-door Mirjam Adriaans, foto’s Ronald Rietman-
Vanaf de eerste noot houdt de 20-jarige Luke Jackson het publiek geboeid met zijn geweldige stem en volwassen liedjes. 4Square weet de aandacht te trekken door het avontuur op te zoeken in de muziek. Gisteren zorgden zij voor een magische avond in de reeks Ad van Meurs presenteert… bij Meneer Frits in Eindhoven.
Hoewel Ad van Meurs vaak in Amerika is geweest waar hij uitstekende singer-songwriters heeft ontmoet die hij vervolgens naar Nederland haalde, heeft hij voor deze avond Brits toptalent uitgenodigd. Luke Jackson zag hij als manneke van een jaar of 10,12 samen met zijn vader in een Engelse kroeg, en dat klonk wel aardig toen. 4Square zag hij anderhalf jaar terug spelen en hij was verkocht. Deze avond sluiten ze allebei hun eerste verblijf in Nederland af met een optreden voor een kleine 60 bezoekers in de reeks Ad van Meurs presenteert… bij Meneer Frits in Eindhoven. Jackson was twee weken op tour (en komt in december nog terug als voorprogramma van Marillion), 4Square heeft zijn tweede optreden in ons land en gaat hierna door naar Duitsland.
Zodra Luke Jackson op het podium staat trekt hij zijn strot gelijk vol overtuiging open met Father’s Footsteps van zijn jongste album Fumes And Faith. Vanaf de eerste noot kan het publiek alleen nog maar vol bewondering luisteren; wat een stem! En waar haalt die jonge vent die volwassen liedjes vandaan? Hij is pas 20, maar heeft al twee albums op zijn naam staan en werd vorig jaar twee keer genomineerd voor een BBC Radio 2 Folk Award. Dat deze jongen inderdaad wat in huis heeft bewees hij gisteravond, zelf speelt hij bepaald niet onverdienstelijk gitaar onder begeleiding van muziekmaat Connor Downs op een kleine drumkit (en als ik een kat was zou ik beslist gaan spinnen wanneer hij ook nog eens zijn vocalen toevoegt aan de rustige ballade Memory Of You, de stemmen kleuren heerlijk bij elkaar). Naast werk van Jacksons jongste plaat komt ook vers materiaal aan bod met Ain’t No Trouble That’s Mine, waarin hij flink uithaalt en richting rock gaat om dan weer fluisterzacht verder te zingen en een intens fijn bluesy Heart of Stone. Maar hij heeft ook nog een oudje op zijn repertoire staan, White Lies. Nonchalant vertelt hij: “a song I wrote when I was about 14 years old but it’s still pretty good fun to play”. Hij sluit af met een bijna hypnotiserend Sister, de opener van Fumes And Faith en nog eens valt op hoe volwassen zijn teksten zijn:
He said hey there sister, please can you tell me
Why the sun never shines when I take a step outside
He said hey there sister, would you care to elaborate
Because all this bad luck I get can’t be my fate
Een vaste bezoeker van de reeks Ad van Meurs presenteert… geeft Jackson alvast een 9,5 voor dit optreden, als de rest van het publiek nog aan het bijkomen is van dit overdonderende talent.
Waar bij Jackson de wind uit de bluesy folkhoek waait zoekt 4Square vervolgens zo’n beetje alle richtingen op. Ze beginnen met een set tunes, de eerste daarvan heet weliswaar Jig, maar al snel krijg je door dat dit geen standaard folk is. Het kwartet bedient zich van mandoline (of gitaar) en viool, maar voegt daar piano en percussie aan toe die niet direct gebruikelijk zijn in dit genre. De yambú is een soort hoge cajón die (als ik het goed heb opgezocht) uit de Cubaanse rumbahoek komt, en regelmatig hoor je ook invloeden van jazz of salsa voorbijkomen. Pianist en zanger Jim Molyneux duidt de set Swings & Roundabouts aan als een “New Orleansy bossanovary disco folk tune”, het lijkt een bijelkaar geraapt allegaartje, toch blijkt die omschrijving wonderwel te passen bij het nummer dat meer eenheid vertoont dan je zou verwachten.
4Square speelt overigens niet zomaar stukken van hun cd’s, soms creëren ze sets met verschillende nummers of laten ze een stuk weg, zoals bij The Belly Dancer, dat op plaat begint met een nummer van Radiohead, maar nu voorafgegaan wordt door Lorna van Pete Cooper. Hoewel niemand ingaat op de uitnodiging om te komen buikdansen vooraan is het een stuk dat wervelt en broeit, de mandoline van Michael Giverin vlecht zich om de viool van Nicola Lyons, Dan Day levert een stevig staaltje percussie op yambú. Molyneux vult hier bescheiden aan, waar hij even later op accordeon juist de toon zet onder de lieflijke stem van Lyons in Follow The Heron, een mooie cover van Karine Polwart. Eerder in de set heeft de groep overigens ook al fijne samenzang laten horen in The Digging Song. Om af te sluiten zet de band een zinderende set Braziliaanse sambaritmes in, Lyons voegt daar haar tapdanskunsten aan toe en de energie spat eraf. Dat vraagt om een toegift en die heeft weliswaar nog geen naam maar met Dan Day en Jim Molyneux heeft 4Square een paar getalenteerde componisten in huis die laten horen nog heel wat in hun mars te hebben.
