Chris Kalsbeek -The Lowlands Low -Marista MCD 7209
Al zo'n dertig jaar is de Fries Chris Kalsbeek actief in de (folk)muziek. Deze multi-instrumentalist debuteerde in de zeventiger jaren met de groep Heelstone, richtte met Ernst Langhout en Gerrit Breteler The Hones op en formeerde met voorgenoemde Breteler en Evert-Jan 't Hart in 1994 de groep Fling.
In 1999 besloot Chris om solo verder te gaan met een programma waarin Keltische balladen de overhand hebben. In 2001 verscheen zijn (mini)cd ‘Celtic songs and music', waarop duidelijk werd waarom hij solo ging werken. Chris Kalsbeek is namelijk een goede zanger en in zowel The Hones als Fling kwam deze kwaliteit te weinig aan bod.
Nu is er dan de eerste volwaardige cd verschenen. Hoewel Chris nog steeds erg veel (snaar)instrumenten zelf bespeelt op het album, heeft hij toch een aantal muzikale vrienden, waaronder enkele Fling-leden, uitgenodigd om mee te komen spelen. Dit pakt goed uit op het album, dat door de arrangementen en invulling van instrumenten een heel afwisselend karakter krijgt. Een belangrijke rol is weggelegd voor Evert-Jan 't Hart die niet alleen de liederen prachtig ‘intekende' met zijn uillean pipes en low-whistles, maar ook een aanzienlijk aandeel had in de mooie arrangementen en de al net zo fraaie productie van het album.
Opvallend is het aantal nummers waarvoor Chris de tekst en/of de muziek schreef. Naast enkele eigen nummers, kreeg een aantal bekende popsongs een fikse afstofbeurt waarvan het resultaat zeer bevredigend is. Hoewel de melodie van Sting's Fragile in tact is gebleven, is de sfeer en arrangement van het, oorspronkelijk Zuid-Amerikaans klinkende, nummer door gebruik van o.a. de harp typisch Keltisch geworden. Bij Blue Suède Shoes van Carl Perkins gaat Kalsbeek een stapje verder. Dit rock-'n-rollnummer ondergaat zo'n totale metamorfose dat men zou zweren dat het een Ierse traditional is. Ook Whiskey in the Jar, al talloze malen opgenomen, krijgt een mooi, nieuw arrangement, waardoor het enigszins versleten imago van deze Ierse traditional weer glanzend opgepoetst is. Het eigen geschreven Fugitives is een sociaal bewogen lied, dat zeker live zijn uitwerking niet zal missen.
Ook vocaal is er het nodige te genieten. Chris heeft een wat donkere stem die, met name in de langzamere stukken, enigszins aan die van Christy Moore doet denken. Hier en daar wordt hij bijgestaan door het wereldkoor Dekoor o.l.v. Jildau Talman. Door dit koor mondjesmaat in te zetten, blijft het effect maximaal.
Hoewel ik in het algemeen niet dol ben op ‘verrassende' laatste nummers, is het aardig om in The long lost Parnas tapes buurman Bart Wijnen op zijn Franse doedelzak te horen in deze instrumentale set.
Afrondend kunnen we vaststellen dat Chris Kalsbeek met dit album een forse stap voorwaarts gemaakt heeft. De beste Keltische productie van eigen bodem sinds jaren.
Assie Aukes - waardering: 8,5