-door Arianne Knegt, foto Henk Hennuïn-
Op een maandag reizen we af naar De Parel van Zuilen, een mooi en historisch plekje aan de Vecht in de Utrechtse wijk Zuilen, waar sinds enige tijd door muzikant Joost van Es concerten geprogrammeerd worden in de kleine en intieme theaterzaal onder de noemer ‘Parelsessies’. Het is een podium dat zich uitstekend leent voor singer-songwriter en rootsgerelateerde concerten, alleen is het helaas nog een te goedbewaard geheim, want het publiek heeft nog niet in groten getale de weg weten te vinden naar deze spreekwoordelijke parel in de oester, waar iedere maandagavond kwaliteitsmuziek te horen is. Tijd dat daar verandering in komt.
Voorafgaand aan het concert gebruiken we het driegangen concertmenu dat tegen een prima tarief wordt aangeboden, en verbazen ons over het uitgebreide bier- en whiskey-assortiment. Dat is nog moeilijk kiezen! Aansluitend nemen we plaats in de podiumzaal, net op tijd voor de opkomst van Chip Taylor en zijn muzikale begeleiders. En dat zijn niet de minsten. Gitarist John Platania is vooral bekend van zijn langdurige en intensieve samenwerking met Van Morrison, maar werkte daarnaast met grootheden als Bonnie Raitt, Don McLean, Randy Newman en Natalie Merchant. Een doorgewinterde rot in het vak dus, en dat is te horen. Prachtig en subtiel gitaarspel dat nergens opdringerig wordt en precies de juiste toon weet te raken. De Noorse pianist Gøran Grini staat zijn mannetje ter rechterzijde van Chip, met smaakvolle en bescheiden toevoegingen op piano.
Het is bijzonder hoe snel de kalme en sympathieke Chip het publiek meezuigt in zijn belevingswereld. Hij bezit een natuurlijke autoriteit en lijkt volkomen op zijn gemak op het podium van De Parel. In korte tijd weet hij een intieme sfeer op te roepen. Chip, geboren als James Wesley Voight, lardeert zijn autobiografische liedjes met verhalen over zijn jeugd, als jongste van drie broers (waaronder de gelauwerde acteur Jon Voight) en zijn beslommeringen op het muzikale pad. Zijn eerste treden op dat muzikale pad zette hij met een viool. Hij vertelt dat zijn broers zich uitgebreid beklaagden bij moeder over het gekras van hun broertje, en dat hij daarom, als opstapje naar de gitaar, voor zijn zevende kerst een ukelele kreeg. Terloops, maar zonder onbescheiden te lijken, vertelt Chip anekdotes over Johnny Cash of Merle Haggard, en vermeldt hij de namen van mensen die zijn liedjes tot hits wisten te maken: voorbij komen Nina Simone, Aretha Franklin, Jimi Hendrix en The Troggs. Die laatste band had een enorme hit met Chip’s liedje Wild thing, dat overigens ook daarna nog vele malen gecoverd werd, natuurlijk op onvergetelijke wijze door Jimi Hendrix. Onvermeld blijven dan nog Janis Joplin en Kenny Rogers. En dat lijstje is ongetwijfeld niet compleet.
Chip is geen begenadigd zanger of gitarist, wel een charismatisch performer met veel zeggingskracht. Hij kan natuurlijk niet uit onder het spelen van zijn grootste hits, al probeert hij het begrip 'hit' te relativeren met de woorden "I just play chords and have feelings", waarna hij Angel of the morning inzet. Tja... Over Wild thing vertelt hij dat het nummer eigenlijk nog niet af was toen hij de studio in ging. Hij zou wel zien wat ervan terecht zou komen. Op mij maakten vooral zijn minder bekende liedjes indruk. Zijn teksten zijn vaak intelligent en getuigen van een grote sociale betrokkenheid. Zijn humor, eigenzinnigheid en onafhankelijkheid kwamen in De Parel van Zuilen bijvoorbeeld duidelijk naar voren bij het zingen van een niet zo bekend nummer (hoe zou dat nou komen?): Fuck all those perfect people, dat hij het publiek hardop mee liet zingen. Dat is weer eens wat anders dan het in Europese ogen vaak overdadige Amerikaanse “Thank you so much”. Nee, bij Chip Taylor geen beleefd toneelspel of valse bescheidenheid. Hij is een echt mens. Eentje waar je mee kunt lachen en huilen, vermoed ik.
Chip Taylor, gezien in De Parel van Zuilen, Utrecht, 16 februari 2015
Meer weten over De Parel van Zuilen en de Parelsessies? Zie: www.deparelvanzuilen.nl.