In Henks onophoudelijke ontdekkingsreis naar muzikale verrassingen stuit hij in de eerste aflevering van de rubriek Achter de muziek aan op Sam Baker.
In de verte hoor ik blazers en ploffende trom. Opwinding maakt zich van mij meester. Mam, ik ben efkes achter de muziek aan, roep ik en ren naar buiten. Ik laat me meetronen op melancholieke hoorn-klanken, huppel bij twinkelende xylofoontjes, marcheer bij tromgeroffel.
Als kleuter sjokte ik vaker achter fanfare St. Cecilia aan, als die weer eens door ons stadje trok. Bijna in trance. Waar naar toe, maakte niet uit. Hoe lang ook niet. Soms vond ik slechts met moeite de weg terug naar huis.
Vijftig jaar later is het niet anders. Steeds op zoek naar die kick. Dat ene moment, als de muziek me onweerstaanbaar meesleept, me opvreet. Werkt het lijf mee, dan lees ik er alles over. Van papier of scherm, maakt niet uit. Luister geregeld op myspace. Bezoek concerten en festivals. Struin cd-winkels af. Huur cd's en dvd's bij de bieb. Bestel ze bij speciaalzaken tot zelfs over de grens in Duitsland of België. Of gewoon om de hoek.
Wekelijks rij ik op en neer naar mijn favoriete platenboer in Gemert. Jan, zo heet-ie, verhuurt ze trouwens ook. Kun je eerst op je gemak thuis luisteren. Handig. Vind ik ‘m prachtig, dan koop ik alsnog. Vind ik ‘m aardig dan ploft-ie de brander in en gaat het origineel retour. En wat is er mooier dan gebrande trofeeën uitwisselen met vrienden. Of elkaar de nieuwste vondst te laten horen bij een goed glas.
Over deze ontdekkingsreis gaat deze rubriek.
Voor ik volgende week met deel 2 kom wil ik je alvast één juweeltje aanraden. Nou ja, ik zou ook nog willen rondbazuinen over de nieuwste van Beirut of die van Steve Earle, maar beperk me tot Pretty World van Sam Baker.
Kun je tegen een cowboyhoed en gruizige alternatieve country? Hou je van authenticiteit, een doorleefde hese stem, meeslepende verhalen, akoestische gitaar, mondharmonica, slidegitaar, pedal steel, mandoline? Met af en toe extra kleur van cello of elektrische gitaar? Gaat je hart ook sneller kloppen bij flarden van Waiting Around To Die, of bij de traditional Hard Times? Hou je van onaffe blote arrangementen die jezelf neuriënd invult...?
Ja, als folky verken ik ook graag de prairie. Ruiger mag ook nog, dus ga ik maandag over een week (19 november) naar het concert van Woody & Paul bij Meneer Frits in Eindhoven.
Henk