-door Mirjam Adriaans, foto's Ronald Rietman-
Zij is een jaar of 25, een frisse jonge 'southern belle' uit het Amerikaanse Georgia, die nu in Canada woont. Afgelopen zomer verscheen haar titelloze debuutalbum. Hij wordt al bijna 62, is geboren en getogen in 'sunshine state' Florida en bracht in 2018 alweer zijn tiende plaat uit. Gisteravond begonnen Hadley McCall Thackston en Grant Peeples in Eindhoven hun duotour door Nederland. Een klein publiek genoot met volle teugen van deze twee bijzondere singer-songwriters, die allebei wat te vertellen hebben.
Het is druilerig, de wind wakkert wat aan en lekker thuis op de bank blijven hangen is een aanlokkelijke optie. Wie speelt er ook alweer vanavond bij de Maandag van Van Meurs? O ja, Grant Peeples en Hadley McCall Thackston (die de eerder aangekondigde Jaimee Harris vervangt omdat die met Mary Gauthier aan het touren is). Geen bekende namen voor mij, maar we zien wel wat het wordt. En zo denken nog een twintigtal anderen, die even op Youtube keken, of zich gewoon willen laten verrassen in de wetenschap dat deze avonden bij Meneer Frits toch altijd kwaliteit bieden.
De aftrap is voor Hadley McCall Thackston, die met een flink ingepakt been op krukken rondloopt. Ze had zich erg op deze tour verheugd, een van haar grote wensen is namelijk een bezoek aan het Anne Frankmuseum, maar helaas begaf ze zich net voor vertrek in Canada letterlijk op glad ijs, hetgeen een enkelbreuk opleverde.
We krijgen een primeur, dit is de eerste keer dat ze in haar eentje een officieel optreden voor publiek speelt, zichzelf begeleidend op gitaar, zo vertelt ze, normaalgesproken heeft ze een band om zich heen staan. Maar met haar onweerstaanbaar fijne stemgeluid, helder zwoel aangevuld met een vleugje scherp, haar inhoudelijk sterke songs en haar zuidelijke charme neemt ze de bezoekers al snel voor zich in. Vrijwel alles van haar debuutalbum komt voorbij, al vertrouwt ze ons wel toe dat ze een hekel heeft aan Wallace's Song (Sage Bush), het is een liefdesliedje en die doet ze eigenlijk niet, maar ja, een goede vriend vond dat ze het toch op de plaat moest zetten, dus heeft ze het maar naar hem vernoemd. Toch laat ze ook in dit nummer haar verfrissende manier van songsmederij horen, een ongedwongen vertelstijl waarmee ze toch een paar zaken aankaart. In Redbird is dat het geloof, waar de een bidt tot god houdt zij het op de 'redbird' (de rode kardinaal), waar je volgens zuidelijke traditie drie kussen naartoe moet blazen om je wensen uit te laten komen. Ronduit indrukwekkend is Change, dat er meteen inhakt met de woorden: "Turn on the news and what do I see / Another innocent life cut short by the police." Het was al stil, maar nu wordt het helemaal muissstil, dit is een tekst die je graag even tot je door laat dringen.
Slow Burn is nog zo'n pareltje, al heeft ze het nog niet opgenomen (het komt wel op haar tweede album, zo belooft ze me na afloop). Het is op dit moment alleen terug te vinden op Youtube, en dan krijg je zomaar de regels And if I'm still alone when death comes knocking, I will gladly take his hand and go to hell om je oren. En zo weet ze iedereen deze avond zonder meer te overtuigen van haar talent als songsmid.
