Sound Kadril knap
aangepast aan stem Eva
Het kan niet op. De ene Vlaamse cd is nog mooier dan de andere. Na Ambrozijn en Panta Rhei komt Kadril met een serene, dus a-typische Kadril-schijf. Geen stevige stampende rock-aanpak maar een sound waarin alle akoestische instrumenten en zang hun verdiende plek krijgen.
Sinds zanger Patrick Riguelle Kadril verliet en Eva De Roovere zijn plaats inneemt bevat het repertoire in toenemende mate rustig poëtisch werk. Passend bij haar stem. Het gevaar van zoetsappigheid ligt op de loer. Dat wordt door middel van knappe arrangementen voorkomen.
Drums, elektrische gitaar en elektrische bas zijn er nog steeds, maar minder op de voorgrond en subtieler. Zoals de knap meehuilende ruige gitaar in het slepende L'ensorceleuse. Dat subtiele gebruik van d'n elektriek vervangt de tension die vroeger het rauwe stemgeluid van zanger Patrick Riguelle aan rustige nummers meegaf.
Nog zo'n fraai staaltje arrangeren hoor je meteen in het eerste nummer Meditatie over een voorbije jeugd, dat lijkt ingekaderd in een Une Anche Passepartout. Het gaat om een naar de strot grijpend blaas-arrangement, uitgevoerd door de ingehuurde blazers Filip Demeyer, Marttias Laga (Olla Vogala, Jaune Topujours), Didier Heggerick (Soul Sucker) en Henk De Loose (Belgian Dixie Company/Bab's All Stars).
Ongetwijfeld heeft producer Gabriël Yacoub een zware stempel gedrukt op de arrangementen. Schoenmaker blijf bij uw leest, dachten de muzikanten toen ze zich in het verleden bescheiden opstelden in de zangpartijen. Maar Yacoub heeft ze een flink shot zelfvertrouwen toegediend, wat leidt tot bekoorlijke samenzang. Een enkele keer, in de eerste maten van het a-capella gezongen Het Kerelslied, klinkt het iets te onzeker. De optimist kan dat overigens evengoed positief uitleggen als breekbaar. In ieder geval is dit nummer wel een bijzonder gedurfde en geslaagde verwijzing naar het verre verleden.
De kniesoren zullen mopperen dat dit toch absoluut niet meer Kadril is. Van mij mag - om niet te zeggen moet - een groep evolueren. Eigenlijk hebben ze zich uitermate knap aangepast aan de innemende en intieme manier van zingen van Eva De Roovere.
Op hun eigen site zegt Kadril over de titel: …"PAYS" of vrede en rust in het Middelnederlands: een reflectie van de muziek op de schijf en onze algemene gemoedstoestand (…) Wij zijn inmiddels aan het denken aan de volgende, in het meervoud. De Paloma Negra CD (of dubbel-CD) is nu aan de beurt, en we zijn, al is het momenteel nog louter mentaal, al bezig met de volgende Kadrilplaat. Aan onze leeftijd mag een mens niet te veel tijd meer verliezen...
Zo is dat, maar ik kan de heren van middelbare leeftijd gerust stellen. Als jullie straks in het oudemannenhuis zitten met je slabbertjes om en je wordt opgezocht door de dan ongetwijfeld nog steeds adembenemende Eva, dan kunnen jullie terecht trots terugdenken aan die mooie jaren met haar en die fraaie cd Pays, dat sublieme rustpunt in jullie wervelende veelbetekenende carrière.
Henk - Waardering: tegen de 9