-door Mirjam Adriaans, foto's Ronald Rietman-
Zowel M.C. Hansen als David Berkeley stonden al eerder op het podium van Meneer Frits in Eindhoven, het zijn immers allebei goede songsmeden. Maar op deze Maandag van Van Meurs zien we twee duo's aan het werk. Samen met hun kompanen, respectievelijk Jacob Chano en Ben Parker, laten Hansen en Berkeley ijzersterke, veelal samengezongen, vertelsels horen, natuurlijk over het leven en de liefde, maar aan boord van The Son Of Town Hall worden ook heel wat nautische avonturen beleefd.
Met zijn band The Sentimentals begeleidt hij regelmatig Amerikanen op tour. Hij speelde o.a. met Gurf Morlix, Matt Harlan, Ana Egge en Madeleyne Peyroux. In 2017 werd M.C. Hansen in eigen land Denemarken uitgeroepen tot songwriter van het jaar, en vorig jaar volgden nog meer prijzen, hetgeen slechts officiële erkenning is voor wat de liefhebbers al wisten: hier staat een songsmid van formaat.
Een van die liefhebbers was Ad van Meurs. Die nodigde de Deen al een jaar of 15 geleden uit om te komen spelen in JC De Bunker in Gemert en zijn kwaliteiten als muzikant en songsmid zorgden ervoor dat hij ook in Meneer Frits al een paar keer te zien was, onder meer als begeleider van Matt Harlan en Slaid Cleaves, maar ook met zijn band, waarin Jacob Chano drumt. Deze avond heeft hij niet die band meegenomen, maar enkel Chano als begeleider op percussie, zang en af en toe de vleugel. Hansen, die net terug is van de Folk Alliance in het Canadese Montreal, stelt voor om de hele show vanavond op te dragen aan Van Meurs, hetgeen hier kan rekenen op instemmend geknik en applaus.
En dat applaus wordt hem vervolgens opnieuw van harte gegund als hij, ondanks een flinke jetlag, vol overtuiging zijn prachtig ingetogen liedjes brengt, liedjes die hij volgens eigen zeggen niet zelf schrijft, maar van de liedjesboom plukt. Die boom moet dan wel in zijn achtertuin staan en met hem meereizen op tour, want hij vertelt over het alledaagse leven, over zijn lief en hoe ze jarenlang probeerden zwanger te worden, zijn verleden met Chano en hun pogingen om hetzelfde meisje te veroveren (White Trash Baby Blues) toen ze samenwoonden in Kopenhagen, of over Ter Andersen (er was geen geld voor de p en e van de voornaam op de grafsteen), die zijn geluk zocht in Californië als goudzoeker in de negentiende eeuw (He Was A Young Father).
De fijne verhalende teksten met een naar country neigende instrumentatie (zelf noemt Hansen dat scandicana) worden duidelijk verstaanbaar gezongen en zijn dus voor iedereen toegankelijk, maar verraden toch een poëtische inslag en romantische ziel. Een aantal van die mooie liedjes zijn terug te vinden op zijn meest recente albums, With Any Luck (2016) en From Whitehorse To The Crow's Nest (2015), maar er komt ook wat ouder werk voorbij. Geen nieuwe liedjes helaas, zijn volgende album wordt er een volledig in het Deens, waarmee deze singer-songwriter gelijk bewijst een veelzijdig muzikant te willen zijn.
M.C. Hansen en Jacob Chano zijn geen flitsende verschijningen, maar gewone Deense jongens die op een geheel eigen wijze in de beste Amerikaanse folk- en countrytraditie samen hartverwarmend mooie sterke liedjes brengen over het leven en de liefde.
