Boeiende ‘wereld-jazz' van East of the Sun
East of the Sun - Undermenskin - Munich BMCD 461
De Nijmeegse groep East of the Sun speelt al sinds 1996 op podia in binnen- en buitenland. Hun avontuurlijke akoestische muziek, die ooit vertrok vanuit 'Hot club de France' is niet eenvoudig te labelen. Dat kan een nadeel zijn in ons met hokjes ingedeeld muzieklandschap. Maar gezien hun kwaliteit zullen ze uiteindelijk door elke muziekliefhebber omarmd worden.
Aanvankelijk richtte dit trio zich op het jazz-circuit. Maar het spreekt met zijn muziek net zo goed wereldmuziek- als folkliefhebbers aan. De muziek is gekruid met invloeden uit tal van genres. De muzikanten omschrijven hun zelf geschreven repertoire, zoals dat nu ruim een uur op hun tweede album Undermenskin te horen is, als ‘wereld-jazz'. Niet gek want het is een mix van jazz, folk, balkan, tango, en impro. Akoestisch gespeeld op fiddle, contrabas en gitaar. Met een eigentijdse groove.
De drie muzikanten (dertigers) zijn conservatorium-geschoold. Afgaand op hun instrumentbeheersing lijken ze min of meer getrouwd met hun instrument. Samen klinken ze hecht. Het trio bestaat uit Friedmar Hitzer op viool en viola (o.a. Zapp! Strijkkwartet, Okater, De Meekers), Dion Nijland op contrabas (o.a. Dimami, Gé Rijnders, Monica Triga) en Pieter Klaassen op gitaar en mandoline (o.a. Gé Reinders, Boston Tea Paty, Nighthawks at the Diner).
Undermenskin (oftewel Under Men's skin) gaat inderdaad tot onder je huid. Qua sfeer en klankkleur raak je niet snel uitgeluisterd. East of the Sun klinkt zowel opgewonden als melancholisch, zowel intimistich als uitbundig, dan weer lyrisch dan weer zwierig. Maar het is altijd akoestisch in de transparante combinatie van contrabas, gitaar/mandoline en viool. Vaak is het alsof ze in de hoek van je huiskamer staan te spelen. Maar hun muziek is veel te spannend om het te beschouwen als salonfähig. En als het dan al eens in een vlaag van gipsyromantiek die richting in dreigt te gaan volgt er gegarandeerd een dissonantje of een onverwachte ritme-wisseling, zoals in Farewell Lorenzo waarin viool en gitaar plots uit het gelid lopen.
Je kunt onmogelijk stil blijven zitten bij het groovy duel dat de stuwende gitaar aangaat met de solerende contrabas in Qui Vive, of het dansbare duet mandoline/contrabas in Eyewaltzblue. De violist is tot veel in staat. Hij laat zijn instrument huilen, krijsen, fluisteren en juichen. Van fijngevoelig tot rauw. Hij is van vele markten thuis. Een enkele keer klinkt zijn spel zelfs een tikje Scandinavisch.
East of the Sun herbergt nog veel mogelijkheden in zich. De ingetogenheid (gestreken contrabas) in nummers als Geelgoud of Les Belles, of hun gevoel voor mooie themaatjes zoals in Eyewaltzblue, zijn bij uitstek geschikt voor filmmuziek. Vooralsnog betekent East of the Sun zondermeer een verrijking en verdere verbreding van het Nederlandse folkaanbod. Zo zou dit trio niet misstaan in een intieme festivalsetting, zoals we die bijvoorbeeld kennen in de studio van het Triskell-zomerfestival in Merkelbeek.
Het album is ruim een week geleden in het Nijmeegse cafe Trianon gepresenteerd. Komende weken zijn er concerten op 16 maart in Zaal 100 Amsterdam om 21 uur (020-6880127), 28 maart in Cafe Jos Nijmegen (tijdens het East of Eastern jazzfestival) en 3 april in Filmhuis Zevenaar om 14:30 uur.
Henk - Waardering 8
www.eastofthesun.nl