-door Mirjam Adriaans, foto's Ronald Rietman-
Wie nog niet wist dat de vrolijke bluegrass-deunen meestal gaan over doffe ellende, liefdesverdriet en afwijzing zou eens een optreden van Blauwgras moeten bijwonen. De groep zorgde zondagmiddag voor een fijne afsluiting van het seizoen Folkcafé's in Paradox te Tilburg.
Dat Blauwgras bestaat heeft alles te maken met Steve Earle, zo vertelt gitarist Thomas Heesters na afloop. Hij is fan van deze veelzijdige Amerikaanse singer-songwriter, met name diens bluegrass-werk spreekt hem aan. Zo maakte hij ook kennis met de klassiekers van Bill Monroe en Flatt & Scruggs en ontstond het idee om daar zelf iets mee te gaan doen in het Nederlands. In zanger en tekstschrijver Ad van den Kieboom vond hij een gelijkgestemde ziel, dus richtten ze twee jaar geleden samen Blauwgras op. De groep bestaat uit 7 personen, waarvan er meestal zes op het podium staan, afhankelijk van welke violist tijd vrij heeft in de agenda. Uiteraard ontbreken ook banjo en mandoline niet, bas en gitaar zorgen voor ritme.
Er wordt afgetrapt met een stuk van Bill Monroe, Blue Moon Of Kentucky wordt Oh Maan Aan De Hemel. Vervolgens komen diverse stukken langs die ik weliswaar herken maar niet kan plaatsen, een deel blijkt later van Steve Earle te komen. Het plezier van de mannen op het podium werkt aanstekelijk op het publiek, eigenlijk is het veel te zonnig en warm buiten om binnen te zitten, maar er zijn toch nog een kleine veertig bezoekers, die ook na de pauze graag terugkomen om de tweede set te zien. In die tweede set zitten de 'hits': Johnny Cash, Emmylou Harris, Alison Krauss en nog een heel bekende van Earle: de Galway Girl blijkt ook op zijn Nederlands heel lekker tot leven te komen via Hart Verloren In Sas Van Gent. Muzikaal gezien is het spel dik in orde, de zanger haalt niet het niveau van Alison Krauss, maar compenseert dat ruimschoots in zijn presentatie. Met ontspannen aankondigingen, grappige schuifelpasjes en uitbundig geklap krijgt Van den Kieboom het publiek vervolgens ook gemakkelijk aan het meezingen.
Hoewel de naam van de band een letterlijke vertaling is van bluegrass is bij de teksten van Blauwgras wel degelijk nagedacht over het ritme en metrum van de originelen. Knap hoe Man Of Constant Sorrow en Whiskey Lullaby (beide uit het repertoire van Alison Krauss) in het Nederlands toch dicht bij de oorspronkelijke woorden blijven. Rawhide daarentegen wordt een heerlijk nummer over de Tour, de heroïek, het afzien en natuurlijk de Tourmalet en de Alpe d'Huez, het zou eigenlijk deze zomer nog een keer op Radio Tour de France te horen moeten zijn. De band is in elk geval wel van plan om dat nummer zeer binnenkort op te gaan nemen, samen met het humoristische Boer Zoekt Vrouw, eveneens een geheel eigen tekst op de muziek van Until The Day I Die, opnieuw gekozen uit het repertoire van Earle.
Na een sterke, bijzonder aanstekelijke tweede set (zelfs de mensen van de bar staan mee te doen, met een dienblad als extra instrument) gunnen we de groep van harte hun toegift, maar welke dan? "Het eerste graag nog een keer," roept een dame. Oké, dan is de cirkel rond, beginnen en eindigen met Bill Monroe. Maar de mannen hebben er zoveel plezier in dat ze graag nog wat langer blijven, dus komen er nog twee in de herhaling, het instrumentale Trein van Kwart Voor en De Tour, dit keer zonder vergeten tekst. Met tegenzin verlaten zij het podium en nemen wij voor zes maanden afscheid van het Folkcafé.
Blauwgras speelde in de volgende bezetting:
Bert Palinckx: bas
Rob Lint: banjo
Marco Ludemann: mandoline
Thomas Heesters: gitaar en zang
Ad van den Kieboom: zang
Herman van Haaren: viool