Voortreffelijke
teksten
Binnen het jaar verschenen er drie producties van Hauman & de Moeite. Allereerst een heruitgave van de CD "Water", daarna "Temst" en begin dit jaar verscheen "Suisse 1939".
De titel (en titelnummer) verwijst naar een reeks houtskoolschetsen van de hand van Vigdis de Cauter, getekend in een oude reisgids uit 1939, een Guide Bleu over Zwitserland. Die schetsen kwamen tot stand tijdens het Okarina Folkfestival van 1998 in Bled, Slovenië, waar Hauman & de Moeite samen met o.a. Fluxus en de familie De Cauter een aantal optredens verzorgde. Een aantal jeugdige telgen uit de familie De Cauter zijn te horen op de titel-track. Zij voorzien de tekst van Suisse 1939 van een heerlijke, lome, jazzy tune.
Marc Hauman beschikt over een kenmerkende stem die onmiddellijk doet denken aan Wannes van de Velde. Hij noemt Wannes als inspiratiebron maar is absoluut geen kopie van hem. In meerdere opzichten laten ze zich echter toch vergelijken. Muzikale ambachtslieden, vertolkers van (eigen) volkse, zeer poëtische, teksten. Nostalgisch, mild ironisch maar ook zéér geëngageerd, met oog voor het detail waardoor er observaties ontstaan die zich ook als pure poëzie laten lezen.
Gelukkig heeft men de teksten afgedrukt want het dialect van Temse zal niet voor iedereen onmiddellijk verstaanbaar zijn. In 'Dans van de Stenen" refereert Marc Hauman aan een klassieker van Wannes van de Velde "Ik wil deze nacht in de straten verdwalen".
De Eric Bogle klassieker "No man's Land" krijgt op deze CD een vertaling en vertolking die de bewerking van Wolverlei van datzelfde nummer evenaart, zo niet overtreft. Ook "Jan Soldaat", met een 2e stem van Leo Janssens) en "Hinkelveld" zijn imponerende (anti-)oorlogsliederen. Met een lied over de vader van Marc Hauman, "De Schrijnwerker" en het traditionele "De dochter uit de Kroon" vormen genoemde nummers de absolute hoogtepunten van deze CD.
Het zijn gelukkig niet allemaal zwaarmoedige of pessimistische overpeinzingen. Ook de romantiek komt aan bod. Milde spot ("Lieke vur Jefke"), een ontmoeting in de filmzaal ("Episode in zwart/wit") of in een fantasie van een automobilist ("Maske lost de Baan"). Het begeleidende instrumentarium is vrij eenvoudig: snaren, accordeon en dwars- fluit. De arrangementen zijn niet bijzonder ingewikkeld, adequaat is mijn kwalificatie. Dat maakt dat er alle ruimte ontstaat om je te concentreren op de voortreffelijke teksten van Marc Hauman.
Paul - Waardering 7½