-door Mirjam Adriaans, foto Ronald Rietman-
Er zijn van die avonden dat je al vantevoren weet dat het goed is. Als singer-songwriter Danny Schmidt optreedt wordt het zo’n avond, gewoon een man, een gitaar en zijn prachtige poëtische liedjes, waarin hij speelt met woorden. Zo ook gisteravond in Eindhoven, waar hij het aandachtige publiek met zijn helderhese stem en innemende persoonlijkheid opnieuw wist te overtuigen van zijn kwaliteiten als liedsmid.
Gisteravond sloot Danny Schmidt zijn tour af bij De Maandag van Van Meurs in Eindhoven, waar hij al een paar keer op het podium stond, maar telkens weer een gretig publiek aantreft. Meneer Frits was met een honderdtal verwachtingsvolle bezoekers goed gevuld. En we werden bepaald niet teleurgesteld in onze verwachtingen, wat was het weer een mooie avond. Schmidt vertelt vol trots over dochter Maizy van twee jaar oud, hij begint dus met een wiegelied, Just Wait Till They See You. Dat klinkt misschien vreemd, maar hij begint al zijn optredens met dit lied, waarin hij zijn gevoelens als vader van een pasgeboren kind verwoordt. Het vormt de rode draad in zijn optreden en op zijn spiksplinternieuwe plaat Standard Deviation (genoemd naar een term in de statistiek).
Zo horen we over de verwondering en de band die hij voelde met het kleintje in Blue-Eyed Hole In Time en over de schuldgevoelens die opkwamen bij de miskramen die zijn vrouw Carrie Elkin (ook een zeer verdienstelijk singer-songwriter die tevens achtergrondvocalen verzorgt op zijn albums) had voor het dan eindelijk wel goed ging. We Need A Better Word zegt eigenlijk alles over het taboe dat hieromheen bestaat terwijl heel veel vrouwen dit doormaken. Of je het nu hebt meegemaakt of niet, dit herbergt zoveel gevoel dat je toch stiekem even een traantje wegpinkt.
Zijn teksten zijn poëtisch, hij wordt niet voor niets vergeleken met Leonard Cohen of Townes Van Zandt (maar dan nuchter). Titelnummer Standard Deviation is weer zo'n juweeltje, een prachtig liefdeslied over twee mensen die elkaar vinden in de getallen en een tekst die zo natuurlijk eenvoudig klinkt en tegelijk een wereld aan inhoud bevat:
So she shrugged and her hands began to speak
A dance of differentials and of poetry in Greek
She solved for new dimensions and vibrations of the strings
From a single derivation all the worlds could rise to being
En even later:
The girl’s eyes lit with fire, like milk and kerosene
It was the smartest thing she’d ever heard and the hottest thing she’d seen
So she grabbed her by the brainstem and she threw her to the floor
And they kissed like their equations had never balanced quite before
Hij vindt het moeilijk om uit te leggen waar dit nummer over gaat, behalve dan iets met quantum mechanica en standaarddeviatie, volstaat met een bescheiden “Good luck!” maar onderschat de toehoorders niet, jullie hebben toch een universiteit hier, dat vogelen jullie wel uit.
Daarnaast is er nog wat ouder werk, in de aanloop naar pasen was de brand in de Nôtre Dame en dat heeft hem doen besluiten om Stained Glass (van Parables & Primes uit 2005) uit de mottenballen te halen, het verhaal over het gebrandschilderde raam van een kerk en de restauratie ervan die niet geheel gaat zoals de bedoeling was krijgt onverwacht actualiteit met de gebeurtenissen van nu. Of Happy All The Time (van datzelfde album) want daar moest hij aan denken toen hij voor het eerst met zijn dochter tussen de sequoia’s wandelde. En dan is er het nog steeds aansprekende Company Of Friends (Little Grey Sheep, 2007), dat hij aan het einde van de eerste set speelt als eerbetoon aan Ad van Meurs, de bezieler van deze avonden die nu met zoveel liefde worden voortgezet door zijn weduwe en uitstekend geluidstechnicus Ankie Keultjes-van Meurs. Zij heeft een prachtig seizoen neergezet en vanaf september staat ons weer heel wat moois te wachten, wat te denken van bijvoorbeeld The Cactus Blossoms, Chris Smither en Richard Shindell?
Natuurlijk heeft Danny Schmidt wonderschone liedjes, maar zo af en toe doet hij een cover, zoals Bucket of Rain van Dylan als inleiding op zijn eigen Newport ‘65, het meest folky nummer van zowel het optreden als de nieuwe plaat, waarin eigelijk alle stijlen van Dylan de revue passeren. Vanavond is het stuk enkel akoestisch, met die heerlijke verwijzing naar The Times They Are A-Changing. Als hij aan het eind van zijn optreden een welverdiend flink applaus in ontvangst heeft genomen sluit hij in de toegift af met die andere grootheid, Townes Van Zandt, omdat Eindhoven nou eenmaal een bijzondere band heeft met die man. To Live Is To Fly, een prima manier om de nacht in te gaan en na te genieten van een man, zijn gitaar en die prachtige woorden.
De Maandag van Van Meurs heeft nog een paar concerten te gaan in seizoen 18/19:
6 mei The Delines (uitverkocht)
13 mei Barrelhouse
20 mei Matthews Southern Comfort
27 mei SiSo City (met de uitreiking van de Ad van Meursprijs 2019)
Meer info: https://www.demaandagvanvanmeurs.nl