Het leek bijna alsof we bij Chris Chameleon thuis waren beland. Ekko in Utrecht is een schattig klein poppodiumpje, waar de zanger zich duidelijk op zijn gemak voelt deze middag. Zweetdruppels parelen al snel op zijn hele gezicht, maar hij laat zich niet kisten door het warme broeierige weer. Een enthousiast publiek dat zich graag laat meevoeren in zijn muziek zorgt voor een geïnspireerd optreden.
Eerst is er het voorprogramma, verzorgd door singer-songwriter Marten de Paepe, met melodieuze liedjes die duidelijk beïnvloed zijn door Nick Drake. Hij speelt zelf gitaar en wordt begeleid door Chantal op xylofoon en harmonium. Dit laatste verdrinkt wat in het geheel, al probeert een geluidsman er wel wat aan te doen. De Paepe zingt liedjes van zijn eind vorig jaar verschenen debuut, maar heeft ook heel wat nieuw repertoire. Zijn werk is dromerig, ontspannen, vooraan wordt aandachtig geluisterd naar de teksten, over mannen die niet perfect zijn of over de vervelende ochtenden. Mooie kleine belevenissen, al lijkt hij soms wat aarzelend over te komen vanmiddag.
Chris Chameleon vertelt eerst over een optreden van een jaar of zes terug, ook in Ekko in Utrecht, toen hij een rokje aan had, een plasje deed in een fles, en verdere details zal ik de lezer besparen. Omdat het zondag is begint hij stichtelijk. Met basstem zet hij Pie Jesu in, en meteen wordt duidelijk waarom hij 4 octaven-koning wordt genoemd, volgens mij komt zijn hele bereik in dit ene stuk aan bod, prachtig! Daarna volgt het lekker uptempo Korreltjie Sand, een tekst van Ingrid Jonkers, wier gedichten hij getoonzet heeft, zoals hij het heel charmant in het Afrikaans uitdrukt.
Deze middag gebruikt Chris Chameleon een mengelmoesje van Nederlands, Afrikaans en soms wat Engels om zijn aankondigingen te doen. Hij speelt veel werk van zijn album Ek Vir Jou, met de bijbehorende verhaaltjes over hoe je aan de andere kant van de zaal die ene ware kunt zien, zich daarbij meteen verontschuldigend voor het geval hij de verkeerde persoon aankijkt, over de ontmoetingen die volgen, of over zijn eigen ervaringen met vriendinnen. Chameleon lijkt de ideale schoonzoon te zijn, beleefd, bescheiden, en dan heeft ie ook nog zo'n fantastische stem dat je hart wel heel koud moet zijn om niet daarvoor te smelten. De plaat beschrijft eerst het opbloeien van een romance, en Eerste Oogopslag, Soen, Ja Gesê en Klein Klein Jakkalsies komen vanmiddag allemaal voorbij. Ja Gesê heeft hij tijdens deze tour in duet opgenomen met Leoni Jansen vertelt hij. Het zal op haar volgende album verschijnen, ik ben alvast benieuwd hoe dat gaat klinken. De romance met het publiek bloeit ook al snel op. Enthousiast wordt meegedeind of meegezongen, ik zie zelfs een meisje van hooguit 6 of 7 dat alle liedjes uit haar hoofd kent. Het leidt bij hem tot de opmerking dat hij zijn teksten nu zeker niet zal vergeten, met een koortje in zijn buurt.
Op plaat wordt de romance uiteindelijk verbroken, maar dat gebeurt deze middag niet. De sfeer is goed, Chris Chameleon zit lekker in zijn vel en besluit dat hij Kwaad (van 7de Hemel) best samen met het publiek kan zingen. De mannen zingen Wat Help Dit Dan, de vrouwen krijgen het 'makkelijke' tjip-deel, en het gaat meteen goed. Na afloop applaudisseert Chameleon minstens zo hard voor het publiek als de toeschouwers voor hem. Met een donker gitaargeluid doet hij een nieuw nummer, in het Engels. Het is een mooie rustige ballade waarin hij zich afvraagt waarom hij zo jaloers is terwijl hij toch de ware liefde gevonden heeft. Op Folkwoods vorig jaar waren het vooral de Afrikaanse liedjes die indruk op mij maakten, maar vanmiddag ligt het fijne gevoel ook in zijn Engelstalige werk. Ik geniet bijvoorbeeld van Saved (verschenen op Shine, zijn eerste Engelstalige solo-album): I have never cared for anyone / and I've never loved anybody / not 'til I loved you / if this be the only good / that I should ever do / your love has saved me. Hij brengt het romantisch, en omdat het een solo-optreden is met enkel gitaarbegeleiding klinkt het bijna breekbaar, al houdt het een beetje een rocksfeer.
Aan het eind van het concert zegt Chris Chameleon bijna triest dat hij zijn laatste liedje gaat spelen. Voor eenieder die de zin in het leven verloren heeft, bijvoorbeeld na gisteravond, hij weet niks van voetbal, komt uit kringen die naar rugby kijken, maar voelde zich ook rot... Opgewekt volgt dan het heerlijk aanstekelijke Sterredank, met de voor Chameleon zo typerende stemeffecten en het vrolijke refrein is dit nie dan, juis dan dat / ek my sterre dank dat / ek jou het nie? Na bijna anderhalf uur is het echt voorbij. De zweetdruppels vliegen inmiddels over het podium, en ik bedank stilletjes mijn sterren dat ik dit sterke optreden mocht meemaken.