-door Mirjam Adriaans, foto Ronald Rietman-
Een nog vrij nieuwe loot aan de Britse folktak is Josienne Clarke, die op dit moment in ons land toert. In tegenstelling tot haar meer bekende collega's zoals Laura Marling of Rachel Sermanni vertrekt ze vanuit de traditionele folk en met behulp van haar prachtige stem en begenadigd gitarist Ben Walker toont ze zich een waardig opvolgster van beroemde voorgangsters als Sandy Denny en June Tabor.
Hoewel Mathieu Pesqué & Roll Pignault gepland staan als hoofdact en als zodanig een degelijke, intense set neerzetten, zijn ook zij nog onder de indruk van hun voorgangers. "It's difficult to play after such great musicians", verzucht Pesqué na afloop. De Franse bluesmannen waren een van de mooie verrassingen van vorig seizoen in de reeks Ad van Meurs presenteert
bij Meneer Frits in Eindhoven. Deze avond is hun spel opnieuw van hoog niveau, maar de set is minder gevarieerd, wellicht door het meer beperkte instrumentarium dat ze hebben meegenomen (helaas geen banjo of dobro). En inderdaad, ze hadden een heel sterk voorprogramma.
Met een mooi sterk gezongen Who Knows Where The Time Goes van Sandy Denny trapt Josienne Clarke de avond bij Meneer Frits af, begeleid door Ben Walker op akoestische gitaar. Hij gaat helemaal op in zijn uitstekende fingerpicking spel terwijl zij laat horen over een goed geschoolde, krachtige en zuivere stem te beschikken, ze won in januari niet voor niets de Fatea Award voor Best Female Vocalist, een hele prestatie als je bedenkt dat de andere genomineerden Martha Tilston en Karine Polwart waren. Josienne Clarke & Ben Walker vormen al een paar jaar een muzikaal duo. Ergens klikte het tussen die twee en sindsdien hebben ze al een flink eind aan de weg getimmerd met tot nu toe twee albums en een ep in eigen beheer als resultaat, deze zomer gevolgd door een nieuwe cd die uitgebracht zal worden door een gerenommeerd folklabel. Hun optreden bestaat uit een mengeling van traditionele folksongs, eigen werk en wat covers. Josienne Clarke hoorde vanaf het begin van haar nog prille carrière de opmerking dat haar stem op die van Sandy Denny lijkt, waarna ze het werk van deze beroemde folkzangeres is gaan opzoeken en een muzikale verwantschap ontdekte. Zo kwam ze erachter dat ze inderdaad sommige traditionals op een vergelijkbare manier uitvoert, maar ook in haar eigen werk ziet ze soms eenzelfde woordkeuze of aanpak, zo vertelt ze me. Haar grote wens is om ooit net zulke goede songs te kunnen schrijven, een loffelijk streven. Overigens is Sandy Denny niet haar enige voorbeeld, ook June Tabor is iemand van wie ze graag een cover doet, waarbij Walker dan de rol van Martin Simpson op zich neemt, ach, grapt ze, als ons eigen werk niet lukt dan kunnen we nog altijd een coverbandje beginnen. En de grens eindigt niet bij Groot-Brittannië, er komt een gevoelige Silver Dagger voorbij, die ze uit het repertoire van Joan Baez heeft gehaald, en net als je denkt dat het allemaal wat gedragen wordt komt ze met de meezinger Flash Company, weliswaar wat minder dynamisch dan in de uitvoering van folk bigband Bellowhead, maar met eenzelfde aanstekelijk ondeugend gevoel. Ze besluiten de set met Together Again van Buck Owens, bekend gemaakt door Emmylou Harris. Josienne Clarke is niet echt een zangeres voor een tear jerker, dus maakt ze er een heel eigen ballad van.
In haar eigen werk blijft Josienne Clarke het liefst dicht bij zichzelf. Dat is ook wat ze uit de oude folktraditie haalt, zo zegt ze in een gesprekje voor het optreden. Hoewel ze geen idee heeft hoe het is om een geliefde aan de zee te moeten afstaan, kan ze wel meevoelen met de personen, liefde, afscheid, verlies. Dat zijn universele emoties en die wil ze ook overbrengen in haar eigen liedjes, al heeft ze niet de illusie dat ze er iets mee oplost, protest songs zijn dan ook niets voor haar. En als we het toch over folk hebben, dan is er ook nog die aloude discussie, die ook in Groot-Brittannië woedt, traditionalisten tegenover modernisten en nog zowat. Hoewel ze zelf meer traditioneel van stijl is, vindt Josienne dat een band als Mumford & Sons goed werk verricht. Als een 15-jarige die bij een van hun concerten is geweest vervolgens bijvoorbeeld bij Martin Carthy en het veldwerk terecht komt en een traditie ontdekt waarvan hij niet eens wist dat die er was, dan is dat toch mooi? Een verstandige opmerking van een jongedame die bewust gekozen heeft voor folk. Na dit fijne gesprek was het genieten van een mooie nieuwe folkstem en sprankelend fingerpicking gitaarwerk, dat duo mag van mij nog eens terugkomen.
Josienne Clarke & Ben Walker zijn nog tot eind maart 2013 te zien op diverse podia:
20 maart Het Zwijnshoofd, Bergen op Zoom,
21 maart Kult & Genuss, Monchengladbach (D)
22 maart Folk@22, Landgraaf,
23 maart Podium Pandora, Wahlwiller
24 maart Huisconcert, Middelburg
27 maart Cobblestone Club, Oldenzaal
28 maart Da Stor Folk, Vlaardingen