Als Son Of Town Hall wordt aangekondigd voor de tweede set lopen twee mannen, die zo uit een boek van Dickens lijken gestapt, spelend op hun gitaren richting het podium. “Catch a boat to England baby, maybe to Spain...”, zo zingen ze en met Blues Run The Game van Jackson C. Frank zitten we gelijk in het centrale thema van hun liedjes. De zee, de reizen, de zeelui en landrotten die ze onderweg ontmoeten en in hun liedjes vereeuwigen, gelardeerd met verhalen over hun nautische avonturen.
Want die spelen de hoofdrol, de Brit Ben Parker en Amerikaan David Berkeley vonden elkaar immers op een vlot gemaakt van afval, The Son Of Town Hall. En wat doe je als je op zee bent? Juist, je gaat samen zingen. Dat smaakte naar meer, dus besloten ze om samen verder te reizen op een boot, of nou ja, eigenlijk meer een vlot dus. In Nederland is dat wat gemakkelijker dan in andere landen, dus zijn ze op tijd aangemeerd om aan wal enig vermaak te gaan brengen, en als ze toch bezig zijn gelijk nog wat spullen aan de man te brengen, iemand nog een ui nodig? O ja, ze hebben ook nog wat muziek meegenomen, een ep op cd en een single op vinyl, allebei voorproefjes trouwens van een volledig album dat binnenkort zal verschijnen.
Vervolgens zetten ze alle zeilen bij om het aanwezige publiek niet alleen een uiterst vermakelijke, maar ook nog serieus goede muzikale avond te bezorgen. Mooie fijne eigen liedjes die eenvoudigweg vragen om meegezongen te worden (en zo niet, dan vragen de heren daar zelf wel om), de bezoekers vinden het wel best en zingen dit keer maar wat graag een deuntje mee. Als vanzelf slepen deze mannen je namelijk mee in hun nautische wereld van weleer, waar Facebook nog gewoon een logboek is waar je zelf je gezicht in mag tekenen. Meestal gaat dat gemakkelijk, met een "odelie" of "ladadadada", soms is het een tekst, zoals bij Holes In A Western Town (iets met horseshoes en handmedowns). En allengs wordt duidelijk dat wat in eerste instantie op een gimmick lijkt veel meer inhoud blijkt te hebben. Want is die zee niet een metafoor voor het leven en gaan de liedjes niet over wat daarin zoal gebeurt met mensen?
Dat ze worden vergeleken met Simon & Garfunkel snap je meteen als ze samen gaan zingen, maar waar de twee beroemde zangers de popkant opgingen houdt Son Of Town Hall het toch op akoestische folk met een heel lekker rafelrandje. Transatlantische folk, met soms wat fijne Britse trekjes en vaak een goed passend Amerikaans jasje. Tussendoor is er theater, dagen ze elkaar uit om over de streep te gaan die ze net van de gitaarkabels gemaakt hebben (The Line Between) of vragen ze zich af of die ene man waarover ze onderweg iets hoorden nou de gelukkigste op aarde was of juist de grootste pechvogel (The Man With Two Wives), en dan zijn er nog overspel, gokken, diefstal of beroving en wat je verder zoal tegenkomt als je ronddobbert in de oceaan, telkens weer beschreven in heerlijk fijnzinnige, literaire teksten, met gevoel voor humor.
Er wordt volop meegezongen en gelachen met deze woordkunstenaars, die wel degelijk heel serieus iets te vertellen hebben en telkens weer het contact zoeken met de toehoorders. Maar dat is slechts een van de fijne lagen van dit muzikale duo, dat bij de welverdiende toegift (The Song You Never Heard) weer net zo stilletjes onversterkt van het podium verdwijnt als dat ze gekomen zijn. "Ladadadadadumdum..."
Het publiek kijkt ze na en beseft dat het getuige was van iets heel speciaals.
Meer weten?
M.C. Hansen vind je via: https://mchansen.com/
Son Of Town Hall vind je via: https://www.sonoftownhall.com/
Het programma van De Maandag van Van Meurs staat op: https://www.demaandagvanvanmeurs.nl/.