Het zal ongetwijfeld toeval geweest zijn dat het Belgische duo Deux Accords Diront juist op de release-datum van hun jongste cd Eisherz op een Nederlands podium stond. De twee virtuoze accordeonistes zorgden gisteren met hun voltallige begeleiding van koper en percussie voor een fijne luistermiddag in de Paradox in Tilburg.
De vaste presentator van de Folkcafé's in de Paradox, Dré Sprangers, wenst eenieder een mooi folkjaar, inmiddels zijn ze er al zo'n 10 jaar bezig met organiseren van folkconcerten en -festivals en natuurlijk hopen ze daar nog een flink aantal jaren mee door te gaan. Dat is mooi, want we zagen er al menig optreden van hoge kwaliteit en ook deze middag stond er weer een heel fijn luisterconcert op het programma. Het duo Deux Accords Diront met Anne Niepold en Aline Pohl bestaat ook al tien jaar en was al eens eerder te gast in Paradox, later was Niepold er nog diverse keren te zien in o.a. Olla Vogala en Eleonor. Dit keer hebben de dames behalve hun accordeons de voltallige begeleiding meegenomen van hun nieuwste cd, Eisherz: Frederik Heirman (trombone), Jo Hermans (trompet), Wietse Meys (baritonsax, basklarinet) en Michel Seba (percussie). Volgens Pohl zijn ze vooral uitgezocht vanwege hun leuke uiterlijk, maar hun muzikale kunnen hoeft niet betwijfeld te worden. Even bekruipt me zelfs het gevoel dat het de accordeons zijn die het koper begeleiden in plaats van andersom. Toch zijn het de dames die uiteindelijk de hoofdrol opeisen, door het hechte, virtuoze samenspel op hun diatonische accordeons.
Deux Accords Diront
Af en toe krijg ik het idee alsof er iemand mondharmonica speelt in de stijl van Toots Thielemans, maar ook dat komt uit de trekzak. Anne Niepold (die ook vrijwel alle composities heeft gemaakt) heeft in 2008 duidelijk niet voor niets de naar deze grote meester genoemde Award gewonnen. Als Aline Pohl in haar beste Duits het stuk Im Morgengrauen aankondigt denk ik al aan nevelige mistsluiers over het land en bijbehorende melancholie. Wat volgt is juist ontspannen dynamisch, met ritmische percussie en jazzy uitwaaierend koper. Misschien is Niepold, in tegenstelling tot de meeste muzikanten, een echt ochtendmens, dat vol frisse moed aan de nieuwe dag begint. Ik zie later dat het op plaat maar liefst acht minuten duurt, al is die lengte me live niet eens opgevallen (hebben ze een kortere versie gespeeld?). Het past in elk geval wel in het verhaal van een hart dat door de cd verteld wordt. En dan gaat het om zowel fysieke verschijnselen als emoties. Hartkloppingen of verdriet, het ritme van de hartslag of juist vrolijkheid uiten zich allemaal in de muziek, die ooit ergens vanuit de folk vertrokken is, maar ondertussen een heel eigen karakter heeft gekregen in de handen van deze twee virtuoze accordeonisten.
Wat ik vanmiddag een beetje mis is de boeiende expressiviteit die ik al een paar keer bij Anne Niepold zag, wanneer zij helemaal opgaat in haar instrument. Het lijkt allemaal wat gemoedelijker te zijn, al krijgen de trekzakken tijdens het spelen wel degelijk de volle aandacht, dat geldt ook voor Pohl. De wisselwerking met het publiek is prima, de zaal zit goed vol en er wordt enthousiast gereageerd op de muziek. Tot twee keer toe mag het duo een toegift komen doen, Niepold roept tegen een van de blazers "Lekker hè?". Dat lijkt me een toepasselijke conclusie voor deze middag.
Deux Accords Diront is de komende tijd enkel nog in België te zien, meer info op www.deuxaccordsdiront.be.