Enthousiasme over cd van Béla Fleck
'n Genot is het om het enthousiasme te ervaren waarmee Erik Voermans in Het Parool de cd beschrijft die Béla Fleck heeft gemaakt. De Amerikaanse banjo-speler nam een cd op met twintig stukken van grote dode componisten, die geen van allen, of het zou Debussy moeten zijn, ooit van het bestaan van de banjo hebben afgeweten. Hier enkele citaten uit het verhaal dat Voermans schreef naar aanleiding van de cd Perpetual motion (Sony Classical). Wellicht is het beter het hele verhaal te genieten op de site van het Parool: www.parool.nl
… Op het hoesje legt Fleck uit hoe het allemaal zo gekomen is (…) Vele honderden opnamen beluisterde hij voordat hij brood begon te zien in het Sony-project, waarvoor hij op banjo stukken zou spelen die oorspronkelijk helemaal niet voor dat instrument waren bedacht. Bijkomende complicatie was dat de noten van de stukken die Fleck interessant vond, of mooi, of allebei, naar de omvang en de technische speelbaarheid van de banjo moesten worden vertaald. Noten lezen was bovendien niet Flecks sterkste kant, al kon hij met een speciale banjo-tabulatuur wel goed overweg. ''Omdat de banjo in kleine intervallen gestemd staat, kun je een noot op verschillende plekken op de toets spelen, en dat maakt de conventionale notatie voor mij een beetje verwarrend,'' zegt Fleck in het boekje….
…De cd, Perpetual motion, heeft hem inmiddels ook in de wereld van de klassieke muziek als uitzonderlijk begaafd musicus op de kaart gezet. (…) Wat Béla Fleck op Perpetual motion presteert is ongelooflijk. Je kunt je niet voorstellen dat iemand zo virtuoos banjo kan spelen. Het kampioensstuk van de cd is ongetwijfeld Moto perpetuo, opus 11 nr. 2 van Paganini, waarover Fleck in het boekje meldt dat hij dit werk zonder de hulp van een masseuse nooit zonder blijvende schade aan zijn handen en armen had kunnen opnemen. Alsof het allemaal nog niet genoeg indruk heeft gemaakt, laat hij op het allerlaatst, bij wijze van toegift, ook nog een bluegrassversie van Moto perpetuo horen, die zo mogelijk nog sneller gaat….
…Alle virtuositeit ten spijt vervalt Fleck nergens in een banjo-circusact. Hij blijft altijd muziek maken, waarbij het helpt dat de spitse, percussieve klank van de banjo in de buurt komt van het geluid van een klavecimbel. Daardoor klinkt bijvoorbeeld de muziek van Bach (vertegenwoordigd met tweestemmig en driestemmige Inventionen, de prelude uit de derde Partita voor viool en de prelude uit de eerste cellosuite) helemaal niet raar of geforceerd, eigenlijk….
… Fleck krijgt op de cd hulp van onder anderen gitarist John Williams, marimbaspeelster Evelyn Glennie (kleurt in Bach prachtig met de banjo), violist Joshua Bell en cellist Hoffman, allemaal klassieke musici, aan wier rubato-speelwijze Fleck erg moest wennen. Maar het eindresultaat klinkt nergens onwennig. Als daad van muzikaliteit is Perpetual motion ronduit verbluffend…