Clementine - Letting go - CLE2018 / www.clementine.nl
Het zal een jaar of zeven geleden zijn dat ik via Fons Vanhamel in contact kwam met de muziek van de Zeeuwse zangeres Clementine Volken. Chasing memories heette het mini-album met een twee eigen nummers en een drietal covers. Het was vooral de stem die opviel, een heldere, warme alt. Ook de begeleiders kwamen van goede huize: Philip Masure (gitaren), Siard de Jong (viool) en de helaas veel te vroeg overleden Fons Vanhamel (contrabas). Namen die in folkkringen zeker een belletje doen rinkelen. Een paar jaren later (2013) was er een volledig album Special to me met een mooie mix van eigen werk en (bekende) covers.
Daarna bleef het jaren stil op het platenfront. Clementine bleef overigens wel optreden met Philip Masure en Siard de Jong maar studeerde ook songwriting aan het Berklee College of Music in Boston.
In Amerika liep ze echter ook top-producer Wyatt Easterling tegen het lijf. Hij nodigde haar uit om naar Nashville te komen om in eerste instantie samen liedjes te schrijven. De samenwerking voldeed zo goed dat Easterling haar uitnodigde om in Nashville een heel album op te nemen.
Dit resulteerde in het album Letting go met een aangename mix van country/pop en folk. Van de schrijfsessies met Easterling kwamen twee liederen op het album. That's freedom en Lost child zijn mooie folksongs die deels autobiografisch zijn. Een goede bekende van Clementine is de Ierse singer-songwriter Daithi Rua. Hij schreef 50 years, een prachtig nummer over zijn oma als metafoor voor de veranderingen in de gemeenschap waarin zij opgroeide. From monkey to man is een 100 jaar oud gedicht waarin drie apen concluderen dat door zijn wrede gedrag de mens absoluut niet van de aap kan afstammen. Daithi Rua voorzag deze humoristische tekst van een pakkende melodie.
Het restant van de liederen is geschreven door Amerikaanse auteurs, veelal in samenwerking met producer Wyatt Easterling. Hoewel het op zich goede songs zijn en er prima gezongen wordt, stralen deze nummers een beetje de gladheid uit die zo kenmerkend is voor de country/pop producties uit Nashville. Fijne uitzonderingen zijn Richard Farina's The swallow song en Where this river goes waarin Clementine vocaal wordt bijgestaan door Lisa Brokop, een bekende zangeres/actrise uit de Nashville scene.
Clementine maakt met Letting go een overtuigend album. Haar folkroots hebben mijn voorkeur niettegenstaande het feit dat ze vocaal ook prima uit de voeten kan met country/pop georiënteerd materiaal. Dit album zou wel eens nieuwe deuren kunnen openen voor deze sympathieke Zeeuwse zangeres.
Assie Aukes