Het café van de Mezz in Breda is goed gevuld bij de laatste editie van Ent Op Streek in 2009. Er is wat geroezemoes, maar het optreden van BASta! wordt goed ontvangen, er wordt enthousiast gereageerd op de gelaagde basavonturen die Joris Vanvinckenroye uit zijn instrument tovert.
Lange sterke vingers sluiten zich om de hals van de bas. De muzikant legt zijn oor bijna tegen het instrument, dat hij tot leven brengt door te drukken, kneden, slaan en strijken. Joris Vanvinckenroye kennen we als inventieve bassist en componist van Aranis en Troissoeur, en als gastmuzikant bij tal van andere groepen. Vanmiddag maakt hij optimaal gebruik van de mogelijkheden van de bas in zijn nog jonge eenpersoonsproject BASta!. Als je niet beter weet zou je denken dat er meer instrumenten aan bod komen, het geluid van een viool wordt benaderd door de dunste snaar apart te nemen vlak boven de kam, toch is het enkel de bas die rockt, swingt, melancholiek jammert of ritmisch overtuigt.
Sommige composities heeft hij al enkele jaren op de plank liggen, waaronder het titelnummer van zijn solo cd Cycles die in september verscheen. Het is het eerste stuk dat hij voor dit project schreef, dus werd het album ernaar vernoemd. Titels interesseren hem niet zo, het publiek wordt zelfs uitgenodigd om een betere naam te verzinnen voor het nummer SRP, het gaat Vanvinckenroye om de klanken, de muziek. Dat heeft hij op zijn album al laten horen en vanmiddag laat hij het ook nog eens zien. Zijn gezicht oogt gespannen, soms licht verbaasd, af en toe zelfs gekweld. Waarschijnlijk is het pure concentratie, die zorgt voor een intensiteit en vooral expressiviteit die op een cd nauwelijks te vangen is. De bas lijkt een verlengstuk te worden van zijn bespeler. De nummers worden laag voor laag live geconstrueerd, zo legt hij tussendoor kort uit. Een man, een bas, een loop station en een delay apparaat, meer is niet nodig voor een uur lang boeiende muziek.
