"Nederland is een mooi land, een beetje plat en een beetje," hij aarzelt even en vervolgt in het Frans: "au dessous du niveau de la mer." Op die charmante manier wordt het publiek in Den Bosch zaterdagavond toegesproken door violist Baltazar Montanaro van ZEF. De liefde bloeide op tussen band en dansers, maar ook luisteraars kwamen ruimschoots aan hun trekken met de energieke, elegante en soms subtiele muziek van de Fransen.
Afgelopen week kwam het folkbalseizoen tot een spetterend einde met drie bals door de Franse groep ZEF. Vanaf woensdag waren ze in ons land, eerst op het folkbal in Eindhoven, daarna een luisterconcert in Nieuwegein, vervolgens weer bal in Utrecht om af te sluiten op zaterdag bij het BoschBal. Een lekker uptempo jigue, cercle, an dro of laridé, een romantische wals of een intieme mazurka, het wordt allemaal in zwierige en vakkundige uitvoeringen gebracht. Af en toe wordt smaakvol gebruik gemaakt van elektrische gitaar of samples, maar de akoestische instrumenten (fluiten, accordeons, viool) blijven steeds de boventoon houden. Soms is de muziek heerlijk melodieus, dan weer uitbundig uitwaaierend of juist intiem subtiel, het lijkt erop dat deze jongens het hele spectrum van muzikale emoties beheersen en daarbij spat het plezier dat ze in het spelen hebben ervan af. Naast het uitgangspunt van de traditionele Franse dansen zijn er heel wat andere invloeden te horen, van iets reggae-achtigs tot een Oost-Europees aandoend deuntje of een jazzy intermezzo, de muzikanten brengen het vloeiend en natuurlijk. Sommige dansers hebben weliswaar wat moeite met een paar overgangen, maar vrijwel niemand haakt echt af. De energie van ZEF zorgt ervoor dat je nou eenmaal niet stil blijft staan, ook niet als luisteraar. De groep heeft het duidelijk naar zijn zin op het podium, de dansers genieten op de vloer en ik laat me aan de kant overtuigen door wat ik hoor. Bij de toegift in Den Bosch zijn er nog precies 3 exemplaren over van de tientallen cd's die ze bij zich hadden bij aankomst in Eindhoven. Maar ook die vinden snel hun weg naar enthousiaste luisterdansers. Ze willen graag thuis nagenieten van al het moois. Het was de eerste keer dat de Fransen in Nederland te gast waren, maar het zal ongetwijfeld niet de laatste zijn. ZEF veroverde heel wat dans- en luisterharten in de vier dagen dat ze hier waren, en ik heb het idee dat ook naar de band een vonk is overgeslagen, die ze nog naar ons mooie platte landje onder zeeniveau doet terugkeren.
In Den Bosch dient zich in het voorprogramma van ZEF ook nog nieuw talent aan. RAMA bestaat uit vijf jonge mensen die eigen composities spelen: Flois van Wietingen - Dwarsfluit, Erica van Brenk - Houten dwarsfluit, Noël Josemans - DADGAD gitaar, Guus van Mierlo - Bas, Dave Menkehorst - Drums. RAMA wil dansbare muziek maken, en dat doel wordt meteen bereikt, heel wat danswilligen vullen al snel de vloer en komen daar niet meer vanaf. Spelplezier is volop aanwezig en in de muziek zit alvast een bepaalde 'drive' die de aandacht trekt. Het loopt met name in het begin nog niet helemaal gesmeerd (het is hun allereerste optreden), maar dan hoor ik vooral invloeden uit de Belgische balwereld voorbijkomen. Een vleug rock doet aan Anveld denken, een mooie melodie roept gedachten aan Naragonia op, soms stoomt het als EmBRUN. Het geluid van beide fluiten wordt in de melodieën door elkaar heen geweven, daaromheen wordt de gitaar gevlochten. De rockdrummer zorgt voor pit, de bassist kleurt de muziek wat jazzy in. Het idee is goed, het begin is er, veel samen spelen zou ik zeggen, er zitten ingrediënten genoeg in om uit te kunnen groeien tot een goede balband.
