Minder vernieuwend
dan op het podium
Al vóór de festivals van afgelopen zomer bereikten ons lovende berichten over het Ierse Gráda. Jong, vernieuwend en opwindende "live"-band waren samengevat de kwalificaties. Dat laatste klopt. Dat konden we na de optredens van Gráda op Dranouter en Folkwoods beamen. Op Folkwoods ook de CD "Endeavour" aangeschaft bij "Gaelforce" (ook postorder): www.gaelforce.nl .
De CD is toch minder vernieuwend dan ik verwachtte. Allereerst de repertoire-keuze. Ik heb het al meer aangehaald: er is niets op tegen om oude traditionals of geleend werk op CD te zetten maar doe er dan iets nieuws mee. Helaas gebeurt dat op deze CD, in tegenstelling tot hetgeen de band live doet, te weinig. Het lijkt wel of de groep door producer Trevor Hutchinson (Lunása) in een te strak muzikaal keurslijf is geperst. Bijna nergens muzikale frivoliteiten.
Wel bijvoorbeeld in de song "She's like a swallow". Een fris, puntig arrangement waarin de Nieuw-Zeelandse ritme-tandem (Gerry Paul-gitaar/Andrew Laking-contrabas) wat minder schuchter opereert en waar de whistle van Alan Doherty doet denken aan het allerbeste van Cormac Breatnach (Deiseal). Luister eens hoe mooi het instrumentale intermezzo door het laatste couplet van dit nummer geweven wordt. Of in de Kíla song "Cathain", een zeer energieke en ritmisch uitvoering die het origineel overtreft.
Anne Marie O' Malley heeft een zuivere stem. Maar dat is niet genoeg om een ballad te dragen. Dat wordt duidelijk in "I once loved a boy". Daar ontbreekt toch echt passie. Dat wordt vooral duidelijk in het begin. Slechts begeleid door gitaar volgt een stukje "mooi-zangerij" zonder dat de vonk overslaat. Maar ook nadat de de rest van de band invalt sleept deze ballad zich naar het einde. En de groep kan beter.
De eigen song "Endeavour" is een fraai duet van bassist Laking en zangeres O'Malley. Mooie tekst en melodie. Het nummer "Diamantina Drover" klinkt erg Iers, maar stamt uit Australië. Van de hand van Hugh McDonald, frontman van de politiek geëngageerde folk- rockers "Redgum". Over het harde leven in de Australische bush in het begin van de 20ste eeuw. Een heerlijke zwijmelsong die goed samengaat met een glas whiskey.
Een apart verhaal vormen de instrumentalen. In verschillende sets mixt Gráda tradito- neel/geleend materiaal met eigen werk. En ook dat pakt niet altijd goed uit. Het eerste deel van de set "Anto's Gambit", "Brown Haired Girl" is een air die al in 1963 door de Chieftains op de gelijknamige CD is gezet. Dat heeft op zich geen belang ware het niet dat de uitvoering van Gráda absoluut niks toevoegt aan hetgeen de Chieftains toen deden.
Idem voor de daarop volgende "Mother and Child Reel" (o.a. Danú). De afsluiter van de set, "Anto's Gambit" laat horen dat de groep veel meer in haar mars heeft dan het naspelen van traditionals. Hier klinkt Gráda echt modern (met toegevoegde percussie van Dave Hingerty). "Biodegrádable" (leuke vondst) klinkt overtuigend. Een hoofdrol voor fluitist Alan Doherty. De overgang naar het 2e gedeelte van dit nummer, Soig Siberil's Kishor's Tune, klinkt ook veel minder geforceerd dan de overgangen in sommige andere sets.
In "Pint of Reference" is iets te horen van de enorme "drive" die het geluid van Gráda live zo kenmerkt en waarvan op deze CD te weinig te horen is. Ik heb begrepen dat de opvolger van "Endeavour" begin 2004 uitkomt. Benieuwd naar die nieuwe CD omdat ik wel vind dat de groep veel potentie heeft.
Paul - Waardering 7½