-door Mirjam Adriaans, foto's Ronald Rietman-
Een concert van NO blues in Deventer is altijd bijzonder, alleen al omdat de groep hier is ontstaan. Als het om een cd-presentatie gaat wordt het een extra feestelijk gebeuren, helemaal als er mooie gasten uitgenodigd worden, zoals Jos Beeren, Martijn Sohier en Bill Barrett, die allemaal meespelen op de kersverse schijf: Kind of NO blues. Het geluid klinkt bekend, maar blijkt toch anders.
"Een vijfde cd van NO blues, wie had dat ooit kunnen denken?", zo verwelkomt zanger/gitarist Ad van Meurs het publiek tijdens de eerste set. Zanger/bassist Anne-Maarten van Heuvelen voegt daar later aan toe dat de groep inmiddels al bijna tien jaar bestaat, in november 2004 is het allemaal begonnen, door toedoen van Productiehuis Oost-Nederland, dat bovengenoemde twee heren met ud-speler Haytham Safia bijeenbracht om samen een project te doen. Er was een muzikale klik, percussionist Osama Meleegi kwam erbij en onder meer op initiatief van zangeres/geluidstechnica Ankie Keultjes werd een cd opgenomen, Farewell Shalabiye. Die bleek zo succesvol (zowel in Nederland als internationaal) dat er meer optredens en nog een drietal albums volgden. Eind 2010 werd echter aangekondigd dat Hela Hela het laatste album zou worden. Officieel omdat de grenzen van de arabicana voldoende onderzocht en gedefinieerd waren, maar er waren ook spanningen ontstaan tussen de groepsleden, er waren teveel kapiteins op een schip. Al snel werd gezegd dat er waarschijnlijk nog wel een live plaat zou komen, die tijdens de Hela Hela tour zou worden opgenomen. Het heeft even geduurd, maar nu is die cd er en het is zelfs een dubbelaar geworden. Een live cd en, wat eigenlijk niemand verwachtte, in dezelfde verpakking zit ook nog een studioplaat, samen wordt dat Kind Of NO blues, die gistermiddag gepresenteerd werd in een goed gevuld Burgerweeshuis in Deventer.
In beide sets wordt deze middag een mix van oud en nieuw uitgevoerd, maar alle nummers zijn terug te vinden op de nieuwe schijf en dat blijkt niet zomaar een opvolger te zijn van zijn voorgangers. In het verleden werkte NO blues vaker samen met gasten, op het live album zijn zangeres Shereen Danialle, violist Morad Khoury en accordeoniste Sophie Cavez al te horen, maar op het nieuwe werk gaat NO blues nog wat verder. Dat wordt vanmiddag al snel duidelijk wanneer Vrouwkje Tuinman onder begeleiding van NO blues met heldere stem voordraagt uit haar werk, dat op de plaat is vastgelegd in Jij Mooi/For Evelien. Geen muzikant, maar een dichteres als gast. Maar ook muzikaal wordt het breder getrokken, bijvoorbeeld richting jazz (met saxofonist Jos Beeren) of klassiek (met Quartet Quinetique). Zelfs new wave komt om het hoekje kijken door het gebruik van de Pro-One ("een synthesizer uit 1981, die we nog op zolder hadden liggen en weer aan de praat hebben gekregen", aldus Van Meurs), met Ankie Keultjes aan de toetsen (of zijn het knoppen?) in de instrumentalen Ada's Night Trip en Oraz.
Deze middag mogen trombonist Martijn Sohier en saxofonist Jos Beeren (beiden van het Metropole Orkest) regelmatig het podium beklimmen, niet alleen bij de nummers waarop ze op plaat meespelen, maar ook onder meer om even mee te improviseren met Le, waarbij Osama Meleegi de ud ter hand neemt terwijl Haytham Safia de percussie verzorgt. Deze wisseling van rollen bevalt prima, de Afrikaanse manier waarop Meleegi ud speelt klinkt heel anders dan de klassiek Arabische stijl die Safia hanteert, waardoor je de muziek juist nog meer gaat waarderen. Mooi is ook het intermezzo met bluesduo Bill Barrett en Ryan Donohue op respectievelijk mondharmonica (bluesharp) en gitaar, die met Keep Your Hands On The Plough (Hold On) een heel fijne gospel ten gehore brengen. Afsluiter van de eerste set is het lied waar het mee begon, Farewell Shalabiye, waarbij Van Meurs, Safia en Van Heuvelen hun best doen om de anderen op het verkeerde been te zetten, maar toch weten ze het stuk professioneel tot een goed einde te brengen.
Na de pauze mag Quartet Quinetique beginnen met eigen repertoire, waarin ze een frisse kijk op klassiek laten horen, al mis ik bij The Bow (het nummer dat op Kind of NO blues is terechtgekomen) een beetje interactie tussen de twee groepen. Maar er valt genoeg te beleven, en soms komt er wat moois uit onverwachte hoek. Ik ben namelijk niet zo gecharmeerd van de Pro-One, maar als zowel Jos Beeren als Martijn Sohier daar in Ada's Night Trip spannende klanken doorheen vlechten met hun sax en trombone en Anne Maarten van Heuvelen subtiel de bekkens beroert, dan levert dat toch een boeiend geheel op, waarbij zelfs Haytham Safia met een brede grijns zijn ud hier en daar toevoegt. Keultjes blijft nog even op het podium om The River te zingen, ze zegt niet waar het over gaat, maar haar gevoelvolle stem zorgt ervoor dat dit aangrijpende (en helaas actuele) lied over vluchtelingen raakt. Een van mijn favorieten uit het repertoire van NO blues is de Guthrie-cover Columbus Stockade. Het lied wordt al jaren gespeeld door Van Meurs, die er zijn eigen interpretatie aan heeft toegevoegd, en deze zomer ontdekte hij in Okemah (de geboorteplaats van Woody Guthrie) dat hij het al die tijd verkeerd doet. Het stuk is in majeur geschreven, maar ach, ook in mineur blijft het sterk, ook deze middag weer, inclusief de Arabische klanken die Safia en Keultjes samen zingen.
Afsluiter Dancing Without Sound (die overigens niet op Kind Of NO blues te vinden is) ontaardt in een spetterende finale met solo's voor alle muzikanten, waarbij met name Jos Beeren, Martijn Sohier en Bill Barrett elkaar vrijwel naadloos weten aan te vullen. En als het dan eenmaal zindert dan is na een staande ovatie een toegift niet eens nodig, dan blijft het publiek vanzelf nagenieten.