Gillian Welch - The Harrow And The Harvest - Acony / Warner
Acht jaar na Soul Journey komt Gillian Welch met de opvolger: The Harrow And The Harvest. Een bloedmooie, ingetogen plaat die het wachten meer dan waard is, aldus vele liefhebbers. Meermaals wordt al geopperd dat dit de folkplaat van 2011 gaat worden. Ook de recensies liegen er niet om. Een greep uit de kritieken:
Gijsbert Kamer geeft 5 sterren in De Volkskrant:
...Een plaat om ademloos uit te zitten. Zo mooi, zo puur, zo zuiver als er hierop door Welch gezongen en samen met haar man gespeeld wordt, hoor je het maar zelden.
Het instrumentarium is teruggebracht tot gitaar, banjo, harmonica en 'handen en voeten'. Geen noot te veel in liedjes die beklemmen en ontroeren en die al meteen iets tijdloos uitademen…
Ronald Besemer op KindaMuzik:
…De godin-vermomd-als-trut-in-een-countryjurk pakt hard uit met schrijnende, authentieke liedjes, die ze allemaal diep in het collectieve geheugen grift…
...De enige ontwikkeling is de almaar toenemende perfectie in het werk van de inmiddels 43-jarige zangeres uit Nashville.
'The Way It Goes', het derde, welhaast poppy nummer, is het ideale instapliedje voor deze plaat. Daarna nemen de spanning, de melancholie en de kwaliteit van de liedjes grootse vormen aan. Zoals in het bloedmooie 'Tennessee', dat kromtrekt van heimwee naar de Amerikaanse staat waar een vrouw biefstuk eet als ze arbeid moet verrichten en whiskey drinkt als ze dorst heeft, waar men gokt en danst, kortom, waar geleefd wordt…
Janineka op FileUnder.nl:
…De muzikale samenwerking tussen Welch en Rawlings is van een adembenemende schoonheid. David Rawlings vult Gillian Welch vocaal en muzikaal griezelig perfect aan. De songs verhalen over de donkere kanten van het leven en lijken stuk voor stuk traditionals uit de vorige eeuw. Niets aan deze plaat klinkt alsof deze in 2011 is uitgebracht…
Martin Overheul op Altcountryforum.nl:
…summier gearrangeerde akoestische songs die gedrenkt zijn in de traditionele folk van de Apallachen, country en bluegrass. De stem van Welch en de akoestische gitaar van Rawlings staan centraal in het fabelachtige Tennessee, een van de mooiste ballades van de voorbije maanden (‘I kissed you cause I’ve never been an angel / I learned to say hosannas on my knees / I always try to be a good girl / It’s only what I want that makes me weak’). Of hoe zogenaamd kale muziek ruim zes minuten lang voor kippenvel kan zorgen…
David Kleijwegt had een uitgebreid interview met Gillian Welch in Vrij Nederland, enkele citaten uit zijn artikel:
…Haar veelal akoestische muziek is een universum op zich, dat meer dan een vage herinnering aan vroegere tijden lijkt te bevatten. In de songs van Gillian Welch figureren morfineverslaafden, mijnwerkers, boeren, gokkers en wezen. Het refrein van ‘Orphan Girl’, het openingsnummer van haar debuut, Revival, gaat zo: I have no mother / No father, no sister, no brother / I am an orphan girl. Als baby werd ze door haar zeventienjarige moeder – and my dad was passin’ through, doing things a man will do – afgestaan aan Ken en Mitzie Welch, haar muzikale adoptiefouders die in de jaren zeventig in Los Angeles songs schreven voor The Carol Burnett Show…
…The Harrow & The Harvest laat horen dat er weinig is veranderd. Welch zingt: Betty Johnson bought the farm / put a needle in her arm. That’s the way that it goes, that’s the way. Geen vrolijke kost, maar in de betere platenwinkels voert de cd al weken verrassend de verkooplijsten aan. De vele vijfsterrenrecensies zullen vast hebben geholpen. Ze waren dan ook volkomen terecht. The Harrow & The Harvest is puur genot: schitterend gezongen, prachtige intieme liedjes, gloedvol vertolkt zonder hulp van buitenaf door Rawlings (zang, gitaar, banjo en harmonica) en Welch (zang, gitaar, banjo, harmonica en handen en voeten). ‘That’s the way that it goes,’ zingt ze berustend. Om er wrang op te laten volgen: ‘Everybody’s buying little baby clothes.’…
