Ray LaMontagne - Ouroboros - RCA / Sony Music
Als je deze nieuwe van Ray LaMontagne vergelijkt met z'n oudste werk kun je in ieder geval concluderen dat hij niet wenst voort te borduren op formules die zich, in zijn geval, al bewezen hebben. Niet iedere liefhebber is ervan gediend dat muzikanten blijven zoeken om weer nieuwe inspiratie te krijgen. Ik ben zelf van de eerste twee albums van LaMontagne in deze gerold en dat was even wennen.
De typische rafelstem die we van hem kennen klinkt op deze cd vaak zoeter en minder dwingend terwijl de begeleiding bestaat uit meditatieve, hier en daar nogal stevige, soundscapes. De losse drumsound is gebleven waardoor de link met ouder werk hoorbaar blijft. Er is wel flink uitgepakt met elektrische gitaarpartijen. Smaakvol maar soms erg aanwezig. Het lijkt hier en daar of we te maken hebben met het bij Pink Floyd solliciterende depri broertje van Sufjan Stevens. Ik hou zelf van de directere manier van zingen die ik gewend was van Ray’s eerdere platen. Echter na een paar luisterbeurten begon de sound te wennen en realiseerde ik me dat ik me geen moment verveeld had. De plaat kruipt voort met acht mid-tempo songs maar als je je overgeeft aan de dromerige atmosfeer die Ray LaMontagne en mede-producer/gitarist Jim James (My Morning Jacket) hebben gecreëerd valt er genoeg te genieten.
Het ruim acht minuten durende openingsstuk Homecoming sleurt je meteen mee. Er wordt de tijd genomen om de sound neer te zetten. Prachtig. Hey, no pressure is van een andere orde. Een vervormde gitaarlick waarvan weinig afgeweken wordt, zuchtende vocalen en de vaak terugkomende titel van het stuk, wat uiteraard erg pressure verhogend werkt. Uitgangspunt van de tekst is het feit dat alles maakbaar en bereikbaar schijnt te zijn. Niet iedereen wil of kan de lat zo hoog leggen. Wellicht een aanklacht tegen de moderne, virtuele werkelijkheid waar we tegen op menen te moeten boksen. Mooi contrast met track zes, het rustigere Another day, waarin het kleine, eenvoudige leven omarmd wordt. Voordat je echter de vriendelijker klinkende tweede helft van de cd bereikt (die ook daadwerkelijk Part 2 heet) moet je met Changing man nog wel even door de rockmangel. Zware gitaren en koorpartijen waarbij de fans van het eerste uur wel eens af zouden kunnen haken. Inmiddels heb ik de overige releases van Ray LaMontagne beluisterd. Het werd me meteen duidelijk dat de psychedelische sound niet zomaar uit de lucht komt vallen. Supernova uit 2014 kende al vergelijkbare ingrediënten en met Ouroboros wordt er nog duidelijker kleur bekend. Vanaf In my own way worden de zware distortion gitaarpartijen weggelaten en dromen we weg in de luwte van de hese stem van Ray LaMontagne. Of eigenlijk stemmen, want er wordt veel gebruik gemaakt van overgedubde sfeervocalen met extreem veel nagalm. Een bekende truc, maar het werkt, zeker met zo'n stem. Deze nieuwe van Ray LaMontagne blijft bij mij nog wel even binnen handbereik.
Bart de Win