Jong Folk - Fars!- Appel Rekords APR1303
Brutaal steekt het afgebeelde kalf ("Fars" in het dialect van Asse, thuisbasis van initiators 't Smiske en Folkwinkel Den Appel)) op de hoes van deze productie zijn tong uit. "Fars" betekent in datzelfde dialect ook zoiets als "stoutmoedig", "zonder schroom". Of in sappig Vlaams: "iemand met een franke muil". VZW 't Smiske en folkspeciaalzaak Den Appel willen met deze uitgave "een grote bek opzetten om platenmaatschappijen, festivalorganisatoren en culturele centra wakker te schuddden".
Met de uitgave van de eerste Jong Folk CD in 2003 slaagden ze in die opzet. Groepen als Aedo, Follia, Ballroomquartet, GOZE, Bal des Boiteux en Mairan brachten sindsdien CD produkties uit die zonder uitzondering goed ontvangen werden. Op die Jong Folk CD bleek de zang ondervertegenwoordigd. Daar is op deze CD wat verandering in gekomen met een paar gezongen tracks, maar het houdt nog steeds niet over. Nog steeds blijkt instrumentale muziek de boventoon te voeren. Dat is jammer omdat de uitgevers terecht opmerken dat in de gezongen luistermuziek de roots van de Vlaamse folk liggen. Er moeten in Vlaanderen met zoveel begenadigde muzikanten toch meer goede zangers en zangeressen te vinden zijn?
Wat ook opvalt is dat de Vlaamse folkscene een grote familie lijkt te zijn. Muzikanten schuiven moeiteloos bij elkaar aan of spelen in een aantal verschillende groepen. Een topmuzikant als Toon Van Mierlo komen we op deze CD maar liefst drie keer tegen: Embrun, Floes en Naragonia. Het is ook niet allemaal jong volk. Floes mag dan een nieuwe band zijn, maar de vraag is gerechtvaardigd wat gevestigde namen als Philip Masure, Guido Piccard of Soetkin Collier op een Jong Folk CD te zoeken hebben.
En eigenlijk geldt dat ook voor namen als Tantra, Griff of Turdus Philomelos Die kwamen we allen al op de eerste uitgave tegen. Tevens is het de vraag of groepen als Alumea of Embrun het nodig hebben om via een dergelijke uitgave extra in het voetlicht geplaatst te worden. Alumea heeft na de fantastische La Paloma Negra CD al de nodige bekendheid en er zijn niet veel folkpodia waar Embrun nog niet gespeeld heeft.
Nee, het ware mij liever geweest als de uitgevers zich wat stricter aan de hen zelf opgelegde taak hadden gehouden: het opsporen van onbekend jong Vlaams/Waals of eventueel Nederlands talent en die onder de aandacht van muziekindustrie of promoters te brengen.
Dat alles neemt niet weg dat er op deze CD (weer) op hoog nivo gemusiceerd wordt. Multi-instrumentalist Toon Van Mierlo schittert met Embrun in een eigenzinnige Bretonse Andro en imponeert met muzikale partner Pascale Rubens (Naragonia) in twee verfijnde mazurka's van eigen hand. Anveld maakt indruk met een geheel eigen geluid. Een stevige ritmesectie vormt een mooi contrast met de dwarsfluit en sax. De Omhelzing heet het stuk, "een Scottisch voor een Antwerpse met West-Vlaamse roots die in Gent woont".
Bij Alumea blijken de gastrollen van accordeonist van Bert Leemans (Embrun), gitarist Jonas De Meester (Aedo, Magister) en contrabassist Jonas Scheys van toegevoegde waarde. De traditional Maneo de Liminor krijgt met name door hun inbreng wat meer ruggengraat en variatie. Doedelzakspeler Rémi Decker is door Folkforum in het verleden al voldoende bewierookt. Dat gaan we niet nog eens overdoen. Maar met Griff vertilt hij zich hier enigszins aan Sainte Adele, hier gekoppeld aan het Bretonse nummer Marivonig an Dourduff. Wie ooit de goddelijke uitvoering van Kemener/Squiban van Marivonig an Dourduff hoorde (op Enez Eusa) zal niet onder de indruk zijn van de zang van Raphaël de Cock. Met de Belgian Bagpipe Groove Experience, bestaande uit een doedelzaksectie een een ritmesectie tracteert hij ons op Braziliaanse carnavaleske klanken in "This is how we B****** ."
