-door Mirjam Adriaans, foto's Ronald Rietman-
Ze hebben al een hele rits prijzen aaneengeregen, de jongste een Juno (de Canadese Grammy) in de categorie Best Traditional Roots Album voor Sweet Old Religion stamt van een maand geleden en dat schept verwachtingen voor een optreden. Live maken Pharis & Jason Romero die meer dan waar, met heerlijk harmonieuze samenzang in hun vakkundig op gitaar en banjo gespeelde oprechte folkliedjes weten ze diep in je vezels door te dringen.
Een paar jaar geleden zag ik een postje voorbijkomen op Facebook. Er was een fikse brand geweest in de werkplaats van Pharis & Jason Romero, een muzikantenechtpaar uit Canada. Er werd opgeroepen om hun muziek te kopen, want behalve het gebouw zelf waren er ook heel wat instrumenten verloren gegaan en tourplannen (Europa en ons land stonden al op stapel) moesten worden uitgesteld. Ik kende ze nog niet, maar besloot eens te gaan luisteren en na een album te hebben gedownload met heerlijke gitaar, banjo en samenzang volgden er al snel meer.
Achtergronden vind je vervolgens gemakkelijk via internet, in een notedop: het paar woont in Horsefly, een klein plaatsje in Brits Columbia, waar ze inmiddels twee kinderen hebben en hun leven wijden aan het bestuderen en onderwijzen van rootsmuziek en het bouwen van instrumenten. Hun muziek wordt regelmatig vergeleken met het Amerikaanse duo Gillian Welch & Dave Rawlings en waar die al kunnen rekenen op heel wat fans onder americanaliefhebbers zijn de Romero's heel wat minder bekend hier in tegenstelling tot hun thuisland waar ze al flink wat prijzen in de wacht sleepten. Maar nu ze hier aan het toeren zijn komt daar hopelijk snel verandering in. Gisteravond zag ik ze aan het werk bij De Maandag van Van Meurs in een lekker gevuld Meneer Frits in Eindhoven. En wat klinken die stemmen prachtig samen, wat een heerlijke instrumenten zijn dat toch, die banjo voorop, maar beide gitaren mogen er ook zijn, en wat een fijne interactie, zowel met elkaar als met het publiek. Ze vertellen over het leven en de gemeenschap in Horsefly, waar de mobiele telefoon geen bereik heeft, dus zie je kinderen buiten. Of ze dan wel internet hebben klinkt het, ja, dat wel, via de satelliet.
Beide echtelieden spelen gitaar, het zijn replica's van de instrumenten die ze thuis hebben staan en die ze voor opnames gebruiken, vertelt Jason na afloop, dat zijn namelijk heel oude exemplaren, uit de jaren '30 van de vorige eeuw, en die gaan beslist niet mee in een vliegtuig, zelfs deze heeft hij voorzien van een gps, mochten ze dan ooit kwijtraken dan kan hij in elk geval zien waar ze op dat moment zijn. Het tekent de liefde die hij heeft voor zijn instrumenten en de muziek, die gebaseerd is op de oude folk, bluegrass en country van de beginjaren van de twintigste eeuw.
Zijn banjo noemt Jason zijn 'desert island' banjo, want dat is het instrument dat hij zeker mee wil nemen als hij ooit terecht zou komen op een onbewoond eiland. Hij bouwt ze zelf en ze zijn zo in trek dat er zelfs een flinke wachtlijst is voor wie er een wil hebben. En als ik banjo zou spelen, dan zou ik er zeker een van hem willen hebben, want wat een fijn geluid komt daaruit! Het heeft ongetwijfeld te maken met zijn techniek, in tegenstelling tot de meeste muzikanten gebruikt hij meestal zijn nagels voor de banjo (dat maakt de klank zachter) en picks voor de gitaar.
Ze spelen een doorsnee van hun repertoire, met onder meer een lekker Where Is The Gamblin' Man (van A Passing Glimpse uit 2011) en een fijne instrumentaal, maar vooral veel werk van Sweet Old Religion. De brand, de wederopbouw samen met de gemeenschap van Horsefly en de komst van hun tweede kind in die tijd hebben uiteindelijk geleid tot heel wat nieuwe liedjes, geschreven door Pharis. Geen trieste stukken, maar vooral optimistisch en liefdevol werk. Naast het titelnumer van die plaat horen we deze avond onder meer Old World Style, over gelukkige cowboys met een vleugje nostalgie, en waar denk je dan aan? Juist, aan jodelen, niet het alpengebrul, maar een wat verfijnder variant in dit geval, de heldere stem van Pharis lijkt ervoor gemaakt te zijn. Maar het mooist deze avond vind ik toch de nummers met banjo, waaronder het vrolijke uptempo bluegrassnummer Salt & Powder en het wat meer melancholieke, maar toch hoopvolle Age Old Dream: "When I was young and seventeen, I left to find the age old dream."
Hoewel het meeste werk zelfgeschreven is, hebben ze voor de welverdiende toegift nog een heel fijne traditional in petto. Lowe Bonnie is een murder ballad (een afgeleide van de Child ballad Young Hunting) die ze samen speelden toen ze elkaar nog maar net kenden en onlangs herontdekten, hij komt uit het repertoire van Darby & Tarlton (nou ja, eigenlijk van Jimmie Tarlton alleen, het duo schijnt nogal eens ruzie te hebben gehad), die in 1927 ook o.a. Columbus Stockade opnamen. Nog een keer is er kippevel door die heerlijk harmonieuze samenzang en indringende oldtime muziek, die allengs diep in mijn poriën gaat zitten en daar niet meer uit weg wil.
Er zijn nog een paar concerten van Pharis & Jason Romero in Nederland, tourdata april 2019:
woensdag 17 april
Theater Walhalla
Rotterdam
vrijdag 19 april
de Amer
Amen
maandag 22 april
Cobblestone
Oldenzaal
Ook De Maandag van Van Meurs heeft nog een paar concerten te gaan dit seizoen:
22 april Nobody's Girl (met Rebecca Loebe, BettySoo en Grace Pettis)
29 april Danny Schmidt
6 mei The Delines (uitverkocht)
13 mei Barrelhouse
20 mei Matthews Southern Comfort
27 mei SiSo City (met de uitreiking van de Ad van Meursprijs 2019)
Meer info: https://www.demaandagvanvanmeurs.nl