Anveld - Anveld - Appel Rekords APR1307
Vorig jaar stond Anveld op diverse festivals om ten bal te spelen. Bij het publiek hebben ze al snel een flinke reputaie opgebouwd. Hun muziek klinkt modern, maar is geworteld in de traditie. Nu is er een cd uit van de zeskoppige band.
Op de schijf staan een 14-tal nummers, die op twee na allemaal van eigen hand zijn. Vooral Eddy Vanacker en Maarten De Splenter schrijven en arrangeren de stukken, die lekker fris klinken. Bovendien is de muziek gevarieerd. Anveld laveert van rock naar romantiek. Kenmerkend voor het geluid is in eerste instantie de doedelzak (Inge Smedts), maar ook saxen (De Splenter) en cello/viool (Seraphine Stragier) vallen op. Met dit instrumentarium, aangevuld met fluiten (Smedts), piano (De Splenter), gitaar (Vanacker, Tim Coulembier) en slagwerk (Sam Bouckaert), creëert de band een modern, jong, opzwepend geluid, dat vooral doet denken aan de Bretonse traditie. Symbolisch is de foto van de hoes, waarop een stekker en een stopcontact te zien zijn. Anveld wil rocken, en dat doen ze dan ook op hun debuut.
Het begint met Ma Muse S'Amuse, een van de eerste melodieën die Eddy Vanacker schreef. Het begint sober, met enkel doedelzak, maar dan voegt een grote trom in en met sax, viool en volledig drumstel erbij krijgen we een stomende andro te horen. Ook Adriaense Vlinders rockt. Lekkere sax, afgewisseld met doedelzak en een overgang met gitaar maakt deze bourrée spannend. Anveld vindt het belangrijk dat ook de luisteraar er wat aan heeft, dus krijgen we bijvoorbeeld Samskot, een scottisch met een psychedelische intro en brug. De Bretonse traditie hebben ze overgenomen in Gavottes Des Montagnes, met een eigen bewerking. Rustmomenten kent de cd ook, met o.a. een romantische mazurka. Mazulma werd geschreven voor Zulma, de hond van Seraphine, die geen enkele repetitie mist. Het is een mooi duet tussen cello en piano geworden. Davy's Wals is tegen een trieste achtergrond ontstaan, en heeft dan ook een melancholieke klank meegekregen. Fluiten en gitaar geven sfeer aan dit nummer. Als je Bij Het Ochtendgloren (nog een mazurka) hoort, weet je dat de dag mooi gaat worden. Spetterend is de tovercirkel Yuca/Gigue, waarvan het tweede stuk door Steve Waring geschreven werd.
Een paar bedenkingen betreffen de laatste twee nummers, Will Ye Go To Flanders en Remix (Wals Pour Marie-Claude). Hoewel de Bretonse traditie Keltisch van oorsprong is, vind ik de traditional die Anveld van Ossian leerde niet echt passen in het geheel van het album. Bovendien biedt het instrumentale werk van de groep al zoveel variatie, dat een gezongen nummer wat mij betreft niet zo nodig is. De remix van de Wals Pour Marie-Claude wordt aangeduid als sympho-versie, maar deed me denken aan een zoekplaatje, waarbij je de 7 verschillen moet vinden. Ja, ze zijn anders, luister maar eens meteen na elkaar.
Maar goed, Anveld heeft kwaliteit in huis en dat bewijzen ze op dit schijfje nog eens, na het succes van de afgelopen tijd voor publiek. De muziek die ze maken is strak, maar ook spannend. De energie spat er vanaf. Met dit debuut geven ze een uitstekend visitekaartje af.
Mirjam Adriaans, waardering 8,5
Zie ook: www.anveld.be.