De plaat klinkt niet alleen prachtig en tijdloos, aldus Kamer, ook de teksten zijn nog altijd superieur: "Sarcastisch als altijd stelt hij in A Few Words In Defense Of Our Country dat de huidige Amerikaanse regering weliswaar een ramp is, maar ach, als je de heren vergelijkt met Julius Caesar, Hitler en Stalin, dan valt het met hun misdadigheid nog wel mee." Daarover zegt Bart Steenhaut in De Morgen: "Hij zingt het met de trots van een patriot die de vlag mag groeten en illustreert er meteen mee dat het sarcasme waar veel van zijn vroegere werk van doordrongen is geen deuk heeft gekregen. Politici, familie, wereldverbeteraars van het type Bono, Jackson Browne en John Mellencamp... zelfs orthopedische schoenen worden met een nietsontziende scherpzinnigheid gehekeld."
Ook muzikaal kan Harps And Angels zich volgens Kamer moeiteloos meten met zijn beste platen uit de vroege jaren zeventig (Sail Away, Good Old Boys) ‘al was het maar omdat Newman net als vroeger niet bezuinigd heeft op de orkestraties. Als hij zelf niet plaats neemt achter de piano dirigeert hij een compleet orkest, en doen de arrangementen denken aan het werk van Van Dyke Parks.' Steenhaut: "Ook nu zingt hij weer als een hond die naar de maan huilt, maar gek genoeg past dat bij de muziek. Door toedoen van een heus orkest klinkt die rijker dan ooit, al doen de arrangementen vaker aan 1938 denken dan aan 2008. Dat heeft veel te maken met het Dixielandcombo dat hem regelmatig bijstaat. Die fleuren de sierlijkheid van de strijkers op met speelse New Orleansjazz, putten hun inspiratie uit de grote American Songbooks en grijpen in het geval van 'Laugh and Be Happy' zelfs terug naar de charleston..."
Steenhaut heeft Newman afgelopen tijd gemist als songwriter: "Randy Newman heeft het de laatste jaren rustig aan gedaan en vooral filmmuziek gemaakt. Mooie filmmuziek zelfs, voor Meet the Parents, Toy Story en 2 en Monsters, Inc onder meer. Maar niettemin werden zijn singer-songwriterplaten erg gemist. De manier waarop hij op geheel eigen wijze de Amerikaanse samenleving in kaart brengt, hoe hij karakters uitwerkt en hij er ondanks zijn messcherpe observaties toch mee sympathiseert; het zijn allemaal facetten die ertoe hebben bijgedragen dat Newman tot de markantste liedjesmaker van zijn generatie behoort."
Steenhaut signaleert dat Newman in ‘A Piece of the Pie' naar de aanhoudende communautaire crisis in België verwijst: ‘Hij roemt er de Belgische friet, schetst ons land als een plek waar je in alle rust kunt mediteren, tot het nummer plots onderbroken wordt door een scheldpartij tussen een Waal en naar het accent te oordelen Antwerpse furie.'
In de Gazet van Antwerpen is daar meer over te lezen, ondermeer: ...de foeterende vrouw in kwestie is een kennis van Randy Newman uit Antwerpen, die verhuisd is naar Amerika. Wie die Franstalige man is met wie ze ruzie staat te maken, weet de zanger zelf niet. De Antwerpse vrouw had hem zelf ergens op de kop getikt. Newman heeft geen idee wat ze precies zeggen, maar hij vernam "dat er een hoop bleeping material in zit: shit en hoer en zo"... Aan de tekst van de Aentwaerpse zal het niet liggen, die beperkt zich tot "Oah, da kan ik ni ooitstoan, aai gezaaik, hiel den dag, hiel den dag." Wat de Waal uitkraamt is nauwelijks te volgen.
Randy Newman heeft er nooit een geheim van gemaakt van België te houden. "De sfeer doet me denken aan New Orleans: zo relaxed!" Nu raadt hij ontevreden Amerikanen aan om naar België te verhuizen, om te bemiddelen tussen de Vlamingen en de Walen.