-door Mirjam Adriaans, foto's Ronald Rietman-
Van folk tot blues, van pop tot rock, en zelfs een vleug country kwam voorbij. Vanmiddag lieten 3 bands in Utrecht horen hoe omvangrijk en gevarieerd het oeuvre is dat Bob Dylan sinds 1962 heeft opgebouwd. Het geluid liet te wensen over, met name op het podium, maar de teksten waren veelal verstaanbaar, en dat is bij de meester zelf wel eens anders.
Enkele liefhebbers vonden de 68ste verjaardag van Bob Dylan een mooie aanleiding om een eerbetoon aan hem te organiseren. Drie verschillende bands brachten elk een ander repertoire, met nauwelijks doublures. Slechts twee heb ik er gehoord, en dat gaat dan ook nog om de pareltjes Forever Young en Blind Willie McTell. Beide worden folky uitgevoerd door Rainy Day Men #2 & 3, Bob's Boys laten een wat rafeliger versie van het eerste stuk horen terwijl Hard Rain een meer bluesy variant doet van het liedje over een van de muzikale helden van Dylan. Van de teksten heb ik genoten, ik vond het wel jammer dat het maar niet wilde lukken om het geluid op het podium goed te krijgen. Spelen is voor de meeste muzikanten namelijk erg lastig als ze zichzelf niet horen of als er monitoren gaan rondzingen, en dit was het geval bij respectievelijk Rainy Day Men en Hard Rain. Het maakte dit eerbetoon een grillige aangelegenheid, met enkele fraaie nummers, maar ook pijnlijke momenten.
Rainy Day Men #2 & 3
In de stijl van Subterranean Homesick Blues (een nummer dat ik niet gehoord heb deze middag) wordt met een stapel spiekbriefjes de aankondiging gedaan. Rainy Day Men # 2 & 3 trappen af: 'Come gather round people wherever you roam' klinkt de openingszin van The Times They Are A-Changing. De band is een mengeling van oud en jong, tweede en derde generatie zeg maar. Voor de gelegenheid speelt Pepijn Noordhuizen mee op drums, maar hij houdt het nog rustig, waardoor de folky uitvoering met o.a. akoestische gitaar, mandoline en uiteraard mondharmonica, versterkt door vaak meerstemmige samenzang, intact blijft. In hun set hoor ik veel klassiekers, en al snel wordt duidelijk dat elk lid een liefhebber is van deze muziek. Mooiste plaat? Blonde On Blonde. Mooiste nummer? Tangled Up In Blue. Nou ja, volgens gitarist en zanger Thijs Heij dan. Every Grain Of Sand (gezongen door Ravian Arp) is ook een mooiste nummer, eigenlijk spelen we alleen maar mooiste nummers klinkt het van de andere kant van het podium. Wat me het meest bijblijft van dit optreden is The Girl From The Red River Shore (vorig jaar op Tell Tale Signs, een deel uit de Bootleg Series, verschenen), ingetogen gebracht, breekbaar gezongen door Peter Koene. 
Bob's Boys
Als tussendoortje is er een half uurtje Bob's Boys, hun opening is zo'n brij dat ik er niet uit kan halen om welk nummer het gaat, maar vervolgens hoor ik o.a. Lay Lady Lay en All Along The Watchtower. Als gitaarbandje doen deze jongens het zeker niet slecht, al is het voor folk-oren behoorlijk hard. Hun laatste nummer kondigen ze niet aan of af, enigszins verbaasd ziet het publiek ze verdwijnen van het podium. Er wordt nog om meer geroepen, maar "dit is alles, wij weten niks meer van Dylan". Het klinkt alsof ze hun vaders met dit optreden een plezier hebben willen doen.
Hard Rain
Tenslotte is het de beurt aan Hard Rain, waarvan zanger Rob Kuitenbrouwer zijn best doet het stemgeluid van his Bobness te benaderen. Hier hoor ik diverse nummers voorbijkomen die ik niet echt goed ken, maar dat zal te maken hebben met het 'repertoire van na het motorongeluk' dat de band naar eigen zeggen vooral speelt. De geluidsproblemen worden bij dit optreden pijnlijk duidelijk. Tijdens I Want You vertrekt Kuitenbrouwers gezicht en probeert hij het met zijn rug naar het publiek. Wanhopig vraagt hij of er niet een of andere frequentie uit de monitor gehaald kan worden, en dat lijkt in elk geval bij Blind Willie McTell min of meer goed te gaan. Daarna hou ik het voor gezien, 'And I know no one can sing the blues like Blind Willie McTell', indringend bluesy gezongen, is wat mij betreft een mooie afsluiter.