-door Mirjam Adriaans, foto’s Ronald Rietman-
Vorig jaar werd het album Songs Of Separation uitgebracht, een plaat vol prachtige damesstemmen die nog lang in mijn hoofd bleef hangen. De drie leden van Lady Maisery deden mee met dat project en ik werd nieuwsgierig naar het trio. Afgelopen weekeinde deden ze voor het eerst ons land aan voor drie optredens, bij het laatste, zondagmiddag in Zaandam, lieten ze heerlijke samenzang horen in een reis door landen en tijd.
In De Kleine Waarheid in Zaandam, waar regelmatig folk te horen is onder de noemer Roots aan de Zaan, zit het zaaltje lekker vol met een vijftigtal bezoekers die net als ik benieuwd zijn naar Lady Maisery. En we worden niet teleurgesteld, integendeel, deze zondagmiddag worden we getrakteerd op prachtige, regelmatig a capella gezongen, liedjes waarnaar muisstil geluisterd wordt.
Lady Maisery is een vrij jonge loot aan de Britse folktak, nog maar zes jaar geleden verscheen hun eerste plaat, Weave & Spin, die direct goed ontvangen werd en een nominatie opleverde voor een BBC Folk Award, in 2013 volgde Mayday en eind vorig jaar brachten ze hun derde album, Cycle, uit, waarop ze wat meer eigen werk laten horen. De drie dames beschikken over prachtige stemmen met elk een eigen kleur, soms neemt er een de leiding, andere keren smelten ze samen in een harmonieuze klank. Maar ze zingen niet alleen, ze spelen ook verschillende instrumenten, waaronder accordeon, viool, harp en wat percussie. Opvallend is het ontbreken van een gitaar, maar nog bijzonderder is de bansitar, een kruising tussen een banjo en een sitar, op enkele nummers bespeeld door Rowan Rheingans (ook een van de Rheingans Sisters). Er zijn er maar een stuk of dertig van gebouwd tot nu toe, zij heeft het prototype vertelt ze, en dat is niet verwonderlijk aangezien haar vader de bedenker en bouwer is van dit instrument. Het herbergt een Indiase klank zoals we die van de sitar kennen, maar dan wat toegankelijker en geeft een licht vervreemdende sfeer aan Nottamun Fair en Quiet Joys Of Brotherhood.
Hoogtepunten volgen elkaar op deze middag, soms letterlijk zoals in de eerste set met het geheel a capella en bevlogen gezongen Palaces Of Gold van Leon Rosselson (te vinden op Mayday) en gelijk daarna Portland Town van Derroll Adams (opgenomen op Weave & Spin), dat ze al een tijdje niet meer gespeeld hebben. Omdat Hannah James vorige week nog in België was, waar ze de weduwe van Adams ontmoette bij haar optreden met haar soloproject JigDoll, hebben ze het nu weer afgestoft en de inhoud komt overtuigend over in de prachtig samengezongen uitvoering met enkel hypnotiserende viool en gestamp met de voeten als begeleiding.
Hoewel het trio Engels is spelen ze ook graag liedjes van over de grens, ze zijn dan ook niet voor de Brexit. Minoorne Labajalg / Elin’s Trall bestaat uit een paar heerlijke a capella gezongen deunen zonder woorden, eentje uit Estland en de ander een Zweedse polska, maar ook het mooie eerder genoemde Quiet Joys Of Brotherhood komt niet uit Engeland, het werd geschreven door Richard Fariña, de Amerikaanse folkzanger van Mexicaanse afkomst.
Rest nog het reizen door de tijd, en dat zit hem in de ouderdom van het repertoire. Dat gaat van het bijna vierhonderd jaar oude Diggers’ Song (van hun jongste album Cycle) dat de tand des tijds uitstekend doorstaan blijkt te hebben in een heerlijke a capella uitvoering, tot twintigste eeuws werk, waarvan ik al een paar nummers heb vermeld, en eigen stukken, ook afkomstig van Cycle. We horen onder meer het uitbundige, licht gospelachtige Sing For The Morning (Rheingans), Sheila’s 70 (voor een tante van James die 70 werd en 70 dingen wilde doen die ze nog nooit gedaan had) en Order & Chaos, waarvoor Hazel Askew de inspiratie haalde uit haar fascinatie voor de schoonheid van natuurkunde.
Wat niet voorbijkwam is het folklied waar het trio naar vernoemd is, Lady Maisry, maar we kregen al zoveel moois voorgeschoteld dat ik ze dat graag vergeef.