…‘We maken een uiterst curieuze periode door, en dat bedoel ik niet positief,’ zegt ze. Ze zucht. ‘Die rare gedachte dat mensen menen recht te hebben op alle muziek, zonder een cent te betalen. Mijn partner, die zo mogelijk nog meer overstuur is dan ik door alle ontwikkelingen, geeft altijd hetzelfde voorbeeld. Stel dat Bob Dylan bijvoorbeeld ”Like a Rolling Stone” schrijft en vervolgens met een producer en een flink aantal muzikanten naar een professionele opnamestudio gaat om het liedje op te nemen. Dat levert een prachtig staaltje kunst op waar veel mensen van genieten. Het is moeilijk voor te stellen dat zoiets gebeurt zonder dat iemand hem er ook maar een dollar voor betaalt, terwijl ze ”Like a Rolling Stone” toch op elk gewenst moment kunnen beluisteren. Daar klopt toch iets niet?’…
…‘Dave en ik zijn de dans net ontsprongen. (…) We hadden gelukkig al een naam voor onszelf opgebouwd. Wij kunnen touren. We zijn net genoeg van een andere tijd om het te redden. Toen ik mijn eerste platencontract kreeg, liep ik met mijn gitaar het kantoor van Jerry Moss van Almo Sounds in L.A. binnen. Ik ging zitten aan zijn bureau en ik speelde hem wat liedjes voor. Moet je mij nu horen: dat is echt old school, man. Ik heb niet de indruk dat dat nu nog gebeurt.’…
…‘Ik schreef wel, voortdurend zelfs, maar ik vond geen van de liedjes goed genoeg om op te nemen. Gelukkig runnen wij ons eigen label. (…) Maar als je een volledig onafhankelijke muzikant wilt zijn, neem je ook een enorm risico. We dragen zelf alle financiële verantwoordelijkheid, om maar eens wat te noemen. (…) Maar wat je ermee wint, is dat niemand je kan dwingen muziek uit te brengen die je, diep in je hart, niet ziet zitten. Een luxe, ik besef het.’…
…‘Eén ding weet ik nu in elk geval zeker: met haast is onze muziek niet gediend. (…) Elk liedje is voor ons als een magische truc. Het gaat om kleine dingetjes die precies goed moeten vallen. Er bestaan voor ons ook geen ”wel aardige” liedjes. Ze doen het of ze doen het niet. Er is geen middenweg.’…
…‘Zo moet de muziek voor een bepaald deel traditioneel zijn, maar evenzeer moet ze oorspronkelijk zijn. Daarnaast moet de liedjes voldoende waarheid uit ons eigen leven bevatten, willen we ze avond aan avond kunnen spelen. De muziek mag niet te bluegrass zijn, niet te rock-’n-roll, niet te country, begrijp je? En niet te folk. Maar als je vooral weet wat je niet wilt, is het er kennelijk niet zomaar.’…
…Onderling spreken Rawlings en Welch over ‘een schakelaar die is omgegaan’. Dat was in oktober van vorig jaar, nog niet zo lang geleden dus. ‘Ik houd het er maar op,’ vertelt Welch, ‘dat de goede songs begonnen te komen toen we eindelijk weer wat te zeggen hadden. Over het verstrijken van de tijd, over spijt, over smart. Er staan op The Harrow & The Harvest, laat ik het zo zeggen, nogal volwassen thema’s. Maar ja, ieder mens zal zich er op een zeker moment toch over moeten buigen. (…) Veel van de liedjes zijn eerste takes, of dan toch tweede takes. Dat kun je volgens mij voelen als je naar de muziek luistert. Het is niet bedacht, niet strak, niet gepolijst. Maar hoe blij ik ook ben met The Harrow & The Harvest, ik beschouw het pas een eclatant succes als we binnen een redelijke tijd in staat zijn een volgende te maken. Ik kan mij namelijk niet voorstellen dat de volgende keer iedereen weer zo geduldig is met ons als deze keer.’…
Op 7 november 2011 staat Gillian Welch op het podium van Paradiso in Amsterdam, op 8 november is ze te zien in de Arenbergschouwburg in Antwerpen (B).