Laura Marling: I Speak Because I Can. Virgin/EMI
Jan Vollaard had een interview met Laura Marling voor NRC Handelsblad en geeft tegelijk wat achtergronden. Ze groeide op met Britse folk maar werd ook beïnvloed door singer-songwriters als Joni Mitchell en Jackson Browne. Ze begon haar muzikale carrière in de Londense indiefolkscene, Marcus Mumford (Mumford & Sons) werd een van de begeleiders in haar band en ze had een relatie met Charlie Fink (Noah & The Whales). Op haar 17de stond ze in het programma Later van Jools Holland. Alas I Cannot Swim heette haar debuutplaat en Vollaard vindt Marling opvallend volwassen klinken op I Speak Because I Can, hieronder nog enkele citaten uit het artikel:
...Haar liedjes zijn persoonlijk en doorleefd; haar muziek past in de tijdloze Britse folktraditie van Nick Drake en Sandy Denny...
...„Folk is voor mij geen genre maar een manier van leven", zegt Laura Marling(...). „Op je zestiende kun je met de grootste stelligheid een levensvisie verdedigen die achteraf niet zo realistisch blijkt. Ik ga door de grond als ik denk aan de dingen die ik toen in interviews verkondigde. Uit onzekerheid schreeuwde ik er van alles uit, terwijl ik me zo onvrouwelijk mogelijk presenteerde, zonder make-up en in T-shirts van punkbands. Nu ik mezelf beter heb leren kennen, heeft de muziek een evenwichtiger plaats gekregen in mijn leven."...
...„Op zijn tijd speel ik wel eens een coverversie, maar nooit anders dan als een soort vingeroefening voor mijn eigen materiaal. Ik hecht de grootste waarde aan muziek die oprecht is. Er moeten eerlijke emoties uit spreken. Inspiratie is heilig. Ik kan niet aan een tafel gaan zitten om mezelf te dwingen een song te schrijven. Songs komen me vanzelf aanwaaien, soms op momenten dat ik er eigenlijk helemaal geen zin in heb."...
...„My husband left me last night", opent het titelnummer I speak because I can, terwijl duidelijk mag zijn dat Laura Marling in werkelijkheid nog geen gebroken huwelijk achter de rug heeft. „Soms heb ik geen controle over de manier waarop tekstregels zich presenteren. Die openingszin is het beste bewijs van het feit dat ik als liedjesschrijver doe wat het moment mij ingeeft. De vorm is die van een oude folksong, maar het liedje geeft mij het platform om mijn hart te luchten. Mijn diepste, donkere gedachten krijgen er gestalte in. Ik zing omdat het moet; omdat het gezegd moet worden."...
Gijsbert Kamer waardeert het album met 4 sterren in De Volkskrant, we citeren:
...En dan (...) hoor je ineens een door schade en schande wijs geworden vrouw die niet terugdeinst voor een murder ballad. Marling is zo iemand die - net als bijvoorbeeld The Unthanks - Britse folk klassiek weet te benaderen en er toch een moderne uitstraling aan geeft. Haar stem kronkelt in Devil's Spoke en zucht een liedje later zo zachtjes dat je de versterker wat harder zet, want je wilt bij Marling geen nuance missen...
Tenslotte nog een paar citaten van Philippe Nuyts op Goddeau.com:
...Maar wat dan te denken van I Speak Because I Can, een mijlspas vooruit waar, ten eerste, de doorsnee "artiest" een paar overgangsplaten voor nodig heeft en een mijlspas die, ten tweede, eigenlijk nog niet eens nodig was — Alas... stond immers al als een huis (op in mist omgeven highlands, ergens). Marlings stem klinkt dieper, alsof ze ondertussen twee kinderen heeft gebaard die stilaan op kot gaan, haar melodieën zijn veel gelaagder en mikken allerminst op (onmiddellijke) ontroering. Haar songs munten stuk voor stuk uit in een subtiele opbouw die steevast op de diepte mikt: het resultaat is nooit minder dan bloedmooi, begeesterend en van een eigenwijsheid die het gros van de "tweede platen" vandaag ontbeert...
...Op muzikaal gebied is haar backing band, de bende van Marcus Mumford, bekend geworden als Mumford & Sons. Waar hun Sigh No More niet zelden uitnodigt tot in het rond vliegende hoeden, opgetilde rokken en een door drank steevast verkeerd getimed 'Jihaa!', spelen ze op I Speak... nog meer ingehouden en soberder dan op Marlings debuut. De banjo van dienst doet geen stampvoetende climaxen aanzwengelen, maar laat de song op kousenvoeten openbloeien of nog dieper in zijn schulp kruipen. Blazers en strijkers zijn ondergeschikt aan een vaak spookachtige, kille sfeer waar een gure wind door waait, een sfeer die niet zozeer pure folk uitademt, maar die u vooral de plaat niet gauw opzij doet leggen...
Laura Marling speelt op maandag 5 april in de Melkweg in Amsterdam en op dinsdag 6 april in de Botanique in Brussel.
Meer info over Laura Marling op: www.lauramarling.com.