Hij was laat, pogingen tot telefonisch contact van zijn kant met de organisatie waren op niets uitgelopen en de programmeur die wel ter plekke was vroeg zich al af hoe hij dit op moest gaan lossen. Een uitverkocht huis zonder muzikant? Een vol Meneer Frits zonder David Olney? Vijf minuten voordat de deuren opengingen was er de opluchting. Olney, Sergio Webb en medereizigers hadden de locatie in Eindhoven gevonden.
Muziek en Meneer Frits hebben een goed huwelijk gesloten. Kredietcrisis of rookverbod lijken op de avonden Ad van Meurs presenteert... vooralsnog geen vat te krijgen, integendeel zelfs. Vanaf het begin heeft de samenwerking tussen het Eindhovense Muziekcentrum Frits Philips en Ad 'The Watchman' van Meurs een gestage groei gekend en het derde seizoen dat in september is begonnen leverde het sfeervolle podium in grand café Meneer Frits tot nu toe steevast een volle bak en zelfs ruim vantevoren stijf uitverkochte optredens op van Iain Matthews, Kimmie Rhodes en gisteravond dus David Olney. De vaste klanten die gewend waren op de avond zelf nog een kaartje te kopen, moeten er voortaan aan denken tijdig te reserveren om niet een van hun favorieten te hoeven missen.
En een grote favoriet onder de Nederlandse liefhebbers van singer-songwriters is David Olney. Opnieuw valt het me op dat de man die buiten uit de auto stapt er heel gewoontjes uitziet, als een saaie boekhouder die dagelijks van 9 tot 5 zijn administratie bijhoudt. Na het concert verschilt hij aan de bar in niets van de overige klanten. Hij drinkt zijn whisky met een biertje ernaast en raakt aangeschoten. Laat weten dat ie het niet leuk vond dat ie zo laat was en anderen verzekeren hem dat het niet erg is. Gewoon, een normale doordeweekse dag met een paar klanten in een café. Daartussenin staat Olney op het podium, maakt daar zoals alle voorgaande keren dat ik hem zag flink indruk op het publiek, en ik vraag me nog steeds af hoe het verschil ontstaat.
Het optreden van gisteravond was niet het meest indrukwekkende dat ik van hem gezien heb, zal ook wel te maken hebben met zijn late aankomst. Toch viel er wat mij betreft heel wat te genieten, want of Olney nou lekker in zijn vel zit of niet, met zijn teksten weet hij me altijd te boeien, hoe vaak ik ze ook hoor. Als hij zijn optreden begint met het prachtige verhaal van Jerusalem Tomorrow, over een bedrieger die niks meer verdient als er iemand opduikt die kunstjes van een totaal ander kaliber vertoont, ben ik al verkocht. Er valt geen religieus woord, en toch voel je de bijbelse inspiratie, al zou het net zo goed hier en nu kunnen zijn. En dus vind ik het niet erg als Sergio Webb een keer te vaak 'sweet' zingt in de achtergrond op Sweet Poison, dat er een snaar op diens akoestische gitaar knapt, of dat Olney zelf zijn capo vergeet (of wat de reden ook was dat het niet klonk zoals het hoorde) bij een ander stuk. Voor mij gaat het om muziek die ik mooi vind en nog meer om de teksten. Dus is David Olney een van mijn favorieten. Omdat ie me kan meeslepen in het leven van Vincent van Gogh met Vincent's Blues, of omdat ie de Eerste Wereldoorlog indrukwekkend weet te verwoorden, in het rauw gezongen Engelse sarcastische soldatenliedje Hanging On The Old Barbed Wire, overgaand in het ingetogen verhaal van de Franse prostituee en de jonge soldaat, 1917. Maar ook het snauwend uitgeschreeuwde Waiting For The Cops en het alternatief romantische If My Eyes Were Blind vinden opnieuw hun weg naar mijn hart. De eerder aangekondigde Tommy Womack is er niet bij vanavond, maar Olney heeft een van zijn nummers op het repertoire gezet en zo maakt ie er toch deel van uit.
Eerst speelt David Olney vooral, later komt hier en daar een aankondiging, maar hij heeft deze avond blijkbaar geen zin in uitgebreide verhalen. De meeste liedjes zijn mij al bekend, maar ze worden nergens op exact dezelfde manier gebracht als ik me herinner van eerdere optredens, nog een eigenschap die ik erg in hem waardeer. Muzikaal gezien is het vanavond lekker stevig, met slechts af en toe een ballad. Olney is bluesy en slingert zijn woorden soms de zaal in als een bevlogen Amerikaanse gospelpredikant, met zijn armen wijd uitgespreid.
In de toegift tenslotte vlamt ie als een jonge rocker, met eerst Postcard From Mexico van het jongste studio-album One Tough Town en de Amerikaanse plaat Live at Norm's River Roadhouse, Sergio Webb hanteert zowel gitaar als megafoon, waarmee hij vocalen toevoegt. Dan volgt nog een van zijn klassiekers, Deeper Well (wereldwijd bekend geworden door Emmylou Harris, die het nummer opnam op Wrecking Ball). Op die laatste spetteren Olney en Webb beiden alsof ze de afgelopen dertig jaar geen minuut ouder geworden zijn. David Olney heeft zijn whisky met biertje meer dan verdiend.