-door Mirjam Adriaans, foto's Ronald Rietman-
Bij tsjak boem denk je algauw aan een drummer die een vrij saai geluid in zich heeft. Op zijn Frans is het Ciac Boum en klinkt het al wat exotischer. Als er dan ook nog een trio met die naam op het podium staat, waarbij accordeon, viool en soms een gitaar of (samen-)zang en een footstomp de dienst uitmaken, dan heb je ronduit spektakel, zo bleek bij het Nederlandse debuut van deze band in Utrecht.
Hoewel het optreden van Sidaro vooraf zeker weldadig aandoet, en zelfs bij een nummer nostalgische gedachten oproept aan een Anton Pieck-plaatje van een heerlijke oudhollandse kermis, is het toch het debuut van Ciac Boum op een Nederlands bal dat de aandacht trekt. Hun faam is hun al vooruitgesneld, de dansvloer van De Musketon in Utrecht is bomvol vanaf het moment dat de Franse band het podium opkomt. En er staan niet alleen Nederlandse dansers, er zijn zelfs Fransen overgekomen om dit heerlijk ritmische en toch lekker sprankelend spelende trio mee te maken. Het is een van de favoriete bands van organisatrice Louise Marius, die ervoor zorgde dat ze nu voor het eerst ons land aandoen. Het drietal weet te betoveren vanaf het begin. Eerst lijken ze op een Amerikaans countrybandje, vervolgens doet het aan Malicorne denken, Frans chanson, bluegrass en old time zijn ook niet ver weg, een gevarieerd repertoire dat ook volop luistergenot biedt.
Dit keer zijn het geen jonge twintigers die op het podium staan, deze mannen hebben duidelijk al wat jaren ervaring, maar wat ze laten horen heeft de energie van jonge honden, terwijl nu en dan ook heel zacht en subtiel gespeeld wordt en een lekker uptempo ritme vlot afgewisseld wordt met een romantische scottisch of wals. De muziek en dansen komen uit Poitou, een streek in west Frankrijk die zijn eigen tradities kent, al komen er ook wat 'gewone' scottischen, walsen en mazurka's voorbij. De dansen uit Poitou zijn mij onbekend, maar ze doen denken aan Bretonse dansen, niet verwonderlijk, want dat is een aangrenzende streek. Maraîchine en bal limousine zijn kringdansen, avant deux en marchoise een soort bourrée maar dan anders. Bij een van deze laatste twee komt het duo Fratelli Tarzanelli (Pablo Golder op trekzak en Baltazar Montanaro op viool) even meedoen, waarmee het geheel nog wat extra dynamiek meekrijgt.
Inmiddels heeft dit trio rond zanger, violist en trekzakker Christian Pacher met zijn kompanen Julien Padovani (chromatisch accordeon, zang, footstomp) en Robert Thébaut (viool, gitaar, zang) drie cd's uitgebracht, die op het eerste gehoor ook zeer de moeite waard zijn. Maar aan alles komt een eind, ook aan het zo'n twee uur lange energieke spel van Ciac Boum deze avond. Maar ze gaan niet weg zonder toegift, de twee violen krijgen nu begeleiding van piano en het is zo'n heerlijk gevoelvol gezongen ballade dat enkele tientallen dansers besluiten om gewoon voor het podium te gaan zitten luisteren. Ontroering slaat toe en vormt het opmerkelijke einde van dit heerlijke optreden. Hoewel het publiek nog heel graag een tweede toegift wil verwijzen de heren van gracieus door naar de volgende band op het programma, de Fratelli Tarzaneli, die ook een fijn repertoire hebben. We pikken nog een paar nummertjes mee en dan gaan we huiswaarts, nagenietend van een prachtig debuut op Nederlandse bodem.