Richard Thompson / 'From Parlour Ballads'- Cooking Vinyl/Bertus
Al 38 jaar - sinds zijn Fairport-tijd - is Richard Thompson een van de grootste singer/songwriters uit de Britse folk. Hij kan heerlijk rocken met elektrische gitaar en band. Maar een ingetogen Thompson, live met enkel inventief spel op akoestische gitaar, grijpt mij nog meer naar de keel. Die ingetogenheid kom je op vrijwel elk Thompson-album wel ergens tegen, maar zelden brengt hij een compleet akoestische cd uit, zoals nu met Front Parlour Ballads.
De 56-jarige bebaarde Thompson is nog steeds top. Hij benut de kansen die zo'n akoestische aanpak biedt voor intimiteit en vocale subtiliteit ten volle. In een idioom zoals we dat van Thompson gewend zijn, met verwijzingen naar Britse folk (The Boys Of Mutton Street) en rock (My Soul, My Soul). Een enkele keer klinkt hij anders dan voorheen. Het miniatuurtje How Does Your Garden Grow (zang en enkel gitaar) heeft een intieme klassiekere inslag zoals we die kennen van Elvis Costello. Het is echter niet enkel ingetogenheid. Thompson eigen, schroeft hij hier en daar het tempo stevig op. Hij klinkt romantisch, maar ook met de nodige ironie. Zijn stem is nog immer herkenbaar uit duizenden, wat een melancholie!
Het album is niet helemaal akoestisch, want in twee van de dertien nummers grijpt hij toch nog even naar de elektrische gitaar, zij het minder venijnig dan we van hem kennen. Naast akoestische gitaren bespeelt Thompson een enkele keer mandoline en accordeon. Er is teruggehouden percussie van Debra Dobkin. In de drukte van Los Angeles heeft Thompson de stilte opgezocht van zijn eigen garage, die hij tot studio heeft omgebouwd. Alles in eigen hand.
Uit een ver verleden herinner ik me nog zijn akoestische soloplaat Strict Tempo uit 1982. En de laatste keer dat hij zich vrijwel akoestisch uitte was, als ik het goed heb, op het schijfje Nude van de het magische dubbelalbum You? Me? Us? uit 1996. Ondanks de elektrische gitaar in openingsnummer Let it Blow en in My Soul, My Soul, moet je nu qua sfeer aan Nude denken. Ietsjes minder verstild en iets meer verbitterd in zijn niets verbloemende teksten. Hij kan overigens nog steeds ouderwets grappig én cynisch uit de hoek komen. Na jaren Amerika blijft Thompson op en top Brits in zijn vertellende manier van songwriting.
Thompson heeft een turbulent liefdesleven achter de rug. De emotie in zijn song over echtelijk bedrog (Should I Betray), zal dan ook niet geveinsd zijn. Iets wat ongetwijfeld ook geldt voor de overslaande stem in Precious One, een gevoelige song over een mislukte liefde, extra ingetogen ingekleurd met een puur akoestische solo op gitaar. Net als Train don't Leave en Razor Dance op Nude komt hij nu ook weer enkele keren lekker opgewonden uit de hoek in Solitary Life en in het hitgevoelige Let It Blow. Beide songs lopen overigens niet over van opgewektheid. Ze handelen respectievelijk over het duffe vrijgezellenbestaan (‘Dull as the pewter sky over North West Eleven') en over een afglijdend huwelijk....
Aan engagement nog steeds geen gebrek. De titel van Row Boys Row doet een sea shanty vermoeden, maar legt een cynisch verband tussen de slaven die ooit de boten voortroeiden en muzikanten die zich binden aan grote platenmaatschappijen: ‘Is it wise to be needy in the land of the free? Is it wise to be bleeding in a shark-filled sea? (...) Is it wise to be kneeling with your arse poking free?...
Zo horen we hem graag...
Henk - Waardering 9
ps: Voor de echte liefhebber. Richard Thompson begint met bassist Danny Thompson aan zijn zijde op 21 januari een 17 concerten omvattende tournee door GB. Zie:www.richardthompson-music.com.