Vlak na de zomer van 2009 komt-ie uit: De Droom Voorbij, het vierde
album van Trio Bier, de band rond componist Rini Dobbelaar en
schrijver/film & tv maker Jan Eilander (Rock & Roll Junkie). Op
3 september wordt de schijf, opgenomen à la The American Recordings van
Johnny Cash, gepresenteerd in Paradiso in Amsterdam.
Precies vijftien jaar geleden debuteerde Trio Bier met het legendarische album Verspilde Tranen. Een rauw, ongepolijst Nederlandstalig album. Verspilde Tranen vloog van tango naar smartlap, naar wals, van underground naar nederbeat. Op dat eerste album bezong Trio Bier in lyrische volzinnen het onvervulbare verlangen naar Een Dappere Leven. Een zoektocht, die gelukzalige hoogten en inktzwarte diepten kende: Himmelhoch-jauchzend bis zum Töde betrübt: het leven een feest én een tranendal. Wijlen Jip Golsteijn, eens het icoon van de Nederlandse popjournalistiek, roemde Verspilde Tranen als één van de beste Nederlandstalige cd's van haar tijd. Het album vertoefde enige tijd in de Moordlijst van het Muziektijdschrift OOR.
Het tweede album van Trio Bier kwam uit bij Warner Music Nederland. Dans Met Mij was uit dezelfde klei opgetrokken, maar, eerlijk is eerlijk, de cd klonk beter: muzikaler, toegankelijker geproduceerd. Dans Met Mij genereerde weer veel radio en tv-aandacht, niet in de laatste plaats dankzij de prachtige lyriek van de teksten. Trio Bier werd een van de meer opwindende live acts in het club- en muziekcafécircuit: optredens als veldslagen waarin de levenslust en de hartenpijnen tot op het bot toe werd gefileerd, én geëxposeerd.
Ondanks veel gloedvolle artikelen in dag- en weekbladen en optredens in de kwalitatief interessantere radio en televisieprogramma's scheen de bandnaam Trio Bier vooral associaties op te roepen met de Twee Pinten, die Vier Viltjes, de Vijf Tapjes en onderbroekenlol, met carnaval. Daarom bracht de band in 2000 het derde album Bakkum Aan Zee (Warner Music) uit onder de schuilnaam Oudwest. Te laat. De zes muzikanten - Roelf Terveld, Koos Prins, Rob Ero, Cor van der Berg, Rini Dobbelaar en Jan Eilander - waren om uiteenlopende redenen even klaar met elkaar. In 2001 hield Oudwest/Trio Bier als band op te bestaan. Dobbelaar startte de op ‘Americana' leest geschoeide band Chelsea Hotel, waarin hij zong, waarvoor hij de meeste nummers componeerde en dichtte. Jan Eilander ging weer schrijven. Zijn jeugdromans Rafael en Raffie, werden best-sellers. Voor het scenario van de speelfilm Het Zusje Van Katia (Mijke de Jong) werd hij in 2009 op het Nederlands Film Festival beloond met een Gouden Kalf. Voor de VPRO presenteerde hij het radioprogramma Cinema.Nl en voor de tv het late night cultuurprogramma De Besprekers.
Na een pauze van twee jaar dook Trio Bier incidenteel weer op. Op privé-feesten, op een jaarlijkse reünie in Paradiso, in De Meerpaal in Dronten, of in TomTom in Heythuijsen (Limburg). Sinds januari 2008 werken Dobbelaar en Eilander op reguliere basis weer samen. In een half jaar tijd scheidden ze zestien liedjes af. De overige Bier-mannen haakten al snel aan, bevriende muzikanten tuneden in. Tijdens de spaarzame optredens in 2008 maakten de vaste fans kennis met de archetypes van een aantal nieuwe songs. Zij hoorden Femme Fatale, een uptempo nummer in de traditie van Iedereen Alleen. Zij hoorden Ze Deed Alsof Ze Sliep, een bijna gefluisterde ballade. En ze zongen al uit volle borst mee met Hou Vol: een geëngageerd nummer dat stoomt, zweet, rockt en kreunt dat we ons in Nederland teweer moeten stellen tegen alle 'Wilders-achtigen'die vinden dat we ons teweer moeten stellen tegen de instroom van buitenlanders, vluchtelingen, asielzoekers. De nieuwe nummers zijn opgenomen à la The American Recordings van Johnny Cash, à la The Basement Tapes van Bob Dylan. In een provisorisch ingerichte studio op een zolderslaapkamer in de Amsterdamse Kinkerbuurt. Zonder inmenging van derden, zonder de druk van platenmaatschappijen of studiobazen. Rini produceerde, zijn vriendin Mo Mink deed de techniek. Richard Hakkenes mixte.
Muzikaal vliegen de nieuwe nummers alle kanten op. Van jazzy crooner tot tango tot stoney rumba, van melige pret-folkpunk tot ballade. Sommige nummers zijn bewust kaal gehouden, drijven voornamelijk op zang en accordeon. Andere nummers zijn opgetuigd met blazerssecties en dameskoren. Hoewel nog steeds niet van humor en meligheid gespeend, kun je over het algemeen zeggen dat de teksten van Trio Bier met de leeftijd van de bandleden zijn mee gegroeid: ze zijn wat meer beschouwend dan vroeger. Volgens Jan Eilander is De Droom Voorbij Trio Bier's meest geslaagde CD. Hij is rauw, rootsy, 100 % Nederlandstalig, en in de teksten ligt nog altijd het hart op de tong: net als op dat legendarische debuut. Muzikaal en tekstueel is de band - letterlijk- vijftien jaar ouder & wijzer geworden. Trio Bier heeft dit album opgenomen volgens haar eigen normen & smaak, tempo & ritmiek. Aan urgentie hebben de nummers in die vijftien jaar niet ingeboet. Maar dat lome zomernummer De Hangmat verwoordt in overdrachtelijke zin de omstandigheden waaronder het album is opgenomen: ‘Vroeger moest ik zoveel, van mezelf, m'n 06 en de email - Ik draafde steeds door- Maar het ging toch nergens heen - Viva de hangmat!'
Trio Bier is de droom voorbij.
Donderdag 3 september 2009 presenteert Trio Bier in de bovenzaal van Paradiso in Amsterdam de langverwachte nieuwe CD De Droom Voorbij. Zaal open om 20u00
Trio Bier is:
Jan Eilander: zang
Rini Dobbelaar: accordeon, gitaar, mondharmonica, zang
Roelf Terveld: basgitaar, cello, zang
Rob Ero: drums
Cor van der Berg: (solo-)gitaar
Koos Prins: saxofoon
Dameskoor Les Femmes Fatales: Mo, Mijke, Vimela, Cecilia, Daniëlle, Josefien.
Voor meer info check:
http://www.myspace.com/triobier
http://ivop.free.fr/triobier/
http://triobier.nl