Unieke muziek, unieke man
Tom Waits - Real Gone - Epitaph
Theo Hakkert in Dagblad Tubantia/Twentsche Courant:
…Sinds Tom Waits op Swordfishtrombones de klassieke singer-songwriteraanpak overboord zette en inruilde voor prettig gestoorde gekte, geldt hij als een van de leidende figuren uit de avantgarde van de popmuziek. Hij laat zijn band rammelende, strompelende klanken voortbrengen, waar hij dan zijn diepe, donkere, krassende stem aan toevoegt. Knekelmuziek, concludeerden we destijds al, en nu weer. Meer van hetzelfde? Eigenlijk wel. Of laat ik het voorzichtig formuleren: bepaald geen stijlbreuk. Of het moet zijn dat de tempi wat lager liggen en de sfeer iets bluesier is dan op de vorige albums… …‘Sins of the father’ is een vroeg hoogtepunt, niet in de laatste plaats omdat het ruim tien minuten duurt. Kandidaat song van het jaar. Met meester-gitarist Marc Ribot in een subtiele hoofdrol. Maar vervolgens breekt dan weer de pleuris uit op ‘Shake it’ met Les Claypool van Primus op bas. En zo blijven de sferen wisselen. (…) Unieke muziek, unieke man. Het is eenzaam aan de top….
Eitzel schuurt en wringt
Mark Eitzel - Love songs for patriots - Cooking Vinyl/Bertus
Erik Quint in de Haagsche Courant:
…Met het al even wrang getitelde 'Love songs for patriots' laat Mark Eitzel nogmaals horen waar hij goed in is: gedegen geschreven literaire teksten over de menselijke conditie gevat in een muzikaal idioom van melodramatisch gearrangeerde rock, country en folk. 'Love songs for patriots' is een plaat die schuurt en wringt. Het is muziek die verhaalt over het morele failliet van Amerika, over een geperverteerde volkgeest. (…) 'Love songs for patriots' is vergelijkbaar met AMC's meesterwerk 'Everclear' (1991), ook zo'n trotse plaat over woede en radeloosheid….
Heuse country-gospel
Buddy Miller – Universal United House of Prayer – New West/Sonic Rendezvous
Theo Hakkert in Dagblad Tubantia/Twentsche Courant:
…Buddy Miller, de echtgenoot van Judy Miller, heeft met Universal United House of Prayer een heuse country-gospel cd gemaakt. Met de te voorspellen voor- en nadelen: de liedjes gloeien van beleving, maar dan moet je wel tegen de religieuze boodschap kunnen. Het probleem kennen we nog van Bob Dylans album Slow Train Coming, dat hij in zijn religieuze periode maakte met begeleiding van Dire Straits. Prachtige muziek, alleen dat gezemel. Uitgerekend een Bob Dylan-song is het hoogtepunt van Buddy Millers cd. Zijn versie van ‘With God on our side’ duurt ruim negen minuten en toont nog een ander aspect van dit soort gospel: het kan boven zichzelf uitstijgen…
Vlot, vrolijk en fris
N'Faly Kouyate & Dunyakan - 'Koragrooves from West Africa' - ARC Music
Willem Hoogendoorn in de Haagsche Courant:
… Griotten bewaren de muzikale en orale tradities van hun stam; van oudsher maken ze, net als Kouyaté veelal gebruik van de kora. (…) Op zijn overwegend vlotte, vrolijke en frisse tweede solo-plaat klinkt het instrument nu weer als een harp, dan weer jengelt het als een harmonium; een enkele keer is de klank klassiek slepend en hypnotiserend. Met zijn warme, volumineuze stem zingt Kouyaté over Madame Nana, die alles wat ze heeft weggeeft ook al wordt ze er zelf arm van, zijn moeder of over het respect dat mensen elkaar verschuldigd zijn; daarbij laat zich iets te vaak bijstaan door een koortje, wat deze muziek soms erg los en vrijblijvend maakt. Veel meer dan de traditionelere Senegalese griot Papa Kanouté of Mory Kanté verweeft Kouyaté jazz, blues en westerse muziek met elkaar. Het treft dat hij in zijn internationale begeleidingsband een fantastische percussioniste heeft in Muriel Kouyaté. Af en toe ontregelt ze grandioos elk voorop gezet arrangement….
