Afgelopen donderdag (16-10-08) zag Pablo Cabenda van de Volkskrant het optreden van Jakob Dylan & The Gold Mountain Rebels in De Melkweg in Amsterdam. Hij constateert dat de zoon van Bob met name in de tekstuele vaardigheid erfgenaam is van zijn vader, hij mist echter variatie in songstructuur en tempo. Conclusie: ...Dylans nummers dragen je wel maar brengen je nergens naar toe. Eerder kabbel je aangenaam voort...
Hieronder nog een paar citaten uit het artikel van Cabenda in De Volkskrant:
...Geen fratsen, geen grollen, lichtshows of effecten...
...Een vergelijking met pa Dylan op grond van zijn vocale prestatie op Seeing Things lag niet voor de hand. Maar in de Melkweg is hoorbaar hoe het opgeruwde suède van Jakob een verre verwant is van het schurende jute van pa Bob. Meer nog in de tekstuele vaardigheid toont Jakob zich echter de ware erfgenaam. Wijsheid in metaforen en poëtisch moralisme zijn er hoorbaar met de paplepel ingegoten...
...This End Of The Telescope krijgt nog een fraai slide gitaartje mee en Will It Grow wordt voortgedreven door stuwende brushes, maar zelfs de nummers van Dylans eigen band Wallflowers worden door de kale uitvoering van Jakob op akoestische gitaar teruggebracht tot luisterliedjes die weigeren uit hun warme knusse hoekje te komen. Wat rock 'n roll van de gestampte pot en One Headlight, het enige (Wallflowers-) nummer dat ook vocaal wat meer vergt van Dylan, zijn dan niet meer dan rimpelingen in een zomers meertje...