-door Mirjam Adriaans, foto Ronald Rietman-
Vergeet alle cliché's en vooroordelen over Fransen. Mathieu Pesqué & Roll Pignault wisten gisteravond in Eindhoven te verrassen met onvervalste Amerikaanse folkblues in een geheel eigen, intense stijl. Folkblues uit Frankrijk? Jazeker, en nog sterk gespeeld ook.
Het eerste optreden in de reeks Ad van Meurs presenteert... in 2012 komt niet van de meest bekende namen. Na de reeks uitverkochte concerten in november en december is het deze avond dan ook een keer vrij rustig bij Meneer Frits in Eindhoven. Maar die rust is niet van lange duur. Na een aardige eerste set van de Nederlandse singer-songwriter Edo Donkers gaat het broeien met het Franse duo Mathieu Pesqué & Roll Pignault.
Hoewel Edo Donkers op zich goede songs schrijft is zijn presentatie iets te gelikt. Dan is er nog de verkoudheid die hem hier en daar parten speelt. Toch weet hij mijn aandacht te trekken middels twee nummers uit het programma Song Journey, dat hij met Jan Donkers (geen familie) en Abel de Lange brengt en waarmee hij in 2013 ook in Meneer Frits zal staan. Het ene nummer is een mooie ingetogen ode aan folklegende Woody Guthrie (die dit jaar 100 zou zijn geworden), Ladybird is dan weer in een bluegrass-jasje gestoken. Donkers hanteert de akoestische gitaar en laat zich deze avond elektrisch begeleiden door Koppe Koppeschaar
Maar het is de tweede set die deze avond bijzonder maakt. Vanaf de opener Stagg O Lee grijpen Mathieu Pesqué & Roll Pignault het luisterende publiek bij de kladden om niet meer los te laten. Er komen prachtige covers voorbij van o.a. Mississippi John Hurt, Robert Johnson, Sleepy John Estes, Blind Willie Johnson, diens Nobody's Fault But Mine krijgt een heerlijk loom broeiend sfeertje. De stem van Pesqué past min of meer in de traditie van Nick Drake of Jeff Buckley, zijn gitaarspel is intens. Kompaan Pignault verrijkt de nummers met inventief bluesy mondharmonicaspel en hier en daar een subtiele tweede stem. Samen weten ze een uur lang te boeien met pure muziek, behalve de oude klassiekers horen we nog een paar Dylan-stukken, eveneens in diezelfde folkbluesstijl en als afsluiter is er een wel heel fijne folky uitvoering van Wonderwall (Oasis). Een staande ovatie volgt, en dat gebeurt niet vaak in Meneer Frits, waar we al een seizoen of vijf verwend worden met heel wat mooie optredens. Natuurlijk komt er een toegift, maar na een prachtig intens Hallelujah (Cohen) mag het duo nog steeds niet weg, opnieuw volgt een daverend applaus tot ze nog eens het podium opkomen. Die bestaat uit een eigen nummer, opnieuw geheel in de sfeer van de avond. Ze hebben een album bij zich, Blues Bound uit 2009, dat al regelmatig gedraaid werd bij de Van Meurs-avonden in Meneer Frits en waarvan de voorraad flink slinkt na afloop, 2012 heeft een prachtig muzikaal begin gekregen.
Wil je weten hoe dit duo klinkt, kijk dan eens op Youtube, hier vind je bijvoorbeeld een mooie live uitvoering van Last Fair Deal Goin' Down.
Op 9 januari 2012 is het Avalanche Quartet te gast bij Ad van Meurs presenteert... Voor meer informatie over deze avonden zie: www.advanmeurspresenteert.nl.