Heather Macleod - Crossing Tides - LeodCD 001
Er beweegt de laatste jaren iets in de Schotse (folk)muziek. Er verschijnen steeds meer producties die nog steeds een band met de traditie hebben maar meer en meer elementen uit andere muziekstijlen integreren. Een paar voorbeelden: de onlangs overleden Martin Bennett experimenteerde met dance-ritmes, Croft no. 5 en Keltic Electrik doen iets dergelijks, Bachue maakt een mix van folk en jazz , de Unusual Suspects maken originele bigband-folk en Salsa Celtica verbindt Schotse met Zuid-Amerikaanse ritmes. Karine Polwart (ex-Malinky) tenslotte leverde vorig jaar met Faultlines een eigentijdse CD af die maar liefst 3x in de prijzen viel tijdens de uitreiking van de jaarlijkse BBC folkawards in januari j.l..
Ik kan me natuurlijk vergissen, het nieuwe jaar is pas net begonnen, maar het zou me niet verbazen als Heather Macleod met Crossing Tides de volgende grote winnares van die genoemde Folkawards zal zijn.
Min of meer bij toeval hoorde ik op BBC Schotland een nummer van deze CD (Sunshine) voorbij komen en werd erg nieuwsgierig naar de CD.
Heather Macleod is geen bekende naam. "Crossing Tides" is pas haar eerste solo-CD Toch is het een ervaren zangeres, actief in verschillende genres. Afgelopen jaar zagen we haar op Folkwoods in de band van Eliza Carthy. Maar ze is ook thuis in jazz, afro, (La Boum) en bluesmuziek (Jim Condie).
Voor Crossing Tides vroeg Macleod een aantal muzikanten van divers pluimage. En niet de allerminste. Danny Thompson op bas, Sugar Blue (mondharmonica), Steven Polwart (gitaar), Donald Hay (drums), Paul Harrison (piano), Stuart Ritchie (drums), Marcus Britton (cornet, French horn), Donald MacDougall (electrische gitaar) en nog een strijkkwartet, gerecruteerd uit het alternatieve gezelschap Mr.McFalls Chamber. Stuk voor stuk kwaliteitsmusici uit de jazz-, blues- , klassieke- en folkwereld.
Maar dat biedt nog geen garantie op een hecht en origineel totaalgeluid. Misschien dat men daarom zes maanden uittrok voor deze productie. Daarin werd door een kleine kern, waaronder Steven Polwart en Danny Thompson, een eerste versie opgenomen waarin de muzikale lat al behoorlijk hoog werd gelegd. Vervolgens werden de overige muzikanten uitgedaagd dit "frame" verder uit te bouwen. Het gevaar van een overgeproduceerde CD is dan aanwezig. Gelukkig is daar geen sprake van. Geen dichtgetimmerde-, maar mooi gelaagde en telijkertijd ook transparante arrangementen. Luister (en huiver) naar adembenemend mooie stukken als Languid Line en het hypnotiserende Weightless.
That old devil called drink heeft in het begin het karakter van een traditionele ballad maar ontwikkelt zich tot is een stevige blues met lekker gemeen mondharmonicawerk van Sugar Blue. Het swingende Man of many Valentines ( in oude stijl jazz) is Heather Macleod's ironische antwoord op de jazz klassieker My funny Valentine.
Twee covers op deze CD. Het al genoemde Weightless is van de hand van Quee McArthur (Mouth Music, Capercaillie, Shooglenifty), Baby, she don't know what to do with her self van Richard Thompson.
Ik weet niet of het de bedoeling van Heather Macleod is geweest, maar er staan op de CD een paar mooie verwijzingen naar de muziek uit de jaren '60-'70. Allereerst in het nummer The Home Strait. Bij de eerste regels dacht ik gelijk aan de Beatlessong Blackbird, in het middenstuk met overdonderend en massaal (akoestisch) snarengeweld aan Led Zeppelin.
In Weightless speelt Paul Harrison een elektrische pianopartij die sterk lijkt op het oude werk van Chick Corea (Return to Forever). Schitterend stuk!!
Heather Macleod is een vrouw met vele kwaliteiten: ze schreef 8 van de 10 nummers en produceerde de CD voor haar eigen label. Ze beschikt over een aangename, volle stem en voelt zich hoorbaar thuis in alle stijlen die deze CD herbergt. Gekweld in de blues, uitdagend in de pure jazz en intens in de wat tragere ballads. Het zal nog een hele klus worden dit live op de bühne te brengen. Het gaat toch gebeuren. Live laat Heather Macleod zich omringen door The Bad Precentors bestaande uit Steven Polwart (gitaren), Donald Hay (drums) en Micky Marr (bas).
Tsja, en welk etiket moet je op deze hoogstaande CD plakken. Geen enkel!! Het geheel is volgens Heather Macleod sterk beïnvloed door de sfeer uit oude "Gaelic Sea Songs", maar evengoed door blues, folk en jazz. Of om met Danny Thompson te spreken:
"But should it be filed under folk or jazz or hippy-tippy hop, or old age.....tell you what I think.....file it under HEATHER MACLEOD..".
De CD wordt bij mijn weten (nog) niet verdeeld in Nederland. Via de website van Heather Macleod, waarop ook korte mp3 fragmenten van deze CD te kan vinden. kan men deze CD bestellen: www.heathermacleod.org.uk
Paul: Waardering: 8½