Rustgevend sfeertje
Mark Knopfler - Shangri-la – Mercury
Ton Ouwehand in Dagblad Tubantia/Twentsche Courant:
..Sinds Dire Straits een slapend bestaan leidt dan wel opgeheven is, schrijft Mark Knopfler zelden liedjes die nieuwsgierig maken naar waar hij het eigenlijk over heeft. Ik zie Knopfler liever als een vaardige gitarist met een prettige stem die garant staat voor sfeervolle, vriendelijk voortkabbelende voor de hand liggende muziekjes. Ook ’s mans nieuwste cd brengt daar geen verandering in. Althans, de eerste dertien liedjes niet. Want heel handig eindigt Knopfler de cd met een meesterwerkje. Don’t crash the ambulance is een prachtige song. Dat mag een klassieker worden. En voor de overige 62 minuten geldt: de sfeer is prachtig rustgevend. Dit komt de onthaasting en eventuele nachtrust ten goede…
Rootsgevoel bij Elvis Costello
Elvis Costello - The Delivery Man/Il Sogno - Universal
Gerrit van den Hoven in het Brabants Dagblad:
…Elvis Costello is enorm veelzijdig. Twee platen verschenen vrijwel gelijktijdig: ’Il Sogno’ is een album met klassieke muziek. (…) ’The Delivery Man’ maakte Costello als zanger en gitarist met The Imposters. Het ruwe album is diep gedrenkt in Amerikaanse rootsrock. Het doet soms denken aan de begintijd van Costello, zeker als oudgediende Steve Nieve zijn orgel laat klinken alsof we ons nog eind jaren zeventig bevinden. Zangeressen Lucinda Williams met haar zuidelijke slang en Emmylou Harris verstreken het rootsgevoel. Maar hoe verschillend beide albums ook mogen zijn, de klasse druipt er aan alle kanten af…
Genoeg ziel voor prachtige liederen
Willy Deville - Crow Jane Alley - Eagle/Play it again Sam
Theo Hakkert in Dagblad Tubantia/Twentsche Courant:
…Weinigen hebben zichzelf zo vaak aan de eigen haren uit goot en verdoemenis weten te trekken als Willy DeVille (51). Hij heeft het weer geflikt. Crow Jane Alley is een geweldige plaat geworden. Hij is nu eenmaal op z’n best in songs met tex-mex accordeons en bordeelpiano’s. En die vind je op bijna elke track op deze plaat. DeVille als zanger van Los Lobos, zeg maar. David Hidalgo doet ook mee. In de openingstrack, ‘Chieva’, bezingt hij zijn haat-liefde relatie met drugs. ‘Sweet as the very first kiss you took my passion and my soul’. Maar hij had nog genoeg ziel over om een aantal prachtige liederen te schrijven: ‘Right there, right the’ (op de lick van ‘Needles and pins’), ‘Downside of town’ en ‘Change of heart’. Minpuntje is ‘Slave to love’ van Bryan Ferry, maar de andere cover is helemaal goed: ‘Come a little bit closer’ van Jay & the Americans. Alleen al omdat uiteraard niemand zo mooi ‘In a little cafe just the other side of the border’ kan zingen...
Rustig en relaxed
Chuck Prophet - Age of Miracles - New West/Sonic Rendezvous
Gerrit van den Hoven in het Brabants Dagblad:
…Het zevende album van de Amerikaanse gitarist/zanger Chuck Prophet heet ’Age of Miracles’ en is net als zijn voorgangers ’No Other Love’ (2002), ’The Hurting Business’ (1999) en ’Homemade Blood’ (1997) een juweeltje. (…) Chuck werkt op enkele tracks met een strijkersgroep. Maar voor de rest is alles zoals altijd. En dat is goed nieuws eigenlijk. ’Age of Miracles’ is wel een heel rustig en relaxed album. Daarmee moet Prophet wel een beetje oppassen, want hij schuift een beetje op naar Tom Petty en dat zou op de lange duur tegen hem kunnen werken. Maar voorlopig kunnen we weer vooruit met schitterende nummers als het op een kinderdeuntje gebaseerde ’You did (Bomp Shooby Dooby Bomp)’ en ’Just to see you smile’…