Haar liedjes hebben het melodische van de Beatles. Soms slaat haar stem lichtjes over, maar meestal zingt ze lieflijk straight. Haar liedjes klinken als een klok. Ontbloot van de poppy arrangementen op haar cd en enkel begeleid door een schuchter bepette boy met rootsy accenten op elektrische gitaar, heeft het nu iets Amerikaans folky. Melanie Horsnell, uit Australië. Hou haar in de gaten!
Ze staat dezer dagen in het voorprogramma van de alom bejubelde Amerikaanse singer/songwriter Slaid Cleaves. Vandeweek zag ik haar bij Meneer Frits in Eindhoven.
Na afloop vraagt een muziekmaat, ‘hoe vond je het?' Mijn peinzende blik duurt net een fractie te lang. ‘Jij vindt haar ook beter?', glundert hij enthousiast. ‘Ja, uh...', aarzel ik. ‘Het is geen beauty maar haar liedjes destemeer'.
‘Prachtig dat jij dat ook vindt', zegt-ie, om tegen de algemene opinie in te vervolgen met: ‘die Cleaves vond ik te plat country. Okay, hij is een betere performer, maar geef mij toch maar dat melodische van haar'.
Dan ontspint zich een discussie over country, folk en pop. Wat is wat. En twee trappistjes later over commercie, présance, durf en uitstraling. Melanie* zit even verderop belangstellend te praten met iemand uit het publiek. Het gesprekje voltrekt zich in een ingetogenheid, zoals we die zojuist op het podium van haar leerden kennen. Wat is ze toch aardig. Door haar bleekheid en slonzigheid heen breekt geleidelijk aan een aandoenlijke innerlijke schoonheid...
We slaan elkaar op de schouder en kopen ieder een exemplaar van Horsnell's cd ‘The Adventures of...'. Tien euro meneer. Dat zijn nog eens prijzen... Door mijn hoofd zoemt een uitspraak van Rowen Hèze's Jack Poels onlangs in de rubriek Weblog.nl in de Volkskrant: ‘Je begint in de muziek en voordat je het weet zit je in de muziekbusiness.'
Je bent daarvoor in de wieg gelegd of niet. Volgens mij is Melanie meer iemand voor de muziek dan voor de business. Ik hou daar wel van. Zo raakte ik laatst, tijdens het festival Pastorale in het Zeeuwse Nisse, ook gecharmeerd van Elly Kellner.
Ze speelt gitaar en zingt. Twee van de zes snaren heeft ze eraf gesloopt, want die gebruikte ze toch nooit... Eigenlijk is ze schaapsherder en doet ze ook nog iets in de kunst. Die enkele keer dat ze haar liedjes op een podium brengt, staat ze daar in haar herders-kloffie. Wijde vormloze spijkerbroek met voldoende zakken voor alle toebehoren.
Meestal vertoeft Elly** met haar schapen op de glooiingen van de bloemendijken in ‘de Zak van Zuid-Beveland', onder Goes. En daar is het mooi. Even ter illustratie een citaat uit 'n verhaaltje van Carolijn Visser over dat fraaie stukje Zeeland, zoals ik dat las in het boek ‘de Kustlijn', met drieëntwintig korte verhalen van evenzoveel schrijvers over Nederlandse en Vlaamse stranden en kusten:
....Ik leg mijn fiets neer en haast me omhoog, terwijl de mist zich verder verdikt. Schapen malen luidruchtig het gras tussen hun kaken. Het is hoog water. De Schelde kabbelt tegen een helling die is belegd met vierkante blokken basalt (...) Tussen slierten mist zie ik kreken drassig land doorsnijden. De vogels die er dobberen worden door een hek tegen de mens beschermd. Ik blijf er keurig buiten, ik loop op het hoger gelegen pad, toch doet mijn komst een zwerm bergeenden verschrikt opvliegen. Luid snaterend landen ze verderop. Sloten, poelen en putten. Op de hoger gelegen gedeelten moeten planten groeien met prachtige namen als spiraalruppia, schijnspurrie en zilte rus....
Een decor waar je stil van wordt. Waar de liedjes als vanzelf in Elly's hoofd opborrelen, terwijl ze haar schapen hoedt. Een decor waar poen er niet meer toe doet.
Op het podium heeft ze met haar rode haar, brilletje, en haar eerlijke maar ook onbevangen schijt-aan-iedereen houding, net zoiets kwetsbaars als Melanie. En ook háár liedjes zijn sterk. Het zijn eigenzinnige bluesy liedjes. Ze beschikken over een verbeeldingskracht en sfeer van mensen als Jeff Buckley.
Nadat ik Elly meemaakte op het festival Pastorale schreef ik ondermeer: ...Iain Matthews die dit alles met dochterlief op de arm goedkeurend beluistert, stapt na afloop meteen met complimenten op haar af. Als ze zich schuchter achter het podium terugtrekt en nog eens terloops het visitekaartje dat hij haar gaf bekijkt, dringt de importantie plots tot haar door en roept ze verbaasd uit ‘Oh, Iain Matthews'...
Wat mij nu bevalt is dat Iain Matthews haar daarna niet vergeten is. Deze folklegende (Fairport, Southern Comfort) die al jaren in Nederland woont, haalt haar naar zijn concertserie Common Grounds. Op die manier staat ze 15 maart in het Beauforthuis in Austerlitz (bij Zeist) en een dag later in De Waag in Leiden, samen met Ernst Jansz en Matthews.
In Nisse graasden haar schapen op loopafstand. Je kon de grasmalende kaken als het ware horen. Misschien had zij ze eventjes alleen gelaten en was ze in haar herderskloffie rechtstreeks het podium opgestapt. Benieuwd of ze straks in Austerlitz en Leiden er opnieuw zo uitziet. Of zou het met Elly toch nog business worden? Ik kan het me nauwelijks voorstellen...
Henk
* Melanie Horsnell tourt door ons land. Ze is er nog tot en met 21 februari. Op haar myspaceplek kun je naar haar luisteren. Haar agenda meldt daar waar ze hier de komende dagen nog optreedt. Begin deze week was ze ook te gast in het Friese Oenkerk en werd toen naar de studio van Omroep Friesland gehaald voor een live-versie van het nummer ‘I'm going to kiss you again' op de radio. Video-opnamen daarvan zijn te zien op youtube.
** Elly Kellner heeft inmiddels eigen plekjes op myspace en youtube. Hier nog een aanrader op youtube. Op podshow kun je nog vijf nummers van haar beluisteren.