En dan is het podium voor Grant Peeples met zijn gitaar, al wordt de vleugel ook nog gauw even op het podium gerold. Hij heeft namelijk een onverwachte gast bij zich, in de vorm van Bart de Win, die ook nog zijn accordeon heeft meegebracht. Die ondersteuning maakt de liedjes helemaal ijzersterk, Peeples is namelijk geen briljante zanger of gitarist. Hij heeft dan weer wel een persoonlijkheid die er mag zijn. Zo weet hij zelfs zonder begeleiding zijn woorden zeggingskracht te geven, als hij opent met een van zijn gedichten uit zijn bundel My Advice To Pilgrims, waarin hij gelijk een kritische toon aanslaat over het hedendaagse Amerika. Dat wil niet zeggen dat hij maar overal tegenaan schopt, hij is eigenlijk vooral een tovenaar met woorden. Even vrees je dat je een woordenboek nodig hebt, maar zijn liedjes zijn vervolgens veel toegankelijker en gaan over vanalles wat deze man bezighoudt. Of dat nou Cubaanse muziek is die hij hoorde toen hij stilstond op de weg vanwege een storm (Carmen's Tears) of zijn bijdrage aan het leveren van een 'staatslied' voor Florida (Come On Down To The Sunshine State, waarin hij onder meer even uithaalt naar de doodstraf). En dan is er nog het advies dat hij (hoewel hij kinderloos is) aan een kleinzoon zou geven als hij die zou hebben (iets met netjes zijn en beleefd, maar wiet delen met zijn opa, en dan is het "okay to hate Donald Trump") en de mensen die hij leerde kennen op een eiland bij Nicaragua, waar hij elf jaar lang een hotel runde (Last Night I Dreamed In Spanish).
Opvallend genoeg is het, ondanks het feit dat zijn jongste album nog geen jaar oud is, bepaald geen cd-presentatie, volgens mij hoor ik niets van Settling The Scores Vol. II (en nee, een volume een is er niet, hetgeen deze man zonder meer karakteriseert), maar des te meer van zijn oudere werk en zelfs een lied dat hij deze dag nog geschreven heeft, toen hij in de trein zat vanuit Berlijn, waar hij de avond ervoor heeft opgetreden. En allengs blijkt Grant Peeples een pure verhalenverteller te zijn, in de beste Amerikaanse folktraditie.
Hoewel zijn eigen werk dus zeer de moeite van het beluisteren waard is, doet hij ook nog een paar covers. Eentje van Eric Schwartz, Picture On Your Phone (dat die dan van een penis is veroorzaakt alom hilariteit, net als het bijdehante einde wat ik hier niet verklap) en eentje die hij hoorde van een dame op het Kerrville Folk Festival. Hij was onder de indruk, dus heeft hij Market Town (waarin een kleine jongen zich op een pijnlijke manier realiseert wat slavernij en wreedheid inhoudt) van Myshkin ook op een van zijn platen gezet (Prior Convictions, 2012). Daarmee laat hij horen een neus te hebben voor andere goede songsmeden.
En dan mag Hadley nog een paar nummers meedoen en wordt de pracht van haar stem pas echt duidelijk als ze, zonder op haar gitaarspel te hoeven letten, voluit meezingt met You're A Slave To Your Imagination en het ronduit aangrijpende The Hanging. Dan kruipt het kippevel over je hele lijf en komt het besef dat je getuige bent geweest van een wel heel bijzondere avond. Een van die juweeltjes waar je nog lang aan blijft terugdenken.
Wie deze avond besloot om thuis te blijven heeft wat gemist, gelukkig zijn er de komende dagen nog een paar kansen om dit duo aan het werk te zien:
donderdag 10-1 Goes – Het Beest
https://tbeest.nl/programma/grant-peeples
zaterdag 12-1 Leusden – In The Woods
https://www.inthewoods.nl/
zondag 13-1 Haarlem - De Waag
https://tavernedewaag.nl/live-muziek/grant-peeples-hadley-mccall-thackson-1700/
dinsdag 15-1 Nijmegen – Ramble on Tuesday/Trianon
https://www.facebook.com/rambleontuesday/
woensdag 16-1 Nuenen - Huisconcert
informatie:
Wil je meer weten over het verdere programma van De Maandag van Van Meurs, kijk dan even op: https://www.demaandagvanvanmeurs.nl/. Daar staat nog heel wat moois op het programma de komende tijd, zoals o.a. Kit Hawes & Aaron Catlow, Steam Power, Cam Penner & Jon Wood, Krista Detor & Kris Delmhorst...