijkt bijvoorbeeld uit de Sidewalk Song, een stuk met een optimistische inslag dat ze schreef voor de Homeless Alliance, een instantie waar ze elke maand vrijwilligerswerk doet voor daklozen. En o ja, die huidige president Trump, die is echt heel erg, dus daar heeft ze ook een lied over geschreven.
In de tweede set volgt nog een prachtige traditionele Amerikaanse folksong met een Afrikaanse oorsprong en ooit uitgevoerd door Lead Belly, Nirvana maakte er later een hit van meldt ze. Na het horen van haar heerlijk intense en indringende uitvoering van In The Pines ben ik helemaal overtuigd, zo jong als ze is weet ze ongelooflijk volwassen te klinken. En als de liedjes die ze al schreef toen ze elf was nu nog steeds gemakkelijk overeind blijven en ze op haar tweede ep die slechts een jaar na haar debuut is verschenen een flinke groei laat horen dan schept dat hoge verwachtingen voor wat er nog moet volgen. Dit was haar eerste en enige optreden in Nederland, hopelijk volgen er nog veel meer, deze jongedame verdient het om door een echt luisterpubliek gehoord te worden.