Boeiend in
eigen werk
Gordon Duncan wordt beschouwd als één van de meest innovatieve bespelers van de Highland Bagpipes. Hij bewees dat al op twee eerdere solo-Cd's, te weten Just For Seamas en The Circular Breath. Het innovatieve van Duncan zit hem niet zozeer in zijn stijl van spelen, die is en blijft zeer herkenbaar traditioneel, maar in de wijze waarop hij in de verschillende tunes varieert in toon en tempo, in de manier waarop hij de tunes "versiert".
Duncan bewijst dat doedelzakmuziek niet persé saai hoeft te zijn. Het oubollige hoesje doet echter verwachten dat we hier te maken hebben met een produkt dat alle vooroordelen t.a.v. deze muziek bevestigt. Een in kilt uitgedoste Duncan met bagpipes en Schots landschap op de achtergrond.
Dat vooroordeel wordt bevestigd in de traditionele tunes. Hoewel hier en daar voorzien van een nieuw arrangement en technisch bijzonder knap gespeeld raakt het me niet. Een nummer als Strathspey Et Reels bijvoorbeeld is echt acrobatiek op de doeldelzak. Maar niet meer dan dat.
Duncan weet me wel te boeien met zijn eigen composities of met een gewaagde interpretatie van een heuse AC/DC klassieker. Het hoesje geeft geen uitsluitsel maar Thunderstruck is toch het gelijknamige AC/DC nummer (1990 The Razor's Edge)? Moet bijna wel, ook al omdat het tweede gedeelte van deze tune "Angus Tune" heet. Opgedragen aan Angus Young, de gitarist van AC/DC. Ook gelijk het beste nummer van de CD. Zeer stevige opening (hoe kan het ook anders) gevolgd door een wedstrijdje tussen pipes en gitaar.
Nog meer vuurwerk in the Ferret. In dit nummer klinkt de snare-drum van John Scullion als een mitrailleur. Ongelooflijk tempo en verbluffende coördinatie.
Naast Scullion krijgt Duncan op deze CD versterking van Tony McManus (gitaar), Neil Ferguson (bouzouki) en Ewen Vernal (bas). Waar deze snarenplukkers ingezet worden bloeit de CD op. Zoals in de mooie Balkan-swing The Belly Dance, in de twee Bretons getinte nummers Lorient Mornings en Dance Pourlet en in de Gallicische set: Mercedes Trujillo.
Het is jammer dat Duncan op deze CD ook veelvuldig kiest voor solo-werk. Dan wordt het moeilijk om de aandacht er bij te houden en neigt de muziek tot voorspelbaarheid en saaiheid. Beetje onevenwichtige CD dus. Maar zeker niet slecht.
Paul - Waardering: 7