Tracy Chapman: Niet alles
waarover ik zing gaat over mij
De zesde cd van singer-songwriter Tracy Chapman (38), 'Let it rain' verschijnt 15 oktober bij Warner Music. Let It Rain klinkt iets luchthartiger en gevarieerder dan de vijf voorgangers, vindt Marjolijn de Cock. Zij sprak met Champan. Het interview verscheen in het Brabants Dagblad. Enkele citaten:
…er zijn zoveel maatschappelijke fenomenen die haar verontrusten, dingen raken haar écht zo diep. En 'yeah': haar privéleven is geen entertainment en ze gaat zich niet blootgeven om kranten of muziek te verkopen. De breedvoerige bespiegelingen eindigen in stevige soundbites. Over reality-tv: "Vernedering wordt verkocht." Over de bonuskaart zoals we die in Nederland kennen: "De corrumpering van persoonlijke verlangens." Over De Zwakste Schakel: "Een moderne variant van de openbare stenigingen."...
…Ze was het kleine meisje met gitaar dat, moederziel alleen op het grote Wembley-podium, live de wereld over ging tijdens de televisiemarathon Nelson Mandela's 70th Birthday Tribute in 1988. Instant-faam, met Fast Car, Talkin' Bout a Revolution. Maar haar puurheid, haar geëngageerde lyriek, werden al snel tot een maniertje bestempeld en de eerste cd-hit zou de grootste blijven…
…De albums kwamen met horten en stoten, tussen New Beginnings uit 1995 en haar vorige cd Telling Stories viel een stilte van meer dan vier jaar. "Ik was gróen toen ik begon", zegt ze zo hartgrondig dat ze er zelf van in de lach schiet. Waar het op neerkwam: ze besefte niet hoe belangrijk het was de juiste mensen om zich heen te kiezen. Er werd vóór haar gekozen. Van schuchterheid is weinig meer te merken. Tegenwoordig, zegt Chapman, heeft ze wat meer vragen te stellen, wat meer noten op haar zang. …
…Chapman vindt Let it rain gevarieerder, vrijer vooral. Het komt door haar nieuwe muziekkamertje, een fysieke verandering - voor het eerst een eigen plek om muziek te maken. Nooit eerder aan gedacht. Vroeger in Cleveland deelde ze een kamer met haar zus, op de universiteit had ze roommates, ze deelde een huis met veertien man. "Oh boy, een hoop mensen en niet veel privacy." Ze werkte in een hoekje van de huiskamer, wachtte tot iedereen weg was - en dan maar hopen dat de telefoon zou zwijgen en haar honden niet zouden blaffen. Ook nu woont ze 'niet alleen', meer geeft ze niet prijs. En al zijn de honden inmiddels zo oud en doof dat een beetje gitaar ze niks meer doet, de mini-studio, met alle gitaren, trommels, fluiten en haar oude klarinet weer uit de opslag, gaf haar de ruimte om te experimenteren die ze niet vond in de opnamestudio's, waar tijd en technici geld kosten…
…De mensen moeten zich vooral vrij voelen om zelf uitleg te geven aan haar nummers, zegt Chapman, en zich niet te veel focussen op wat zíj er nou allemaal precies mee bedoelt. Ze is observator, wil begrijpen - reden ook waarom ze antropologie studeerde, geïntrigeerd door de innerlijke strijd die mensen voeren. "We lijken een fascinatie te hebben met wat sommigen beschouwen als duister of slecht gedrag, maar willen zelf niet besmet worden. We willen onze onschuld of vermeende puurheid niet verliezen. Daar denk ik veel over na, het is de strijd die we in het moderne leven voeren tussen de wens om een goed mens te zijn en het juiste te doen, maar tegelijk niet blind te zijn voor de harde werkelijkheid, corruptie te herkennen en kwaad, zo dat bestaat. Niet alles waarover ik zing gaat over mij. Iedereen moet z'n eigen fantasie maar gebruiken."…