Alasdair Roberts - The Amber Gatherings- Drag City/Konkurrent
Dirkjan Arensman in Het Parool:
...De Schotse singer-songwriter Alasdair Roberts wordt vaak in één adem genoemd met zijn Amerikaanse collega Will Oldham. Het is geen wonder. Ze hebben allebei een intrigerende, ijle stem. Ze delen ook een voorliefde voor oeroude genres, wat in hun eigen muziek leidt tot folkliedjes die archaïsch en fris tegelijk klinken.
Nadat Oldam in zijn gedaante van Bonnie 'Prince' Billy vorig jaar een meesterwerk afleverde met The letting go, is er nu Alasdair Roberts vierde solo-album The amber gatherers. Er is opnieuw een overeenkomst: de gemoedstoestand van de twee blijkt synchroon te lopen. Zoals The letting go een van Oldhams luchthartigste platen ooit was, raakt ook de Schot hier een heel wat lichtere toets. In sommige songs klinkt hij zelfs even vriendelijk als Donovan. Vrolijk en springerig is Firewater, een ode aan drank. Neerslachtig is wel het prachtige Waxwing, waarin Roberts met slepend fatalisme zingt over de dood. De akoestische arrangementen op The amber gatherers zijn subtiel en de band speelt uitstekend. Het niveau The letting go haalt Alasdair Roberts niet, maar één treetje lager toren je nog steeds boven een heleboel uit...
Gijsbert Kamer in De Volkskrant:
...Binnen de huidige herwaardering van folkmuziek, of het nu folktronica van Tunng en Adem betreft of de zogeheten freakfolk van Devandra Banhart, is er ook plaats voor traditionele folkmuziek. Nu is er The Amber Gatherings van Alasdair Roberts. Mooie, breekbare stem, met soms een snik, en fraaie kleine liedjes maken deze plaat tot zijn meest genietbare. Soms iets te bescheiden, maar wel authentiek...
Bart Breman op Kindamuzik.net: ...The Amber Gatherers is Roberts (...) opvolger van het beklemmende No Earthly Man, waarop praktisch alle beschreven personages op onnatuurlijke en hoogst vervelende wijze aan hun einde kwamen. Op The Amber Gatherers laat verhalenverteller Roberts een iets luchtiger en zelfs vrolijker geluid horen. Maar wanhoop niet, beste zwartkijker, een goede portie droefenis is nooit veraf. Zo komt de hoofdpersoon in ‘The Cruel War' erachter dat de zoon, die zijn vrouw in zijn afwezigheid baarde, met geen mogelijkheid zijn eigen zoon kan zijn. Maar in ‘River Rhine' lijkt Roberts de liefde te ontdekken: "Where does the River Rhine rise? It rises in her eyes." Gloort er dan toch hoop aan het einde van de tunnel? Ook muzikaal houdt de Schot het luchtiger en bedient hij zich van een meer up-tempo geluid. De elektrische gitaar wordt vaker gehanteerd, de drums zijn prominenter naar voren geschoven en in ‘Firewater' horen we vrolijke handclaps en samenzang. The Amber Gatherers kent hierdoor een speels en romantisch karakter. Waar zijn vorige platen je er toe aan leken te zetten om je polsen met scheermesjes te bewerken, nodigt de Schot je nu uit om voorzichtig mee te fluiten en te ervaren dat het allemaal zo erg nog niet is. Dat The Amber Gahterers tegen het einde toe iets te lang doordrentelt is jammer. Het is slechts een klein smetje op een mooie, delicate folkplaat...
Bart Ebisch op Hanx.net: ...Bekend bij de liefhebbers is hij van zijn samenwerking met Jason Molina en Will Oldham op de Amalgamated Sons of Rest EP van alweer vijf jaar geleden. Schotse folkinvloeden zijn belist hoorbaar op zijn vierde soloplaat, maar nog meer de desolate sfeer die hij net als zijn Amerikaanse soortgenoot Will Oldham weet op te roepen. Hun voorzichtige zang met ijle hoge noten is ingelijks, de nimmer uitbundige, slonzige maar toch preciese toonzetting komt beslist overeen. Voor de muziek tekent een kleine combo - met Gerard Love van Teenage Fanclub - dat akoestische instrumenten (nylon snaren, percussie, bas) bespeelt bij Roberts' verhaaltjes over het (persoonlijke) leven in Schotland. Zoekende, zichzelf verkennende, af en toe de blik naar buiten gericht, maar immer in zijn eentje onderweg. Sfeervol en treffend...