-door Assie Aukes-
Het is een rare gedachte om te bedenken dat het een haartje scheelde of
Wizz Jones was helemaal voor de muziek verloren geweest. Het muzikale
tij was in de jaren ‘80 zo slecht dat hij noodgedwongen een baan als
vrachtwagenchauffeur moest aannemen om in zijn levensonderhoud te
voorzien. In Nederland lukte dat ook niet, weet ik uit ondervinding.
Toen ik hem in 1982 graag naar ons land wilde halen, merkte ik dat
geen enkele folkprogrammeur geïnteresseerd was in deze uitstekende
gitarist.
Tijden veranderen, Wizz Jones speelt weer regelmatig op het Europese vasteland, zij het niet in Nederland. Programmeurs durven het nog steeds niet aan, vanwege de geringe bekendheid in Nederland van de man. Ze zouden gisteravond allemaal in De Bres in Leeuwarden moeten zijn. Dan waren ze getuige geweest van een prachtig concert in een uitverkochte zaal van een gitarist die de toeschouwers regelmatig met de ogen liet knipperen wegens zijn sublieme technische capriolen op de gitaar.
Als voorprogramma fungeerde Sido Martens, in het genre een van de meest begenadigde liedjesschrijver die we in Nederland kennen. "Eindelijk eens een volle zaal in Leeuwarden!", grijnsde Martens humoristisch maar ook een tikkie cynisch. Want ook hij komt met zijn intelligente liedjes maar weinig aan de bak en dat is jammer. Natuurlijk, zijn liedjes zijn niet altijd even gemakkelijk te volgen. "Het volgende lied gaat over hardlopen. Ik zeg het er maar even bij, want het is mensen niet altijd duidelijk waar dit liedje over gaat." was de inleiding bij het liedje Zaak, te vinden op de cd die de eerste honderd exemplaren van het boek De Loper werd uitgegeven. Van dezelfde cd komt Foekje, het lied over Foekje Dillema, de atlete die van verdere deelname werd uitgesloten omdat ze een man zou zijn, een nummer dat niets aan de verbeelding over laat.
Wizz Jones oogde ontspannen en al snel werd duidelijk dat het een humoristische man is. "Come on, Wiz, take it slow. This is a gig!", grijnsde de energieke 69-jarige artiest wanneer hij als een razende de snaren van zijn gitaar geselt. Zijn gitaarspel is nog steeds van grote klasse, misschien is hij momenteel wel de beste van generatiegenoten als Bert Jansch en John Renbourn. Wizz Jones bezit geen bijzonder stemgeluid, eigenlijk een vrij lichte stem die je niet een, twee, drie met de blues associeert, maar vergeleken met de albums uit de jaren ‘70 is de stem aardig op peil gebleven.
Hij verhaalde onderhoudend over zijn omzwervingen als Beatnik in Frankrijk in de jaren '60. Tussendoor speelde hij het ene juweeltje na de andere: Weapin' Willow, Sitting on top of the world, Happiness was free. Schitterend is de anekdote over de biografie van Eric Clapton. Zijn naam werd daarin genoemd, alleen wel foutief gespeld. Clapton zou hem gezien hebben in de kleine clubs in Londen aan het begin van de jaren '60. "But I didn't see Clapton at all! Hé Eric, I need you now!!", om direct een mooie versie van Nobody knows you when you're down and out, de klassieker van Bessie Smith neer te zetten. Een aangrijpend moment was Burma star, het lied over zijn vader, die Singapore en het Jappenkamp overleefde, maar daarmee zijn doel in het leven kwijt raakte. De verstandhouding met zijn vader was matig, pas na zijn overlijden in 1979 realiseerde Wizz zich dat de man wel degelijk van hem hield.
Organisator Durk Fennema kan tevreden zijn. Zijn ‘idool' gaf in Leeuwarden een mooi verjaardagscadeautje weg waarop hij nog lang kan teren. Wellicht begint met dit concert voor Wizz Jones een nieuwe renaissance in Nederland, want de man is het meer dan waard om eens vaker de Nederlandse podia te bestijgen. Lang moeten we dan niet wachten, want de jaren gaan tellen, ook voor supergitaristen...
Gezien in De Bres Leeuwarden 28-09-2008