Sido Martens - Roof - eigen beheer (www.sidomartens.nl)
Wat een geluk dat Sido Martens zich niet laat ontmoedigen door tegenvallende verkoopcijfers van een cd, maar dat hij gewoon door gaat en de liefhebber van knap geschreven poëtische liedjes die verder gaan dan: “ik hou van jou, ik blijf je trouw,” elk jaar opnieuw verblijdt met een kleinood om te koesteren. Weer een cd, die je echt moet beluisteren, waarvoor je de tijd moet nemen, niet als het gewone achtergrondbehang van de Top 2000. Opnieuw een cd waar je het zoals altijd fraai uitgevoerde boekje voor in de hand moet nemen om de teksten nog eens te herlezen en te overdenken. Repertoire dat eigenlijk gewoon te goed is voor Spotify want daar download je meestal muziek voor op de achtergrond, muzikaal behang, waar je niet echt naar luistert en daar is dit werk te goed voor.
Ook dit jaar flikt hij het hem weer met Roof, een dichtbundel waar de muziek achteraan is bijgevoegd op cd. Hij heeft het album met blote handen ingespeeld, zoals hij zelf zegt, ook al doet zijn ene vinger niet altijd meer wat hij wil. De ouderdom komt met gebreken maar als je 68 bent en nog zo’n kwalitatief hoogstaand product kunt afleveren, hoef je je nergens voor te schamen. Er is weer een hele rij gastmuzikanten opgetrommeld, allemaal bekend met het werk van de Friese bard, die hem bijstaan. Ze worden beperkt gebruikt, nergens als een volledige band, ook niet gewoon om de nummers van Roof alleen maar te verfraaien maar om accenten te leggen waardoor de teksten nog beter uitkomen. Luister bijvoorbeeld naar de achtergrondzang van Annemarieke Coenders en de accordeon van Jan de Vries in Bos, de viool van Hubert Heeringa in Dat wat is, zijn sax in Kaal Land of het ingehouden drumwerk van Lielian Tan in Huiswaarts.
Toen ik de titel van het nieuwe album hoorde, dacht ik eerst aan diefstal, maar nee het nieuwe werk van Sido gaat over de roof op je huid, het korstje dat aangeeft, dat het beter wordt. Na verloop van tijd zie je er bijna niks meer van. Als je geluk hebt niet veel meer dan een vaag litteken. Maar daaronder in je geest? Een geschaafde ziel, gebroken hart, gekrenkte trots, gekneusde dromen, een gedoofd verlangen. Krabben helpt niet, erover zingen misschien wel. En dat doet Sido in 17 aangrijpende liedjes met teksten die snijden, pijn doen, je laten realiseren hoe armzalig de wereld is waarin wij leven, hoe hopeloos wij met elkaar omgaan en hoe onmachtig wij zijn om daar iets aan te veranderen.
Alle muziek en teksten zijn van Sido behalve Bleke Winter, het sterk door Bach beïnvloede ‘A whiter shade of pale’ van Gary Brooker & Mathew Fisher, een nummer dat blijft hangen in je hoofd zowel bij Sido die hiervoor een nieuwe tekst schreef als herinnering aan een jeugdliefde Martha, als toevallig ook bij mij al heette zij Magda.
‘O dat orgel voert me mee
naar de zoute wind van zee
hier op het afscheidszand van toen
hunker ik kleumend naar jouw zoen
ook deze winter zal gaan dooien
dacht je echt dat ik jou vergat?’
Opnieuw een klein uur muziek die de ziel diep beroert. Op de radio waarschijnlijk niet te horen, want daar is weinig ruimte voor een kwalitatief excellente singer-songwriter als Sido Martens, die opnieuw met een ijzersterk album komt. Houdt u van goede muziek? Wilt u laten merken dat we in Nederland niet alleen houden van wat vlak en voorspelbaar is? Dan is de aanschaf van Roof een fraai uitgegeven dichtbundel met cd, de prijs is eigenlijk voor niks, zeker het overwegen waard. Het kan bij www.sidomartens.nl, zijn webwinkel is 24/7 open.
Ik hoop zelf dat ik nog genoeg tijd heb om te mogen genieten van het volgende album waarop Sido Martens ons eind 2018 weer verrast.
Walter van Brakel