JP den Tex - La jeune fille au chewing gum - Corazong 255 069
Ontspannen singer-songwriterplaat
Soms kom je iets tegen dat je nog niet kent, maar dat al jaren bestaat. Zoiets overkwam mij met de nieuwe cd van JP den Tex. Deze singer-songwriter gaat al zo'n jaar of dertig mee in de Nederlandse muziek. Hij maakte deel uit van bands als Tortilla en Vitesse en besloot in de jaren 80 solo te gaan. In 1990 kwam hij in een café in Amsterdam wat mensen tegen met wie hij de band Les Gueux vormde. Toen begon hij met het overspringen van een taal naar een andere. Dat is nu een soort handelsmerk geworden. In 1998 ging Den Tex weer solo, en maakte sindsdien drie albums. Het laatste is La Jeune Fille au Chewing Gum en dat is nu net uit.
Op de cd staan 10 nummers. Hij duurt slechts 35 minuten. De productie is in handen van Jac Bico, die ook de vorige twee albums meeproduceerde. Hij is bekend van Powderblue, waar ook Marjolein van der Klauw deel van uitmaakt en zij verzorgt de achtergrondzang op twee nummers. Bico is ook de enige begeleider van JP den Tex, die zelf de gitaar bespeelt. De nummers zijn op een na allemaal geschreven door JP den Tex en Jac Bico samen, dus is het eigenlijk niet echt een soloplaat.
In eerste instantie denk je aan een relaxte zomeravond bij het beluisteren van deze plaat. Het centrale thema is de liefde, maar dan niet in het genre 'ik hou van jou ik blijf je trouw'. De teksten geven aan dat liefde ook pijn kan doen, dat je niet alles zelf in de hand hebt en er alleen maar op kan hopen dat het zo lang mogelijk leuk blijft. Eigenlijk een typisch singer-songwritersgebeuren. Dat hoor je ook in de muziek: de begeleiding is vrij sober gehouden, waardoor de nadruk meer op de inhoud komt te liggen. Dit valt echter pas op als je er even voor gaat zitten. Je moet de tijd nemen om naar Den Tex te luisteren en dan groeit La Jeune Fille au Chewing Gum tot een aangenaam geheel. So Much for Strangers on a Train heeft geen enkele begeleiding en wordt verteld in plaats van gezongen, dat geeft het nummer meer impact. Het mooist vind ik de titelsong. De begeleiding bestaat hier alleen uit gitaarspel, dat erg ingetogen is. Dan komt de tekst je echt tegemoet. Aan de andere kant zijn er ook nummers die je aan film doen denken, zoals Rendez-vous à Deauville. Dat is een wals die je qua sfeer meeneemt naar vroeger tijden in een Franse film over relaties. Toulouse is een mooi voorbeeld van het naadloos overgaan van het Frans naar het Engels en terug. In Alcatraz wordt gezongen over de gevangenis die liefde ook kan zijn. Erg vrolijk zijn de teksten niet, maar de muziek wordt minder zwaar aangezet, waardoor het toch ontspannen klinkt. Het hoesje vermeldt het e-mailadres van JP voor Ophélie, een meisje dat hij in een blad zag staan en dat blijkbaar zoveel indruk heeft gemaakt dat hij er een liedje over schreef.
Uiteindelijk wordt de plaat mooier als je er zelf de moeite voor neemt om hem echt te beluisteren. Voor wie daar geen zin in heeft blijft het een lekker relaxte cd die je op een warme zomeravond met een drankje bij de hand draait om van te genieten bij het invallen van de duisternis.
Mirjam Adriaans, Waardering: 8