-door Assie Aukes-
Zo'n vijfhonderd liefhebbers van deze Britse folklegende hadden de weg naar Amsterdam weten te vinden. Dat viel mij wat tegen, maar het was natuurlijk een snikhete zondag en de datum viel wel midden in de vakantieperiode. In Paradiso was het gelukkig heerlijk koel aan het begin van de avond en doordat de zaal maar halfvol was bleef het daar ook tijdens het optreden prima uit te houden.
De laatste keren dat ik Richard Thompson zag spelen, waren solo-optredens. Het gegeven dat hij in een elektrisch trio zou optreden met de belangrijkste muzikanten van zijn laatste album Electric, maakte mij nieuwsgierig. Het optreden startte met een aantal nummers van het eerder genoemde album Electric (Stuck on the treadmill, Sally B, Salford sunday en My enemy). De naam 'electric' werd alle eer aangedaan. Als een echt powertrio ging dit drietal voortvarend tekeer, met Richard Thompson als muzikaal middelpunt, die de een na de andere gitaarsolo schijnbaar achteloos uit zijn gitaar toverde, ondertussen nog prima zingend ook. Zijn begeleiders mochten er ook zijn. Bassist Taras Prodaniuk bood op gepaste wijze tegenwicht aan het snarengeweld van de stoïcijnse Thompson, terwijl de uitstekende drummer Michael Jerome de show stal met onnavolgbaar drumwerk. Voor de nodige rust werd halverwege de akoestische gitaar gepakt voor een mooi ingetogen versie van Al Bowlly's in heaven van het album Daring adventures uit 1986 en het prachtig getokkelde Easy there, steady now (Mirror blue 1994).
Opvallend was het feit dat van Shoot out the lights, het laatste album dat hij met zijn ex-vrouw Linda in 1982 maakte, maar liefst drie nummers in de set waren opgenomen (Shoot out the lights, Did she jump or was she pushed en Wall of death). Jammer vond ik dat er van het voorlaatste, uitstekende, album Dream attic maar een nummer werd gespeeld. Met het prachtige If love whispers your name werd de reguliere set afgesloten.
Tot grote vreugde van het publiek kwam Thompson al snel terug met zijn akoestische gitaar met 1952 Vincent Black lightning, gezien de reacties een publieksfavoriet. Thompson refereert op een gegeven moment aan de powertrio's van de jaren zestig als Cream en Jimi Hendrix' Experience. Hoewel hij zijn eigen trio in vergelijking te folky vindt, weet het drietal met toch een uitstekende versie van Hendrix' Hey Joe deze illustere namen te benaderen. Een zinderende Tear stained letter (van Hand of kindness uit 1983) besloot dit uitstekende concert.
Dit trio ontleedt de songs van Thompson tot het bot en herleidt de songs van Thompson tot hun essentie. Daarbij creëert dit trio zoveel energie op het podium dat dit voor mij een van de beste Thompson concerten ever was.