Angélique Ionatos - Eros y muerte - Naïve
Peter Vantyghem in De Standaard:
...De Griekse zangeres en componiste Angélique Ionatos (...) heeft sinds
haar eerste album uit 1972, Resurrection, haar kunst alsmaar verfijnd.
Haar alt klinkt vandaag rauwer en zwaarder, en daardoor expressiever.
Ze komt zelfs in de buurt van Marianne Faithful, al heeft ze een veel
klassieker pad gevolgd dan die laatste, en kan de meer popgerichte
Faithful enkel dromen van het soort platen dat Ionatos maakt.
(...) Eros y muerte is een doordringend, aangrijpend werk. Alweer heeft Ionatos een project gevonden dat zich uitstekend leent tot haar dramatische behandeling. Ze koos teksten in drie talen, van vier dichters, en geconcentreerd rond twee thema's: liefde en dood. Pablo Neruda schreef over de liefde: dat moet troost bieden voor Kostis Palamas' verdriet over de dood van zijn jongste kind. Eenzelfde strijd voeren Kostas Karyotakis (over een executie van een vriend) en Anna De Noailles (,,L'empreinte'', over de absolute wil om te leven). De drie talen weerspiegelen Ionatos' leven: ze werd geboren in Athene, groeide op in het Frans, en raakte als kind al gefascineerd door het Spaans. Het is overbodig te zeggen dat Ionatos met die drie talen ook telkens een hele muziekcultuur ingelepeld kreeg. Die probeert ze hier te vatten met een klein ensemble dat vooral steunt op piano, violen en bandoneon. Sommige liederen zwellen vrij groots aan, andere blijven heel klein en broos, al geeft Ionatos aan alle woorden een wat gezwollen sfeer mee. Het levensgevoel dat uit Eros y muerte spreekt, is door en door mediterraan. Het is muziek vol verlangen en pijn, die naar allerlei bekende genres verwijst (chanson en tango vooral), maar fraai bijeengehouden wordt door deze grote zangeres. Een plaat die recht naar het hart gaat...