Eaden -Rays of the yellow sun - distributie: Pink Records
Eaden herbergt, naast een paar onbekende namen, een aantal bekendere muzikanten. Gitarist Roland Verstappen bracht twee Nederlandstalige CD's uit en speelde vroeger in de begeleidingsband van Gerard van Maasakkers. Bassist Bernhard Jusse speelde in diezelfde begeleidingsband en bestiert sinds enige tijd zijn eigen "Tafelberg Studio's" in Tilburg.
Voor de folkliefhebber is multi-instrumentalist Walter Kuipers de bekendste naam. Met Fred Piek bracht hij de pracht CD "Vroeger is Terug" uit waarop oude Fungus nummers in een nieuw, akoestisch jasje werden gestoken. Minder bekende namen zijn Karin Poell (zang), Sjoerd Rutten (drums) en Eric Swinkels (keyboards).
Eaden schept middels eigen teksten en Keltische muziek een eigen magische wereld. De hoge, wat ijle stem van Karin Poell draagt bij aan de wat sprookjesachtige sfeer die de CD ademt. Ik hou niet zo van dat "engelachtige" geluid maar haar zang is van een behoorlijke kwaliteit. Misschien hier en daar wat klinisch en afstandelijk. Het geheel neigt af en toe sterk naar New-Age muziek. Dat komt niet in de laatste plaats door de muzikale cliché's en opnametruckjes waarvan Eaden gebruik maakt. Om er een paar te noemen: de klagende whistles, echo's, meerstemmige vrouwelijke vocalen en koortjes en natuurgeluiden. Met name het nummer "The Garden of Love" is pure New Age. Gastharpiste Valerie Rijckmans geeft het nummer nog wat glans via een mooie harpsolo, maar voor de rest heeft het nummer een esoterische uitstraling die absoluut niet aan mij besteed is. Tekstschrijver Roland Verstappen schuwt de cliché's niet en vliegt daarbij af en toe behoorlijk uit de bocht. Wat te denken van de tekstregels:
"If there's a reason for war
then let it be peaceful
if there's a reason for hate
don't let it make you blue"
(uit: Reason for love)
In plaats van cliché's te gebruiken zou Eaden zich moeten richten op een wat meer oorspronkelijke aanpak die hier en daar doorklinkt. Zo is het snarenwerk van Roland Verstappen en Walter Kuipers over de hele linie van hoge kwaliteit. Het blikkerig dobro-achtige geluid in "The Slopes of Strath Ban" (Resophonic gitaar?) is een vondst evenals de jazzy piano in Paradise Lost (beste nummer van de CD) en het mooie bas-mandola intro van "Mark Faulkner", dat helaas al snel verpest door overbodig drumwerk.
Het zijn slechts voorbeelden die ik gebruik om aan te tonen dat deze groep veel meer kwaliteit bezit dan ze op deze CD laat horen. Folkrockarrangementen als die van "Keeper of the Flames" (zou zo van een oude "Deirdre" CD geplukt kunnen zijn), "Tunes" en het Fairportachtige besluit van "Mark Faulkner" zijn niet meer van deze tijd. In die nummers klinkt Eaden erg gedateerd.
Tsa, en dan het nummer "Listen to the Wind". Opgenomen als "bonustrack" (hoezo bonus?) in de studio van Ferdi Lancee in 1998. (overigens in een heel andere bezetting met o.a. Rens van der Zalm). Wie het "klassieke" origineel van John Renbourn in de kast heeft staan, "Lament of Owen Roe O'Neill", kan slechts meewarig het hoofd schudden na beluistering van deze verminkte versie, inclusief toegevoegde "zweeftekst". Verschrikkelijke synthesizer geluiden (Lancee) maken van deze klassieker een karikatuur. Onbegrijpelijk dat een groep waarin zoveel "snarenklasse" zit teruggrijpt naar zo'n oude opname. Waarom dat nummer niet opnieuw gearrangeerd voor snaren en als instrumentaal op de CD gezet?
Respect voor muzikanten die een CD met overwegend eigen materiaal uitbrengen is op zijn plaats. Daarbij is "Rays of the yellow Sun" een verzorgde productie: heldere opnametechniek, fraai tekstboekje. Ik denk dat Eaden gebaat zou zijn bij een meer akoestische aanpak met misschien wat meer ruimte voor de snaren. De weg die Eaden met deze CD inslaat, een kruising van New Age en oude Folkrock, lijkt me een doodlopende.
Paul - waardering: 6½