Ook de stemmen van Turdus Philomelos kunnen mij niet echt bekoren. Die laten zich slecht met een "zanglijster" vergelijken. Maar wel ben ik onder de indruk van hun muzikale vakmanschap in La Femme qui pèter au lit. Dat nummer ontwikkelt zich gaandeweg tot een echte Oost-Europese gypsie/klezmer kraker.
Het piepjonge meidentrio Sidus wil niet vergeleken worden met Laïs en zoekt naar een eigen sound. Daar is echter nog weinig van terug te horen in het "Spellewerksterslied" waar Sidus, vooral in de meerstemmigheid, zich toch echt presenteert als een Laïs-kloon
Twee eigengereide groepen met een heel eigen sound: Tantra en Les Mélotrolls. Die laatste weten van Paddy Carthy's Reel, een overbejaard sessie-nummer, via een deels geïmproviseerd geheel tot een aanstekelijk muziekstuk te maken. Feestband die op de zomerfestivals thuis hoort. Tantra is een min of meer gevestigde naam. Ze brachten onlangs hun eerste CD uit met daarop het nummer Tees. Voor deze CD werd dat nummer van een stevige groove voorzien door DJ Jåk en omgedoopt tot Tander. Mooie hypnotiserende trance muziek, geschikt voor het alternatieve folkbal. Jonas en Pieter De Meester kennen we als de grondleggers van Aedo. Als duo vormen zij Magister. Met Roses Jig zorgen zij voor een van de beste nummers van deze Jong Folk CD. Subliem gespeelde jig voor sax en gitaar die nog een extra kwaliteitsinjectie krijgt door toegevoegde bas en percussie.
De Nederlandse bijdrage op deze CD is van Lirio. Het eigen nummer Blauwbaardwals is niet slecht maar ontbeert toch originaliteit om echt op te vallen. Hetzelfde geldt voor Yuka. Geen onaardig nummer De Gezellin, maar het geheel klinkt mij te braafjes.
Wie wel opvallen zijn oudgedienden Philip Masure en Guido Piccard in hun flitsend snarenwerk in De Vissersvrouw van Floes. Het bekende thema van de achtergebleven vissersvrouw wordt hier mooi meerstemmig vertolkt door zangeressen Soetkin Collier en Sylvie Moors.
Het Knopf-Quartet herbergt een paar bekende namen: Anne Niepold (Deux Accords Diront, Olla Vogala), Sophie Cavez (Dazi Bao, Urban Trad) en Jonathan de Neck (Dazibao) en Vincent Ansaldi. Die laatste is een geen bekende naam. Dat zal echter niet lang meer duren na het beluisteren van zijn pracht-compositie Karambolages. Bijzonder intelligent muziekstuk voor vier diatonische accordeons met klassieke, folk- en jazz invloeden.
Met Fars! haal je een zeer behoorlijke CD in huis. Niet zo verrassend (vanwege de bekende namen) als de eerste Jong Folk CD, maar met 15 nummers en ruim 62 minuten waar voor je geld. Productie en techniek lagen in de bekwame handen van Wim Claeys en Jan Verschoren.
Het CD boekje bevat een groot aantal fouten in titels van muziekstukken en namen van muzikanten. Dat is jammer omdat het geheel, net als de eerste Jong Folk CD, op het eerste oog weer zeer verzorgd oogt. Navraag bij 't Smiskje leerde dat er inderdaad iets is misgegaan, er zijn in middels nieuwe boekjes in de maak.
Paul - Waardering: 8-