-door Mirjam Adriaans, foto Ronald Rietman-
Het was Schotse rokjesdag in Tilburg. Die togen naar het Paganfest in 013, maar onze keuze was gevallen op Trio Mallou bij het Folkcafé in Paradox. Drie heren bezorgden daar een select gezelschap van muziekliefhebbers een prachtige middag, met virtuoze verhalen, soms gezongen, maar vooral beeldend vertolkt op accordeon, viool en gitaar.
Deze middag koos een dertigtal bezoekers om het optreden van Trio Mallou bij te wonen. Een uitstekende keuze, zo blijkt al snel. Allereerst vallen de subtiliteiten in het spel van de muzikanten op, de muziek komt weliswaar uit de Balkan (o.a. Macedonië, Servië, Roemenië), maar er komt geen koper aan te pas en het verhaal in de klanken is belangrijker dan de mogelijkheid om te dansen. Er zijn een paar liedjes, die worden door accordeonist Ivica Vucelja gevoelvol, bijna breekbaar, gezongen met een lichtgekleurd timbre. Ze gaan over liefde of de onmogelijkheid daarvan, maar ook de instrumentalen bevatten een zeggingskracht die tot de verbeelding spreekt. Geliefden die gescheiden worden door een rivier, jagers (ook die van rokken), menselijke trekjes komen tot leven in de composities, sommigen traditioneel, anderen van eigen hand. Vucelja is afkomstig uit het Servische Novi Sad en de streek lijkt volgens hem op Nederland, "als een pannenkoek". Ooit was daar een zee, die lang geleden verdween. Dus voelt hij zich een zeeman zonder zee, zonder schip, zonder geld. De bijbehorende compositie over de zeeman zonder wind is krachtig en voert de luisteraar mee in een wereld die zienderogen verandert. Het geluid van een zuchtend schip dat kraakt in zijn voegen blijkt uit de viool van Bert Van Laethem te komen, de magische melodie op accordeon herbergt een heel verhaal, zo hoor ik na afloop van het optreden van Vucelja. De zeeman zat namelijk niet zomaar zonder wind, er schijnt een tovenaar geweest te zijn die de wind meenam in een zak en zo verdween de Pannonische Zee, waar nu de gelijknamige vlakte is. Een mooi verhaal bij een prachtige compositie.
Normaalgesproken is Mallou een duo, maar regelmatig krijgen de twee mannen versterking van gitarist Jokke Schreurs, die deze middag heerlijk inkleurt met zacht sprankelende tonen en in een enkel geval zelfs subtiele percussie.
Het is deze muzikale poëzie waar Vucelja de nadruk op wil leggen, al zitten er ook diverse dansbare stukken in het repertoire. Een paar andere bezoekers, die meer thuis zijn in volksdansen dan ik, noemen gelijk de uitnodigende Makedonske Devojce. Voor mij zijn het juist de beeldende klanken die me doen wegdromen naar een dorpsplein, waar stoere jongens stiekem loeren naar koketterende meisjes, of waar oude mannen hun sterke verhalen vertellen bij een goede borrel. Maar door de geheel eigen invulling van de muzikanten sijpelt tegelijk de huidige tijd door, die van een Roemeens, Macedonisch of Hongaars stadsplein, dat bruist van het leven, en waar die jongens en meisjes nog steeds flaneren, terwijl de ouderen de laatste roddels uitwisselen.
In april gaan Ivica Vucelja en Bert Van Laethem de studio in om een nieuw album op te nemen. Er zullen zeker gasten bij uitgenodigd worden, en met de heerlijke ervaring van deze middag lijkt het me logisch als Jokke Schreurs (die aan het begin van de tweede set ook nog eens vakkundig overtuigt met een solostuk van zijn jongste cd Gaan) er een van is.
Meer foto's van dit optreden vind je hier.