-door Assie Aukes-
De som is vaak meer dan de afzonderlijke delen is een spreekwoord die
nog steeds opgeld doet. Ook de Iers-Amerikaanse groep Solas ontkomt
niet aan deze rechtmatigheid. Winifred Horan, violiste en met Seamus
Egan oprichter van de band, was op het laatste nippertje wegens
familieomstandigheden in Amerika gebleven. Solas toert nu noodgedwongen
als viertal door Europa en deed in die hoedanigheid zaterdagavond Den
Boogaard in Moergestel aan.
De afwezigheid van Horan speelde de band al vanaf de eerste tonen parten. Dan blijkt hoe groot de invloed van Winifred Horan op het geluid van Solas is. Is de band compleet, dan mag men gerust spreken over een van de toppers van de Keltische muziek. Zonder de violiste ontstegen de drie overgebleven muzikanten nauwelijks de middelmaat. Al redt het vakmanschap van de heren tot zekere hoogte de band, Solas mist toch het imponerende geluid wat de groep zo opmerkelijk maakt.
Een heel ander verhaal is vocaliste Mairéad Phelan, afkomstig uit county Kilkenny, Ierland. Zij is sinds anderhalf jaar zangeres bij de band en debuteerde op het laatste album For love and laughter. Op dit album wist ze nog niet helemaal te overtuigend met haar dunne stemgeluid. Ook live maakte ze helaas geen sterke indruk. In de eerste set kon ze, dankzij de eigen geluidsvrouw van de groep, niet boven de instrumenten van haar begeleiders uitkomen. In de tweede set was dat beter, maar haar stem blijft erg fragiel en mist zeggingskracht. Een nieuw nummer, The poor ditching boy van Richard Thompson, werd plichtmatig gebracht en kent een weinig verrassend arrangement. De enige momenten waarin Phelan indruk maakte was in het verstilde Mollai na gCuach ni Chuilleanáin en in Bob Dylan's Seven curses. Maar over de hele avond wist ze zich nergens uit de schaduw van illustere voorgangers als Deirdre Scanlan en Karan Casey te ontworstelen.
Viel er dan niks te genieten in Moergestel? Zeker wel, Mick McAuley is een geweldige accordeonist en hij bezorgde het publiek in Moergestel het vocale hoogtepunt van de avond met Spencer the rover, zijn eerbetoon aan John Martyn. Seamus Egan en Eamon McElholm wisten met smaakvol gitaarspel de zaak levendig te houden, al moet gezegd worden dat wederom door toedoen van de geluidsvrouw de balans tussen beide gitaren vaak zoek was. Het geluid van de nylonsnaren van Egan spatten uit de boxen, terwijl het meer verfijnde gitaarspel van McElholm te ver naar de achtergrond werd gemixt.
Al met al was het niet een avond om met een tevreden gevoel aan de terugreis naar huis te beginnen. Maar de ontvangst in Moergestel door het GUO-team maakte weer veel goed.